Την προηγούμενη Πέμπτη, 26 Αυγούστου, μια μέρα σημαδιακή για το νησί μας, μια και μ’ αυτήν, με τα Μπασίματα του Αγίου μας, λήγει τυπικά το Καλοκαίρι και περνάμε στην φθινοπωρινή -και προς Θεού, όχι την χειμερινή- περίοδο, η Γκιόστρα της Ζακύνθου διοργάνωσε μια μεγάλη φιλική συγκέντρωση στην Πλαζ του Ε.Ο.Τ., δίπλα από τα γραφεία της, θέλοντας να έρθει σε επαφή με τα μέλη και τους φίλους της και ν’ αποχαιρετήσει την περίοδο της ξεγνοιασιάς και της ραστώνης.
Εκατοντάδες ήταν κυριολεκτικά αυτοί που ανταποκρίθηκαν, ντόπιοι και ξένοι, αλλά και όλοι αυτοί που μετά την καταστροφή και την ριζική, προς το χειρότερο, αλλαγή, η οποία ακολούθησε την πολλαπλή θεομηνία του Αυγούστου του 1953 ονομάζονται χαρακτηριστικά «Zακυνθινοαθηναίοι» και για κάποιες ώρες βρέθηκαν μαζί, διασκεδάζοντας και ανταλλάσσοντας απόψεις.
Κάτω από ένα ολόγιομα φεγγάρι, δύο μόλις μέρες μετά την πανσέληνο του κορυφαίου θερινού μήνα, αυτού που ο λαός μας τον θέλει «δύο φορές τον χρόνο», οι διοργανωτές, οι συμμετέχοντες, οι φίλου και οι πιστοί του παλαιότατου αυτού εθίμου του νησιού μας, που πάντα ήταν λαοφιλές και αγαπητό, των φημισμένων και πολυσυζητημένων ιππικών αγώνων, χάρηκαν την γαλήνη της θάλασσας, απόλαυσαν το ζακυνθινό τοπίο, το οποίο, παρότι βάναυσα κακοποιημένο, εξακολουθεί ν’ αντιστέκεται και να επιβιώνει και με τρόπο απλό, μα καθόλου ευκαταφρόνητο, ψυχαγωγήθηκαν και ξαναθυμήθηκαν το τι σημαίνει η ανθρώπινη επαφή και το πόσο όμορφο είναι το απλό και το μη στημένο.
Πολλές εκπλήξεις υπήρχαν εκείνη τη βραδιά. Η βαρκαρόλα πρώτα με τα νεαρά καλλίφωνα ζακυνθινόπουλα, τα οποία απέδειξαν πως σε πείσμα των καιρών και της πολύμορφης κατρακύλας μας συνεχίζουν να αναπνέουν και να ζουν με τον τρόπο των προγόνων τους, προεκτείνοντας μια παράδοση αιώνων και διατηρώντας την ζωντανή και άσβηστη, το συγκρότημα «Υακίνθη» μετά, με τους δικούς μας άριστα εκτελεσμένους χορούς, όταν πολλοί άλλοι γύρω τους, την ίδια στιγμή υποχωρούσαν στους ρυθμούς του γραφικού τελικά και άσχετα με την ιόνια ιδιοσυγκρασία μας «Ζορμπά», για να ικανοποιήσουν, αμειβόμενοι, τους πρόσφατους ανεπαίσθητους κατακτητές μας, τα πυροτεχνήματα τέλος, που είναι το αναπόσπαστο κομμάτι του τζαντιώτικου πανηγυριού και μπορεί να θεωρούνται πολυτέλεια, ειδικά από κάποιους επίφοβα ορθολογιστές, αλλά στην ουσία η απουσία τους εγκυμονεί τον κίνδυνο της αποκοπής μας από την ιδιαιτερότητά μας και την παράδοσή μας.
Λαμπιόνια πολύχρωμα θύμιζαν στους παρευρισκόμενους την ουσία της υπαίθριας χαράς, μα και τις νύχτες στο κάποτε γειτονικό «LUX», με τις κλασσικές του ταινίες και τις δύο επαναλήψεις της Κυριακής, σημαίες ιπποτικές, από την στην αρχή της άνοιξης διακόσμηση της Γκιόστρας, έδιναν στον χώρο μορφή άλλης εποχής και φλόγες πυρσών απάλλασσαν την όραση από την κιτς φωταγώγηση του τουριστικού θέρετρου και έδιναν στις υπόλοιπες αισθήσεις την ανέξοδη πολυτέλεια μιας με οικολογική ταυτότητα ζεστασιάς.
Με λίγα λόγια όλα έδειχναν το κλίμα μιας καθαρής γιορτής και μάλιστα επτανησιακής, με τον «καθαρό ήχο των εορταζόντων» και την ζεστασιά που πάντα είναι απαραίτητη και δημιουργικά ζωογόνα, αλλά μας την στέρησε μια άναρχη πρόοδος και ένας χωρίς υπόβαθρο απότομος πλουτισμός μας.
