π. Παναγιώτη Καποδίστρια, α. ΕΠΙ ΤΟΠΟΥ, β. AFGHAN GIRL, γ. ΤΟ ΠΑΤΗΜΑ, δ. ΤΑΦΟΣ ΑΝΩΝΥΜΟΥ, ε. ΑΣΤΟΣ ΚΑΙ ΘΕΡΜΑΙΝΟΜΕΝΟΣ

ΕΠΙ ΤΟΠΟΥ

Εκεί που τότε σημαίνονταν Όρθροι

να:

Κοκοράκια

ταφεία λυγμών

θωπείες αγιάτρευτες

και θορυβώδεις.

Άβατα βάτα φράζουνε τη Σπηλούλα

μέχρι που νάρθει

βράχου κελλιώτης

σκαπανέας μοναχός

ολομόναχος.

Βίγλα ελέους λογχίζει

ως έπρεπε

νέους πειρατές

νιο μυρίζει φως

φοβερά προστασία

μέντα νεαρή.

Τ’ άηχα χνάρια

τα ρητά και τ’ άρρητα

τα δυσνόητα

ουσίες

αφές

φωτιές υποχθόνιες προαισθάνομαι.

Φρέαρ της νήψης κοχλάζει δες

αστείρευτο.

Νίψου το έαρ.

(7-12.5.2000)

[Από το βιβλίο «Έσχατος Φίλος», 2001, σ. 56 εξ.]

AFGHAN GIRL

λόγω National Geographic

Τι κοιτάς ισκιωμένη

με φόβο κοφτερό

και κόκκινο πολύ

του γρήγορου

και αδίστακτου;

Όσα βλέπεις δεν είναι.

Μεθαύριο

ξημερώνεσαι γριά πολλών χειμώνων

με τη μαντήλα της φυλής

να κρύβει τη Γυναίκα

πάλι φοράς τα μάτια σου

πλην

μάτια ρουφηγμένα προς τα μέσα.

Όσα βλέπεις

είναι δεν είναι

αδιάφορο.

(19.3.2002)

[Από το βιβλίο «Της αγάπης μέγας χορηγός», 2003, σ. 107]

ΤΟ ΠΑΤΗΜΑ

Στη Μεγάλη Πέτρα με τ’ απολιθώματα

και τις αμφιβολίες

των οστρακόδερμων ανέμων και των κοχυλιών

πρωτεύουσα πάλαι ποτέ

βαστάει καλά το Μακελειό.

Έψαυες τότε πάνω απ’ τη Σπηλιά

το Πάτημα της Παναγίας

κι αναθάρρευες

σα να περπάτησε αρχαίο πουλί

σε ώρα παλίρροιας

παρασυρμένο από την ευωδιά του εφτάζυμου.

Τώρα

τσιμενταρίστηκαν αυλή και προσδοκία

ασφαλαχτός το ψέμα της αγάπης

φυτρώνει ολόγυρα

και παραπέρα θες δε θες βαστάει ακόμη

το Μακελειό των Εωσφόρων.

[Από το βιβλίο «Mater Dolorosa», 2005, σ. 34]

ΤΑΦΟΣ ΑΝΩΝΥΜΟΥ

Στιγμή του Τρυγητή στους λόφους κάπου

λησμονάω το πού

ξάφνου πατώ πλάκα επιτύμβια

και δυσερμήνευτη

όμως το νιώθω:

Αν παρακάμψω τα ερπετά κτερίσματα

τσόφλια ζωής παράτολμης

και κατεβώ στην Άβυσσο από δω

μπορεί να ιδώ

τους αδελφούς Εριχθόνιο και Ζάκυνθο

τη μητέρα τους Βατία και τον πατέρα Δάρδανο

τον Δία παππού και την Ηλέκτρα νόννα

κ' ίσως κάπου βαθύτερα

τον τραγικό Ιασίωνα

που πήγε απ' του πατέρα του τον κεραυνό

ή από το χέρι του αδελφού

για το βασίλειο των Αρκάδων.

[ό.π., σ. 35]

ΑΣΤΟΣ ΚΑΙ ΘΕΡΜΑΙΝΟΜΕΝΟΣ

Καλάμι απόφασης παραμυθιάζει τον καιρό

λύπη Λαμπρής αμύθητη μετρά ποιος λείπει

χήρες καμπάνες λοιδορούν το σώμα σου

νήπια σκότη.

Και μή καλύτερα-

αστός και θερμαινόμενος έκτοτε ο Προεστός

πιάνει την Ιστορία απ' τα μαλλιά

και της δίνει να καταλάβει

αργά Μεγάλης Πέμπτης με Ίνα τι

Νέα Τετάρτη να γιατί

ολέθριος θηλασμός φωτός δηλοί την ήττα.

(Πρωτομαγιά 2003)

[ό.π., σ. 39]