Η προσέλευση του κόσμου ήταν πολλή πιο μεγάλη από την αναμενόμενη και οι προτάσεις για επανάληψη και πιο συχνή διοργάνωση παρόμοιων συναθροίσεων από το Σωματείο “Giostra Di Zante” αποδεικνύουν το ότι ακόμα μπορούμε να ελπίζουμε και το πως κάτι εξακολουθεί να παραμένει, σαν φλόγα κρυμμένη μέσα στην στάχτη, που κάποτε μπορεί να μας ξαναζεστάνει, χωρίς τον κίνδυνο της αποτέφρωσης και της καταστροφής.
Πάνω απ’ όλα όμως εμείς οι διοργανωτές χαρήκαμε την ζεστή και φιλική ανταπόκριση του κοινού και γνωρίσαμε το πόσο και το πώς οι νεότεροι Ζακυνθινοί, παρά τις επίφοβες σειρήνες, που απειλούν την ιδιοσυγκρασία τους και βάζουν σε κίνδυνο την ταυτότητά τους, αγκαλιάζουν προσπάθειες στηριγμένες στην ιστορική τεκμηρίωση και την ουσιαστική έρευνα και θέλουν να συνεχίσουν την ιστορία τους.
Για μια ακόμα φορά αποδείχτηκε έμπρακτα και όχι με κούφια, πανηγυριώτικα λόγια, σαν αυτά των παντός είδους και καιρού πολιτικών μας, πως οι σημερινοί κάτοικοι του νησιού, που κάποτε ήταν το «Φιόρο του Λεβάντε» και η «Φλωρεντία της Ανατολής», αγαπούν την δική τους Γκιόστρα και ακολουθώντας το παράδειγμα των πριν από αυτούς θέλουν να την διατηρήσουν, να την συνεχίσουν και να την προεκτείνουν.
Όπως και τότε, που ο Αρίγκος γινόταν πολυάνθρωπος και η Πλατεία Ρούγα, αργότερα, γέμιζε από κόσμο, έτσι και εκείνο το βράδυ, του τέλους του Αυγούστου, η εγκαταλελειμμένη άπονα και άκαρδα πλαζ του Ε.Ο.Τ. πήρε και πάλι ζωή και σε πείσμα της φθοράς της και φθοράς μας αναζωογονήθηκε και έδωσε ελπίδες δικής της και δικής μας αναζωογόνησης.
Το κυριότερο, όμως, δίδαγμα της βραδιάς ήταν πως αποδείχτηκε ότι μπορούμε οι ίδιοι να πάρουμε στα χέρια μας την τύχη μας και το μέλλον μας, χωρίς να περιμένουμε τίποτα από τους κατέχοντες, αλλά μη έχοντες «ηγέτες» μας και πως αυτό είναι εύκολο και απλό.
Η Γκιόστρα της Ζακύνθου ήταν πάντοτε ένα αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας και της ιστορίας του τόπου μας και είναι ευτύχημα που επανήλθε στη ζωή μας και εξακολουθεί να υπάρχει. Η επαναφορά της, απ’ ότι έχει αποδειχτεί, δεν είναι μια απλή και νεκρή αναβίωση, αλλά μια ανάσταση και μια παλινόρθωση. Έχει μπει και πάλι στη ζωή μας και αποδεικνύει πως ακόμα δεν έχει επέλθει η οριστική υποχώρηση και πως παρά την απώλεια των πανάκριβων και αποδεικτικών για τον υλικό και παράλληλα πνευματικό μας πλούτο δαχτυλιδιών, τα χέρια που τα φορούσαν το ίδιο κομψά παραμένουν και ίσως τα ξαναφορέσουν δίχως τον κίνδυνο της γελοιοποίησης του νεοπλουτισμού. Ο κόσμος που συγκεντρώθηκε εκείνη την καλοκαιριάτικη βραδιά στην εκδήλωση της ζακυνθινής Γκιόστρας είναι μια εγγύηση για όλα τα παραπάνω και προπάντων μια παρηγοριά υπόσχεσης.
Οι συναθροίσεις αυτές, οι τόσο ανθρώπινες, θα συνεχιστούν και την χειμερινή περίοδο και τον ερχόμενο Μάρτη, την περίοδο του τζαντιώτικου Καρναβαλιού, οι ιππότες θα διαβούν και πάλι την πρόωρα γερασμένη και άδικα φθαρμένη Πλατεία μας Ρούγα, για να της ξαναδώσουν ζωή με τον ήχο των πετάλων τους, θα διεκδικήσουν τον κρίκο στην μεγάλη μας πλατεία και με τα χλιμιντρίσματα των αλόγων τους θα επαναφέρουν μνήμες, στερεώνοντας υποσχέσεις.
Αρκεί που όλοι οι Ζακυνθινοί αγαπούν την Γκιόστρα τους και σε κάθε περίπτωση το αποδεικνύουν.
Είναι και αυτό μια πνοή δροσιάς σε εποχές άπνοιας. Ας την διατηρήσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου