Το πανηγύρι του Παφλαγόνα

Γράφει ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΦΛΕΜΟΤΟΜΟΣ

Στο Ψήλωμα, όπως ονομάζουν οι Ζακυνθινοί την οδό Φιλικών, εκεί κοντά στον Άι-Γιώργη των Λατίνων και προς την μεριά της πόλης, υπάρχει και σήμερα, ανακαινισμένο μετά την πολλαπλή καταστροφή του Αυγούστου του 1953, το μικρό εκκλησάκι του προστάτη και φύλακα των νηπίων, του Αγίου Στυλιανού του Παφλαγόνος.

   Τα στοιχεία που διαθέτουμε γι’ αυτό είναι ελάχιστα και σε αντίθεση με τον γείτονά του, τον Τροπαιοφόρο, που, για καθαρά ιστορικούς λόγους, είναι γνωστός στο πανελλήνιο, ο Όσιος αυτός ή πιο σωστά ο ναΐσκος του, αγνοείται ακόμα και από τους περισσότερους ντόπιους και παραμένει κρυμμένος, εκεί στην καταπράσινη, την σχεδόν εξοχική, περιοχή, όχι για να μυεί, όπως ο διπλανός του, αλλά για να θυμίζει και να διδάσκει όσους πιστούς.

   Κατά τον χαλκέντερο ιστοριοδίφη Λεωνίδα Ζώη και σύμφωνα με πληροφορίες, που μας διασώζει στο πολύτιμο «Λεξικόν» του, ο Άγιος Στυλιανός ανήκε αρχικά στον Θωμά Ταβερνό και την Μπιάνκα Βαρθολομαίου Παβιέλου, η οποία ήταν κουνιάδα του. Όπως, όμως, οι περισσότερες από τις πολυάριθμες και δυσανάλογες με τον πληθυσμό του τόπου ιερές στέγες της πόλης και των χωριών, κινδύνευε και αυτός από την εγκατάλειψη και την έλλειψη πόρων για την συντήρησή του. Έτσι, ακολουθώντας την τύχη και την πορεία πολλών άλλων, δόθηκε σε αδελφάτο, το οποίο, όπως μας διασώζει ο ίδιος ιστορικός σε σημειώσεις του, οι οποίες διασώθηκαν μετά τον θάνατό του και δημοσιεύθηκαν από τον διάδοχό του και συνεχιστή του έργου του Ντίνο Κονόμο, στο βιβλίο του «Εκκλησίες και Μοναστήρια στη Ζάκυνθο», αποτελείτο από τις οικογένειες των Κ. Μασάρη και Α. Κεφαλληνού. Η πράξη της παραχώρησης έγινε στις 5 Μαΐου 1744 στο «κατζέλο» του νοδάρου Θ. Ζωναρά.

   Οι παλιότεροι θα θυμούνται πως τα μετασεισμικά χρόνια στον δρόμο του Ψηλώματος και δεξιά γι’ αυτόν που φεύγει από την Χώρα, λίγο πριν από το ονομαστό κάποτε και πολύβουο «Αλλά» και κάτω ακριβώς από το ναΐδριο, υπήρχε ένα μικροσκοπικό προσκυνητάρι, με την εικόνα του Αγίου και κάποιο κλειδωμένο πάντα χρηματοκιβώτιο, το οποίο υπήρχε εκεί για οικονομική ενίσχυση της εκκλησούλας. Η εικόνα ήταν έργο και προσφορά του σημαντικού ζωγράφου και αγιογράφου Κώστα Μπάρμπα, ο οποίος παντρεμένος με την δραστήρια και ακούραστη ομότεχνό του, Μαρία Ρουσέα, ήταν γείτονας και κάτοικος της περιοχής. Κάποτε εξαφανίστηκαν  πρώτα η εικόνα και μετά το προσκυνητάρι. Έτσι ο Παφλαγών αναχωρητής, ο «παίδων φύλαξ», όπως τονίζει σε κάποιο διήγημά του ο Κοσμοκαλόγερος Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, κατέφυγε και πάλι στην έρημό του και τον θυμούνται μόνο, κυρίως την ημέρα της γιορτής  του, στις 26 Νοεμβρίου, οι ελάχιστου πιστοί μαθητές του.

   Μα δεν ήταν η μέρα της μνήμης του, που έκανε τον λαοφιλή Άγιο γνωστό στους Ζακυνθινούς και περισσότερο στους χωραΐτες. Η κάποτε φήμη του προερχόταν από το ονομαστό, τότε, πανηγύρι του, το οποίο γινόταν πάντα την Κυριακή των Μυροφόρων, μέσα στο ακόμα αναστάσιμο και καθαρά εαρινό κλίμα των ημερών. Συνεχιζόταν, μάλιστα, και μετασεισμικά, έστω περιορισμένο και δίχως την παλιά του αίγλη και πρέπει να καταργήθηκε λίγα χρόνια προτού μας αφήσει οριστικά ο προηγούμενος, ο 20ός αιώνας.

   Θυμάμαι μικρός τα πολύχρωμα προγράμματα, τα οποία κολλιόντουσαν στα κεντρικά σημεία της πόλης, λίγες μέρες πριν, με εκείνο το απαραίτητα καθαρευουσιάνικο ύφος τους. Μεταφράζοντας τότε, σαν άσκηση γλώσσας, τα αριστουργήματα της δημοτικής στην αρχαΐζουσα, σε Δημοτικό και Γυμνάσιο, παρότι Επτανήσιος, δεν με ξένιζαν, αλλά ήθελα κάποτε ν’ ανέβω και σε κείνο, όπως γινόταν και μ’ αυτό της προηγούμενης Κυριακής, του Άι-Λύπιου, στο οποίο απαραίτητα έπρεπε να πάμε κάθε χρόνο με τους δικούς μου. Επειδή μάλιστα στο τελευταίο έβλεπα, καθώς προσκυνούσαμε το κόνισμα της καθέδρας να συνυπάρχουν οι δύο Άγιοι, πίστευα, από παιδική αφέλεια, πως το δεύτερο πανηγύρι, αυτό του Ψηλώματος, γινόταν για να μην… ζηλεύει και παραπονιέται ο… φίλος του Στυλίτη! Ίσως τότε ήθελα να βρω αιτία, που αναμφίβολα με τα ζακυνθινά πανηγύρια δεν υπάρχει, αλλά γίνονται όποτε αποφασίσουν οι υπεύθυνοι και οι ενορίτες του κάθε ναού.

   Κάποτε πήγα και σ’ αυτό –ίσως ήταν ένα από τα τελευταία και μόλις που πρόλαβα– και αν δεν με απατά η μνήμη μου, είδα εκεί ψητά, ταμπουρλονιάκαρο, παστέλια, φ(ρ)ιτούρες και κόσμο –όχι τόσο σαν το προηγούμενο του Καλιτέρου– που διασκέδαζε. Επίσης μια τεράστια σημαία, από αυτές τις παλιές, της ξηράς, όπως λεγόταν, η οποία έδινε γιορταστικό τόνο στην ατμόσφαιρα, στηριγμένη σ’ ένα πέτρινο πεζούλι.

   Λίγο μετά σταμάτησαν τα προγράμματα να τοιχοκολλιούνται στην πόλη και το πανηγύρι πέρασε στην ιστορία. Αξίζει, όμως, να μείνει στην θύμησή μας, έτσι όπως το αποθανατίζει και ο Ιωάννης Τσακασιάνος, στο «Σπουργίτη αποχαιρετισμός» του: «… και σμπάρα, κι’ άι-Ταξιάρχηδες, φεντσιόνες, πανηγύρια, / άι-Στελιανούς και Παπανταίς, και σπιάντσαις κι’ Ακρωτήρια…».

   Γι’ αυτό και το σημερινό κείμενο… Έτσι για να μην χαθούν τα πάντα!!! Για να συνεχίζει να πανηγυρίζει, έστω και στην μνήμη μας, δεκαπέντε μέρες μετά την Λαμπρή ο Άι-Στελιανός!!!

π. Κων. Ν. Καλλιανός: ΜΝΗΜΗ ΙΕΡΗ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΕΡΟΘΕΟΥ ΚΑΡΕΩΤΟΥ

Σὲ ὧρες ἐαρινές, ἀναστάσιμες ξεκίνησε τὸ ταξίδι του γιὰ τὸν οὐρανὸ ποὺ τόσο βίωσε,  ὁ Γέροντας Ἱερόθεος ὁ Καρεώτης, ὁ γνωστὸς ἀπὸ τὸ φιλόξενο βιβλιοπωλεῖο, ἐκδοτικὸ οἶκο, «Ο ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ»,  ἀλλὰ καὶ χῶρο οἰκεῖο γιὰ τὸν κάθε προσκυνητή. Ἦταν δὲ κι ὁ ἴδιος ποὺ ἐξέδωσε καὶ τὸ περιοδικὸ ΠΡΩΤΑΤΟΝ μὲ συνεργάτη γόνιμο τὸ ἀείμνηστο Γέροντα Μωυσή, ποὺ τὸ κράτησε ἴσαμε τὴν κοίμησή του ἄσβηστο καντήλι τῆς λόγιας ἁγιορειτικῆς προσφορᾶς.

Ὅμως ἐκεῖ ποὺ ἀναδείχθηκε ὁ Γέροντας Ἱερόθεος ἦταν οἱ θαυμάσιες ἐκδόσεις «ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ», μὲ κεῖνα τὰ χαριτωμένα βιβλιαράκια, ὅπως τὸ Προσκυνητάριον τῆς Λαύρας, ἡ ὑπέροχη Ἀγορὰ τῶν Καρεῶν τοῦ ἐπίσης ἀείμνηστου Ἰ. Μ. Χατζηφώτη, τὸ Ἄξιόν Ἐστι τοῦ π. Ἰουστίνου, οἱ Λόγοι τοῦ σοφωτάτου Γέροντος Χαλκηδόνος κυροῦ Μελίτωνος, ἀλλὰ καὶ τὸ βαρύτιμο καὶ κορυφαῖο Ἅγιον Ὄρος τοῦ Γερασίμου Σμυρνάκη.

Πέρα ἀπὸ αὐτὰ ὅμως τὸ μαγαζὶ τοῦ Γέροντα Ἱεροθέου ἦταν μιὰ πνευματικὴ ὄαση, γιατὶ ὁ Γέροντας ἦταν πάντα συζητήσιμος καὶ προσηνής. Χώρια τὸ τὶ γνώριζε.

Ἐκεῖ θυμᾶμαι πρωτοσυνάντησα καὶ τὸ συντοπίτη του ποιητὴ καὶ κορυφαῖο λόγιο, τὸν Πάνο Λιαλιάτση, ποὺ μάλιστα τοῦ ἔχει ἀφιερώσει καὶ κάποιο του ποίημα. Ἀπὸ κεῖνον ἔμαθα γιὰ τὸ Κιόσκι τοῦ Ἀγᾶ, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν Ἅγιο Νικόλαο τοῦ Χαλκιᾶ, τὸ κελλί του δηλ. ποὺ παλιότερα ζοῦσαν Σκοπελίτες πατέρες...

Πᾶνε εἴκοσι χρόνια ποὺ τὸν εἶδα τελευταία φορά.

Ἀργότερα ἔμαθα ὅτι ὁ «ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ» τὸ φιλόξενο αὐτὸ μαγαζί, ἔκλεισε...

Τώρα ὁ Γέροντας ποὺ ἐπλήρωσε τὸ κοινὸν χρέος ἀναπαύεται στὸ ἀγαπημένο του κελλί, σιμὰ στοὺς Σκοπελίτες προκατόχους του, γιὰ ν’ ἀγναντεύει τὶς προσφιλεῖς του Καρυές, ἀλλὰ πάνω ἀπὸ ὅλα τὸν ναὸ τοῦ Πρωτάτου μὲ κείνη τὴνὑπέροχη τοιχογραφία, τὴν «Ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ» τοῦ Κυρίου του,  ποὺ ἀγάπησε καὶ  διακόνησε θεοφιλῶς.

Τώρα δὲ ποὺ βιώνει τὴν ἀναστάσιμη χαρὰ στὸν οὐρανὸ τὸ ξέρουμε, δὲν θ᾿ ἀστοχήσει τὶς ἀγαπημένες του Καρυές, ἀλλὰ θὰ δέεται στὴν Κυρία Θεοτόκο, τὴν Ἔφορο τοῦ Ὄρους, νὰ παραμείνουν τόπος ἱερῆς παραμυθίας καὶ προπάντων σωτηρίας ψυχῶν.

Σκόπελος,  25 Ἀπριλίου 2015  

Για το βιβλίο της Ελένης Λαδιά «Σημερινές Ελληνίδες με πανάρχαια ονόματα» (εκδ. Αρμός, 2015)

Γράφει η ΑΝΘΟΥΛΑ ΔΑΝΙΗΛ

Εξ ιδίων τα αλλότρια, λέει μια παλαιά παροιμία και βρίσκει την εφαρμογή της στην συγγραφέα Ελένη Λαδιά, η οποία, προσπαθώντας να πείσει τις μητέρες να δίνουν αρχαία ονόματα στα κορίτσια τους, έκανε το γύρο του αρχαίου κόσμου , βάδισε σε μυθικά βουνά, συνομίλησε με θεούς και θεές, βασιλιάδες και βασίλισσες, μπήκε στα σπήλαια των νυμφών, άκουσε αυλούς ποιμένων,  έγινε μάρτυς αναλήψεων ηρώων στους ουρανούς, είδε μεταμορφώσεις. Και από τα ψηλά βουνά βούτηξε στη θάλασσα, είδε Τρίτωνες  και Νηρηίδες και σαν θηλυκός Οδυσσέας, αφού περιπλανήθηκε σε πελάγη βιβλίων και στάθμευσε σε μαγικές σελίδες, είδε ωραίες γυναίκες και τέρατα, άκουσε πρωτάκουστα ονόματα, θαύμασε και κουράστηκε και είπε, επιτέλους, εγώ η «νυμφόληπτη» και «αλαφροΐσκιωτη», καιρός να κάτσω να γράψω τα απομνημονεύματα ενός τέτοιου ταξιδιού. Κι ο αναγνώστης τι πρέπει να κάνει; Ρώτησαν κάποτε το Σεφέρη, θεωρώντας την ποίησή του δύσκολη.  Ε! κάτι πρέπει να κάνει κι αυτός απάντησε ο βλοσυρός ποιητής. Η Λαδιά όμως δεν είναι βλοσυρή γι’ αυτό μας δίνει μια συμβουλή. «Οι χαλκέντεροι ας διαβάσουν μονομιάς το βιβλίο· οι ονειροπόλοι αποσπασματικώς». Εγώ το διάβασα και με τους δύο τρόπους. Και μάλιστα άρχισα από το τέλος. Άρχισα πρώτα πρώτα από τις σημειώσεις της. Κι εκεί βρήκα ότι τα πελάγη που περιβάλλουν την Ελλάδα δεν είναι δυο-τρία- τέσσερα ή πέντε, αλλά τόσα ων ουκ έστι αριθμός. Δηλαδή έστιν αριθμός κατά τι μεγαλύτερος του εβδομήκοντα, σημαδιακός αριθμός,  αλλά για κάθε ένα από αυτά τα ονόματα εισίν  άπειρες, συχνά, αναφορές. Έτσι για δείγμα, οι αναφορές στην Αθηνά  είναι είκοισεφτά. Στην  Ήρα είκοσι οχτώ. Στην Ελένη είκοσι εννέα. Στην  Άρτεμι τριάντα έξι. Για όλες τις υπόλοιπες  υπερεβδομήκοντα οι αναφορές είναι πολλές και  για τη Ναυσικά μόνο μία.

Και αρχίζουμε το ταξίδι.

Αθηνά. Πρώτη τη τάξει. Γεννήθηκε από το κεφάλι του Δία. Στον πλατωνικό διάλογο Κρατύλος ή περί της ορθότητος των ονομάτων, ο Ερμογένης ζητά από τον Σωκράτη να ετυμολογήσει το όνομα της Αθηνάς. Είναι λοιπόν η Αθηνά Παλλάς, από τον ένοπλο χορό, και Αθηνά την έφτιαξε ο Όμηρος ως νου και διάνοια. Ο Ησίοδος λέει πως ο Δίας κατάπιε τη έγκυο στην Αθηνά σύζυγό του, την Μήτιν, για να μη γεννήσει διάδοχο και του πάρει το θρόνο σύμφωνα με το μύθο… Κι έτσι ο Δίας χώνεψε  μεν την Μήτιν,  γέννησε δε από το κεφάλι του την κόρη που ονόμασαν Αθηνά. Ο ορφικός ύμνος 32 διασώζει δύο προσωνύμια της θεάς: Γοργορόνα και Τριτογένεια. Μερικοί πιστεύουν πως η Γοργόνα ή Μέδουσα είναι η Αθηνά από τον καιρό που θεωρούνταν χθονία θεότητα, συνδεόταν με τη γη, δηλαδή. Αργότερα, όμως,  έγινε ολυμπία και έχασε τα σκληρά χαρακτηριστικά της. Αλλά ως Γοργόνα συνδέθηκε με ειδική τελετή το Γοργόνειο. Ο Παυσανίας πάλι λέει πως ως Τριτογένεια ήταν κόρη του Ποσειδώνα, επειδή τα μάτια της ήταν γαλανά. Γλαυκώπις είναι το επίθετο με το οποίο μας είναι γνωστή από τον Όμηρο. «Τον δ’ αύτε προσέειπε Παλλάς γλαυκώπις Αθήνη» ή «η μεν αρ’ ως ειπούσ’ απέβη γλαυκώπις Αθήνη». Το Γοργόνειο ήταν όπλο της θεάς και η γοργόνα στόλιζε την ασπίδα των οπλιτών. Θυμίζω πρόχειρα την ερώτηση του στρατηγού Λάμαχου στους Αχαρνής του Αριστοφάνη: «Τις Γοργόν’ εξήγειρεν εκ του σάγματος; Ήτοι, τη γοργόνα ποιος την ξύπνησε απ’ την ασπίδα;» και άρχισε ο Πελοποννησιακός Πόλεμος.

Για το όνομα λοιπόν της Αθηνάς η συγγραφέας  έχει ελέγξει είκοσι επτά μελέτες, πηγές αρχαίες και σοβαρές νεότερες Οι διακλαδώσεις του μύθου, οι διασταυρώσεις των υποθέσεων, οι αντιφατικές συχνά απόψεις, όλα με τον τρόπο τους υφαίνουν το πλέγμα που θα καταλήξει σ’ ένα πρόσωπο, στην Αθηνά, που και αυτή ήταν υφάντρα και γι’ αυτό και Εργάνη ονομαζόταν. Η Αθηνά δίνει το όνομά της και στην πόλη, Αθήνα, των οποίων οι εορτές, και της Αθήνας και της Αθηνάς, είναι και αυτές πάμπολλες. Αλλά δεν λατρευόταν μόνο στην Αθήνα. Η Ιτωνία Αθηνά είχε ιερό και στη Βοιωτία, στολισμένο με έργα του γλύπτη Αγορακρίτου, αγαπημένου μαθητή και συνεργάτη του Φειδία. 

Δεύτερο δείγμα, τιμής ένεκεν, θα είναι η Ελένη την οποία προανήγγειλα   με εκείνο το «εξ ιδίων τα αλλότρια». Ελένη,  η συγγραφεύς και Ελένη η μοιραία εκείνη γυναίκα, που ξεσήκωσε όλη την Ελλάδα, προξένησε δεκαετή πόλεμο με την Τροία και ξεκλήρησε όλη τη χώρα και τους ανθρώπους της (Ελένη, εκ του ελείν= καταστρέφω, κατά παρετυμολογία του ονόματός της). Αλλά και οι νικητές δεν πέρασαν καλύτερα. Οι σπουδαιότεροι έπεσαν στο πεδίο της μάχης και όσοι επέστρεψαν ήταν γέροι και καταπονημένοι. Ο αρχιστράτηγος Αγαμέμνων δολοφονήθηκε από τη γυναίκα του και ο πολυμήχανος Οδυσσέας που έφτιαξε τον Δούρειο Ίππο ταλαιπωρήθηκε άλλα δέκα χρόνια στην θάλασσα, παλεύοντας με τέρατα και θηρία μέχρι να φτάσει μόνος στην Ιθάκη, όπου χρειάστηκε να πολεμήσει και πάλι για να επανακτήσει το θρόνο του.  

Η Ελένη γεννήθηκε και αυτή από τον Δία ή από το κοσμικό αυγό. Κόρη της Νεμέσεως ή της Λήδας. Μάλλον της Λήδας. Αλλά λόγω της γέννησής της από το αυγό είναι πλάσμα εξόχως ερωτικό και συνδέεται και με την Ορφική θεολογία. Ο Ισοκράτης και ο Γοργίας πλέκουν το εγκώμιό της. Η συγγραφέας παρακολουθεί την Ελένη στο ομηρικό κείμενο από ραψωδία σε ραψωδία, δίνοντάς μας όλα τα χαρακτηριστικά της ωραίας και ευγενικής γυναίκας που συναισθάνεται το βάρος της ευθύνης της. Όλες τις αντιφάσεις και όλες τις ερμηνείες γύρω από το πρόσωπό της. Η Ελένη ήταν διπλή. Ήταν ωραία γυναίκα και θεά. Ήταν πραγματικότητα και είδωλο. Ήταν πιστή και άπιστη. Με τη μορφή της ήταν στην Τροία και με το σώμα της στην Αίγυπτο. Ο Ηρόδοτος και ο Ευριπίδης λένε ότι δεν πήγε ποτέ στην Τροία αλλά όλα  τα χρόνια του πολέμου ήταν στην Αίγυπτο. «Η Ελένη των ποιητών»,  λέει η Λαδιά, «φορά στεφάνι καμωμένο από εγκώμια και ψόγους».

Υπολείπονται άλλες εβδομήντα και βάλε, παρουσίες της μυθολογίας αλλά και της ιστορίας, των οποίων τη ζωή και τη συμπεριφορά εκτενώς διηγείται η συγγραφέας. Ειρήσθω εν παρόδω ότι η Λαδιά έχει σπουδάσει και Αρχαιολογία και Θεολογία και έτσι, με διπλό οπλισμό,  πατώντας γερά στις πηγές, διεξάγει την έρευνά της. Ελέγχει τα κείμενα, παραθέτει τις βιβλιογραφικές αναφορές της και δεν αφήνει καμιά  πηγή αναξιοποίητη. Δεν είναι εύκολη η σύνθεση ενός τέτοιου εγχειρήματος και κατ’ αναλογίαν δεν είναι εύκολη ούτε η απλή περιδιάβαση ούτε η μελέτη του  βιβλίου. Απαιτεί γερή αρματωσιά, θέλει φιλολογικό οπλισμό, εξοικείωση με τα κλασικά κείμενα, προϊδεασμό, αγάπη για το αντικείμενο και, προπάντων, προσήλωση. Όμως, οποιοσδήποτε το ανοίξει θα γοητευθεί από τις πληροφορίες που του προσφέρει η συνεργασία της μυθολογίας, της Ιστορίας, της Αρχαιολογίας και η γοητεία της  Ποίησης.  Γιατί, παρά το ότι το βιβλίο είναι γραμμένο με την υπευθυνότητα της επιστήμονος, η απρόσκοπτη και ρέουσα αφήγηση κερδίζει αμέσως τον αναγνώστη. 

Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου: [ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ "ΛΥΔΙΑ Η ΦΙΛΙΠΠΗΣΙΑ"]

Ὁμιλία

τῆς Α. Θ. Παναγιότητος

τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου

κ. κ. Βαρθολομαίου

κατὰ τὴν Ἐπίσκεψιν Αὐτοῦ 

εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἱεραποστολικὴν Ἀδελφότητα «ΛΥΔΙΑ Η ΦΙΛΙΠΠΗΣΙΑ»

(21 Ἀπριλίου 2015)

Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Ξάνθης κ. Παντελεῆμον, ἐκπρόσωπε τῆς Α. Μακαριότητος καὶ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος,

Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Σερρῶν καὶ Νιγρίτης κύριε Θεολόγε,

Ἱερώτατοι ἅγιοι Ἀδελφοί,

Εὐλαβέσταται ἀδελφαὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολικῆς ταύτης Ἀδελφότητος «Λυδία ἡ Φιλιππησία»,

Θυγατέρες καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ προσφιλῆ,

Χριστὸς ἀνέστη!

Εὑρισκόμενοι εἰς τὸν ἱερὸν τοῦτον χῶρον τῆς προσευχῆς, τῆς ἀσκήσεως καὶ τῆς Ὀρθοδόξου ἱεραποστολικῆς διακονίας, κατὰ τὴν ἀναστάσιμον ταύτην περίοδον, καλοῦμεν μετὰ Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους: «Δεῦτε πόμα πίωμεν καινόν, οὐκ ἐκ πέτρας ἀγόνου τερατουργούμενον, ἀλλ᾿ ἀφθαρσίας πηγήν, ἐκ τάφου ὀμβρήσαντος Χριστοῦ, ἐν ᾧ στερεούμεθα». «Αὕτη ἡ ἡμέρα ἣν ἐποίησεν ὁ Κύριος, ἀγαλλιασώμεθα καὶ εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτῇ».

Πίοντες, λοιπόν, «πόμα καινόν», ἀναστάσεως καὶ ζωῆς, χαίρομεν, συγχαίρομεν, εὐφραινόμεθα καὶ ἀγαλλιῶμεν ἐσεῖς καὶ ἡμεῖς ἐν τῷ Ἀναστάντι Κυρίῳ, εὑρισκόμενοι εἰς τὴν ἕδραν τῆς εὐφήμως γνωστῆς ἀνὰ τὸ πανελλήνιον καὶ εὐρύτερον εἰς τὸν Ὀρθόδοξον καὶ μὴ κόσμον Ἱεραποστολικῆς Ἀδελφότητος, τῆς τιμωμένης ἐπ᾿ ὀνόματι τῆς Λυδίας, τῆς Πορφυροπώλιδος, τῆς Φιλιππησίας, ἡ ὁποία Ἀδελφότης τοσαῦτα προσήνεγκε καὶ προσφέρει εἰς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ εἰς τὸν λαὸν τοῦ Θεοῦ διὰ τοῦ πολυποικίλου ἔργου αὐτῆς.

Ἐμπνευσθεὶς ἐκ τῆς φωνῆς τὴν ὁποίαν ἤκουσε καὶ ὁ μέγας ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος «διαβὰς εἰς Μακεδονίαν βοήθησον ἡμῖν» (Πράξ. ις΄, 10), ὁ ἐν χερσὶ τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου νῦν ἀναπαυόμενος ἱδρυτὴς καὶ πνευματικὸς ποδηγέτης τῆς Ἀδελφότητός σας ἀείμνηστος Ἀρχιμανδρίτης Θεόφιλος, ὁ πρῶτος συνεργὸς τῆς οἰκοδομητικῆς προσφορᾶς αὐτῆς, ἀνίδρυσε τὸ ἔμπνουν καὶ σύννουν συγκρότημα τοῦτο ψυχῶν ἀφιερωθεισῶν τῷ Κυρίῳ,  πλησίον τοῦ χώρου ἔνθα ἡ Μακεδονία ἔδωκεν εἰς τὸν Χριστὸν τὰς ἀπαρχὰς τῆς κτίσεώς της ὑπ᾿ Αὐτοῦ καὶ ἐν Αὐτῷ. 

Μετὰ πολλῆς χαρᾶς παρακολουθοῦμεν ἀπὸ τοῦ Ἱεροῦ τῆς Ὀρθοδοξίας Κέντρου καὶ προσωπικῶς τὰς θεοφιλεῖς δραστηριότητας τῆς εὐλογημένης Ἀδελφότητός σας, τὸ σημαντικώτατον ἐκδοτικὸν ἔργον διὰ τῶν εἰς τὰς ἐγκαταστάσεις τοῦ ἐνταῦθα τυπογραφείου πραγματοποιουμένων ἑκατοντάδων πνευματικῶν ἐκδόσεων –μεταξὺ τῶν ὁποίων ἀπὸ ἐτῶν καὶ τῆς Ἐπετηρίδος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, διὰ τὴν ἐπιμέλειαν καὶ καλαίσθητον ἔκδοσιν τῆς ὁποίας καὶ ἀπὸ τῆς θέσεως ταύτης σᾶς εὐχαριστοῦμεν θερμῶς-, αἱ ὁποῖαι ἐκδόσεις ἔθρεψαν καὶ τρέφουν ἐν Χριστῷ καὶ κατὰ Χριστὸν πλήθη ψυχῶν˙ τὴν λειτουργίαν τοῦ γνωστοῦ τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ 4Ε, τὴν κατ᾿ ἔτος ὀργάνωσιν τῶν παιδικῶν Κατασκηνώσεων καὶ τὴν φιλοξενίαν παιδίων ἐκ τοῦ ἐξωτερικοῦ, τὴν κυκλοφορίαν ἐκλεκτοῦ περιοδικοῦ ψυχωφελοῦς καὶ ἐποι¬κοδομητικῆς ὕλης, καὶ πολλὰ ἄλλα θεοφιλῆ καὶ κοινωφελῆ ἔργα, τὰ ὁποῖα ἀδύνατον νὰ ἐξονομάσωμεν ἀριθμητικῶς, ὡς γνωστὰ μόνον εἰς τὸν Θεὸν καὶ τοὺς πολυμερῶς καὶ πολυτρόπως εὐεργετουμένους χριστιανούς.

Συγχαίρομεν, λοιπόν, ἐκ τοῦ σύνεγγυς πατρικῶς πάσας ὑμᾶς,  τὰς κοπιώσας ἀδελφὰς καὶ θυγατέρας ἡμῶν κατὰ πνεῦμα, καὶ εὐλογοῦμεν τοὺς χώρους τῆς διακονίας σας, ἑνοῦντες τὰς προσευχὰς ἡμῶν μὲ ἐκείνας τοῦ κυριάρχου Ἐπισκόπου τοῦ τόπου, τῆς ὑμετέρας ἀγαπητῆς Ἱερότητος, ἀδελφὲ ἅγιε Σερρῶν καὶ Νιγρίτης κύριε  Θεολόγε, ὁ ὁποῖος μετ᾿ ἐμπιστοσύνης, στοργικῆς ἀγάπης καὶ εἰλικρινοῦς ἐνδιαφέροντος περιβάλλετε τὸ ἔργον τῆς Ἀδελφότητος ταύτης.

Συγχρόνως δὲ δεόμεθα ὑπὲρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τοῦ ἀλήστου μνήμης καὶ ἀναγνωριζομένης εὐρυτέρας ἐκκλησιαστικῆς, πνευματικῆς καὶ κοινωνικῆς προσφορᾶς σεβασμίου καὶ ἀληθῶς θεοφιλοῦς ὀνόματι καὶ πράγματι Γέροντός σας, τοῦ ὄντως πνευματικοῦ γεννήτορός σας ἐν Χριστῷ, ὁ ὁποῖος ἐνεπιστεύθη εἰς ὑμᾶς ὡς ἱερὰν παρακαταθήκην τὴν συνέχισιν μετὰ συνεπείας καὶ πιστότητος, τοσοῦτον εὐθυνοφόρου ἔργου ἐνισχύσεως ἐν Χριστῷ τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, διὰ τῆς προσευχῆς, τοῦ λόγου καὶ τῶν ἀπαριθμηθέντων ποικίλων μέσων, ἀθορύβως, ἐν σεμνότητι, ἐν  ἀφανείᾳ, ἐν ταπεινώσει.

Κατανοοῦμεν, εὐλαβέσταται ἀδελφαὶ καὶ θυγατέρες ἐν Χριστῷ, τὸν πόνον ἐκ τῆς σωματικῆς ἀπουσίας τοῦ μακαριστοῦ Γέροντός σας, εἴμεθα ὅμως βέβαιοι ὅτι ἐπιβεβαιοῦσαι καθ᾿ ἑκάστην τὴν κλῆσίν σας, συνεχίζετε καρποφόρως νὰ πολυπλασιάζετε, κατὰ τὸ παράδειγμα καὶ τὴν διδαχὴν ἐκείνου, τὸ πολυω¬φελὲς ἔργον τῆς ἐν τῷ πνευματικῷ γεωργίῳ πολυμεροῦς διακονίας καὶ ἐκδαπανητικῆς ἀγάπης σας.

Διὰ τῆς συνεχίσεως τῆς προσφορᾶς καὶ μαρτυρίας σας, ὑπὸ τὴν εὐλογίαν πάντοτε τοῦ ἐπιχωρίου κυριάρχου Ἐπισκόπου σας, πεπείσμεθα ὅτι καὶ ἡ ψυχὴ τοῦ πνευματικοῦ σας γεννήτορος Θεοφίλου ἀναπαύεται καὶ ἀγάλλεται, εὐλογοῦντος οὐρανόθεν τὴν πορείαν σας καὶ εὐχομένου τῷ ἐκ τάφου ὡς ἐκ παστάδος προελθόντι Κυρίῳ Ἰησοῦ ὑπὲρ καὶ τῆς ὑμετέρας πνευματικῆς αὐξήσεως, ἐν ὁμοψυχίᾳ, ἑνότητι καὶ ἀκλινεῖ πιστότητι εἰς τὰς ὑπ᾿ αὐτοῦ τεθείσας βάσεις τῆς Ἀδελφότητος, ὑπὸ τὴν σκέπην τῶν ἁγίων προστατῶν καὶ ἐμπνευστῶν σας, ἐνδόξου πρωτοκορυφαίου Ἀποστόλου Παύλου καὶ Ἁγίας Λυδίας τῆς Φιλιππησίας˙ οὕτω θὰ διαβαίνετε καθ᾿ ἡμέραν τὴν  νοητὴν Μακεδονίαν καὶ θὰ συνδράμετε εἰς τὴν σωτηρίαν ψυχῶν.

Κατανοοῦμεν ἀσφαλῶς τὸ κενόν, τὸ ὁποῖον κατέλιπεν ἡ κοίμησις τοῦ πνευματικοῦ σας πατρός, ὁ ὁποῖος ἐσφράγισε τὴν κατὰ Θεὸν πορείαν τῆς Ἀδελφότητος καὶ ἑκάστης ἐξ ὑμῶν προσωπικῶς. Περὶ τοιούτου πνευματικοῦ πατρός, ἄλλωστε, ὁμιλεῖ καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφων πρὸς τοὺς Κορινθίους (Α΄ δ΄, 15), ὅτι εἶχον κατὰ τὴν πνευματικήν των ζωὴν πολλοὺς διδασκάλους, ἀλλὰ μόνον ἕνα πατέρα, ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος τοὺς ἀνεγέννησεν ἐν Χριστῷ διὰ τοῦ εὐαγγελίου, διὰ τῶν πολλῶν κόπων καὶ τῶν φροντίδων, διὰ τῶν δακρύων καὶ τῶν θλίψεων. 

Πιστεύομεν ὅτι τοιαύτην ἐμπειρίαν ἔχετε καὶ σεῖς, αἱ συναχθεῖσαι καὶ συγκροτοῦσαι τὴν θεοευλόγητον ταύτην Ἀδελφότητα. Εὐλογοῦντες ὑμᾶς καὶ τὸ ἔργον καὶ τὴν Ὀρθόδοξον χριστιανικὴν μαρτυρίαν σας, εὐχόμεθα ὅπως, χάριτι καὶ ἐλέει τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ, συνεχίζητε καὶ ἐν τῷ μέλλοντι ἐξ ἴσου ἐνζήλως καὶ καρποφόρως τὴν εἰς Χριστὸν ἐκδαπάνησιν καὶ τὸ σεμνὸν ἔργον σας, εἰς δόξαν τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ καὶ οἰκοδομὴν τοῦ σώματος Αὐτοῦ.

Ἡμεῖς δὲ θὰ χαίρωμεν καὶ θὰ καυχώμεθα πληροφορούμενοι ἐν  τῇ Μητρὶ Ἐκκλησίᾳ τῆς Κωνσταντινουπόλεως τὴν πρόοδον τοῦ ἔργου καὶ τῆς διακονικῆς προσφορᾶς σας.

Χριστὸς ἀνέστη! Χαίρετε, καὶ πάλιν ἐροῦμεν, ἐκ τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ ἐκ τοῦ κενοῦ μνημείου τῆς Ἀναστάσεως, Χαίρετε! Ἰδού, ὁ Ἀναστὰς Κύριος μετὰ πασῶν ὑμῶν καὶ μετὰ τῆς προσφιλοῦς Ἀδελφότητός σας ἔσται πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν.

Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου: [ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΣΤΕΓΗΣ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΩΝ ΤΕΡΠΝΗΣ]

Ὁμιλία

τῆς Α. Θ. Παναγιότητος

τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου

κ. κ. Βαρθολομαίου

κατὰ τὴν Τελετὴν Ἐγκαινίων τῆς Στέγης Φιλοξενίας Ἠλικιωμένων Τέρπνης

(20 Ἀπριλίου 2015)

Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Ξάνθης κ. Παντελεῆμον, ἐκπρόσωπε τῆς Α. Μακαριότητος καὶ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος,

Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Σερρῶν καὶ Νιγρίτης κύριε Θεολόγε,

Ἱερώτατοι ἅγιοι Ἀδελφοί,

Ἐντιμολογιώτατε κύριε Δημήτριε Ἀναστασιάδη, Ἄρχων Χαρτουλάριε τοῦ καθ᾿  ἡμᾶς Ἁγιωτὰτου Ἀποστολικοῦ καὶ Πατριαρχικοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου,

Τέκνα ἡμῶν ἐν Κυρίῳ ἀγαπητὰ,

Χριστὸς Ἀνέστη!

Ὁ φιλοπονώτατος ἀδελφὸς καὶ συλλειτουργὸς ἡμῶν Μητροπολίτης Σερρῶν καὶ Νιγρίτης κύριος Θεολόγος ἔσχε τὴν κοπιώδη πρωτοβουλίαν νὰ ἐπιμεληθῇ τῆς ἱδρύσεως τῆς παρούσης Στέγης Φροντίδος ἡλικιωμένων, μὲ τὴν ἐξαίρετον καὶ γενναιόδωρον συνδρομὴν τοῦ εὐεργέτου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἄρχοντος Χαρτουλαρίου τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας Ἐντιμολογιωτάτου κυρίου Δημητρίου Ἀναστασιάδου. Ἡ δὲ ἵδρυσις καὶ λειτουργία τῆς Στέγης ταύτης, τῆς ὁποίας τὰ ἐγκαίνια σήμερον ἐν εὐαρεστήσει καὶ χαρᾷ τελοῦμεν, ἀποκτᾷ ἰδιαιτέραν σημασίαν εἰς τὴν ἐποχήν μας, ἡ ὁποία μαστίζεται ὑπὸ τῆς γενικῆς κρίσεως, ἐὰν ἀναλογισθῶμεν ὅτι συνήθως τὰς παχείας ἀγελάδας κατεσθίουν ἐν καιρῷ αἱ ἰσχναί.

Ἡ Ἐκκλησία μας, παρότι πολλάκις κατὰ τοὺς νεωτέρους χρόνους διῆλθε περιόδους πλήρους πενίας καὶ οἰκονομικῆς ἀδυναμίας, οὐδέποτε ἔπαυσε νὰ θεωρῇ ὡς ἐπιτακτικὴν ἀνάγκην τὴν μέριμναν καὶ φροντίδα τῶν ἀναξιοπαθούντων τέκνων αὐτῆς, διὸ καὶ διὰ ποικίλων συγκινητικῶν τρόπων προσπαθεῖ νὰ θεραπεύσῃ τὰς βιοτικὰς ἀνάγκας των, προκαλοῦσα οὕτω τὸν γενικὸν σεβασμὸν εἰς τὸ ἔργον της καὶ τὴν συμπάθειαν καὶ ἐκτίμησιν παντὸς ὀρθῶς φρονοῦντος ἀνθρώπου, καὶ αὐτῶν εἰσέτι τῶν μὴ εὐνοϊκῶς διατεθειμένων πρὸς αὐτήν.

Καὶ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ πράξῃ τοῦτο ἡ Ἐκκλησία μας, καθ᾿ ὅτι ὁ σκοπὸς τῆς ὑπάρξεώς της εἶναι νὰ μιμῆται τὴν φιλανθρωπίαν τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μίαν τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν Του, μὲ τὰς ὁποίας ἐδημιούργησε κατ᾿ εἰκόνα καὶ καθ᾿ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ, καὶ διατηρεῖ, ἐν διαρκεῖ ἀγάπῃ καὶ προνοίᾳ, εἰς τὴν ζωὴν τὸ κατ᾿ ἐξοχὴν δημιούργημά Του, τὸν ἄνθρωπον. 

Ἐκ τῆς ἀνεκφράστου ταύτης ἰδιότητος τῆς φιλανθρωπίας παρακινούμενος ὁ Τριαδικὸς Θεὸς ἐνήργησε καὶ τὸ μυστήριον τῆς Θείας Οἰκονομίας, τῆς σαρκώσεως δηλαδὴ τοῦ Λόγου ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, πρᾶγμα τὸ ὁποῖον τονίζεται εἰς τὴν εὐχὴν τῆς Θείας Λειτουργίας τοῦ Μεγάλου Βασιλείου: «Ἀλλ᾿ ὅμως, διὰ τὴν ἄφατον καὶ ἀμέτρητόν σου φιλανθρωπίαν, ἀτρέπτως καὶ ἀναλλοιώτως γέγονας ἄνθρωπος καὶ ἀρχιερεὺς ἡμῶν ἐχρημάτισας»• ὡσαύτως καὶ εἰς τήν «ἔκδοσιν ἀκριβῆ τῆς ὀρθοδόξου πίστεως» τοῦ ὁσίου καὶ θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ (κεφ. 62) ἀναφέρεται: «τὸν πεσόντα νικητὴν ἀναδεῖξαι βουληθεὶς ὁ συμπαθὴς Θεὸς καὶ φιλάνθρωπος, ἄνθρωπος γίνεται, τῷ ὁμοίῳ τὸ ὅμοιον ἀνακαλούμενος».

Κατὰ ταῦτα, ὁ Δημιουργὸς ἐπιθυμεῖ νὰ θεωρήσωμεν ὡς στάσιν ζωῆς, καὶ νὰ οἰκειωθῶμεν τὴν πρὸς τὸν πλησίον μας ἀνυστερόβουλον φιλανθρωπίαν, ἀντιμετωπίζοντες αὐτὸν ὡς ἴδιον μέλος καὶ ὡς ἀντιπρόσωπον τοῦ Ἰδίου τοῦ Κυρίου, Ὅστις μὲ ἔμφασιν ἐτόνισεν ὅτι «ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε» (Ματθ. κε΄ 40-41). Δηλαδή, ἑκάστη πρᾶξις ἀγάπης καὶ φιλανθρωπίας πρὸς τὸν συνάνθρωπόν μας εἶναι δεκτὴ ὑπὸ τοῦ Σωτῆρος ὡς νὰ γίνεται εἰς Αὐτὸν τὸν Ἴδιον. Διὰ τοῦτο καὶ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ εἴπωμεν κάτι, ἀλλὰ προτιμῶμεν νὰ σιωπήσωμεν διὰ τὰς συνεπείας τῶν ἐνεργειῶν ὄχι μόνον ὅσων παραμένουν σκληροὶ καὶ ἀνάλγητοι ἔναντι τοῦ πόνου καὶ τῶν ἀναγκῶν τῶν ἀδελφῶν των, ἀλλὰ καὶ ὅσων προβαίνουν εἰς ἀπανθρώπους ἐνεργείας μίσους καὶ βλάβης ἐναντίον των, συχνάκις μάλιστα πιστεύοντες ὅτι μὲ τοιαύτας ἐνεργείας εὐαρεστεῖται καὶ δοξάζεται ὁ Θεός, ὅπως δυστυχῶς παρατηροῦμεν νὰ συμβαίνῃ εἰς τὴν περιοχὴν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς.

Δὲν πρέπει νὰ λησμονῶμεν ὅτι καὶ αἱ ἐνέργειαι αὗται μίσους καὶ ἀπανθρωπίας ἐναντίον ἀδελφῶν μας εἶναι δεκταὶ ὑπὸ τοῦ Κυρίου ὡς γινόμεναι πρὸς Αὐτὸν τὸν Ἴδιον καὶ διὰ τοῦτο Ἐκεῖνος ἀφ᾿  ἑνὸς μὲν οἰκειοῦται μετ᾿ ἀγάπης καὶ στοργῆς τοὺς ὑφισταμένους ταύτας, εἴτε ἐνταῦθα εἴτε ἐν τῇ βασιλείᾳ Του, ἀφ᾿ ἑτέρου δὲ ἐν ἡμέρᾳ τῆς κρίσεως θὰ ζητήσῃ ἀπολογίαν παρὰ τῶν προσβαλόντων μὲ τοιαύτας πράξεις ἀπανθρωπίας Αὐτὸν τὸν Ἴδιον.

Ὅταν εἰς τὴν ζωὴν καὶ τὴν ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας μας παρουσιάζονται μερικοὶ οἰκονομικῶς ἐπιφανεῖς φιλάνθρωποι ἀδελφοί μας, τείνοντες οὖς εὐήκοον εἰς τὰς ἀνάγκας τῶν συνανθρώπων των, καὶ ἐπιθυμοῦντες νὰ ἀσκήσουν τὴν θεόσδοτον ταύτην ἀρετὴν τῆς φιλανθρωπίας, ὅπως ὁ εὐεργέτης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς σας κ. Ἀναστασιάδης, ἡ Ἐκκλησία ἐν εὐγνωμοσύνῃ προσκαλεῖ αὐτούς, τὸ περίσσευμα τῶν ὑλικῶν πλεονασμάτων των νὰ διαθέσουν εἰς τὴν ἵδρυσιν κοινωφελῶν κέντρων φιλανθρωπίας καὶ ἀγάπης.

Οὕτω καὶ εἰδικῶς εἰς τὴν ἱστορίαν τῆς Μητρὸς ἡμῶν Ἐκκλησίας ἔχομεν νὰ παρατηρήσωμεν συνεχεῖς ἐκδηλώσεις φιλανθρωπικῆς δραστηριότητος εἰς Κωνσταντινούπολιν. Μέχρι σήμερον δὲ διατηροῦνται τὰ Φιλανθρωπικὰ Καταστήματα τοῦ Βαλουκλῆ ἀλλὰ καὶ τὰ διάφορα ἐκπαιδευτήρια, ὅπως ἡ Μεγάλη τοῦ Γένους Σχολή, τὸ Ζωγράφειον Λύκειον, τὸ Ζάππειον Παρθεναγωγεῖον, καρποὶ τῆς φιλογενοῦς ἀγάπης μεγάλων εὐεργετῶν. Κατὰ δὲ τὸ ἀπώτερον παρελθὸν εἴχομεν τὸν Ξενῶνα τοῦ ἁγίου Σαμψών, ἓν ἐκ τῶν μεγαλύτερων φιλανθρωπικῶν ἱδρυμάτων τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, τὸ Λωβοκομεῖον τοῦ ἁγίου Ζωτικοῦ, τὸ Ὀρφανοτροφεῖον τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, τὸ πρωτοποριακὸν παγκοσμίως πολυδύναμον ἰατρικὸν ἵδρυμα τῆς Ἱερᾶς καὶ Βασιλικῆς Μονῆς τοῦ Παντοκράτορος καὶ πλεῖστα ἄλλα.

Ὅλη ἡ ζωὴ τῶν Κωνσταντινουπολιτῶν εἶχεν ἐμποτισθῆ ἐκ τοῦ πνεύματος τῆς ἀγάπης καὶ βοηθείας τῶν τοῦ Χριστοῦ πενήτων καὶ ἀναξιοπαθούντων, διὰ τοῦ ὁποίου ἡ ἀριστερὰ δὲν ἐγνώριζε τὸ κρυπτὸν καὶ καθημερινὸν ἔργον ἐλεημοσύνης τῆς δεξιᾶς.

Οὕτω καὶ ἡμεῖς συγχαίρομεν τὸν χορηγὸν τῆς ἱδρύσεως τῆς Στέγης ταύτης κύριον Δημήτριον Ἀναστασιάδην καὶ διὰ τὴν φιλάνθρωπον προσφοράν του αὐτὴν πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν, πρὸς τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, καὶ εὐχόμεθα εἰς αὐτὸν πλουσίαν τὴν ἀνταπόδοσιν παρὰ Κυρίου, μέ «θησαυροὺς ἀνεκλείπτους ἐν τῷ οὐρανῷ», ἀλλὰ καὶ ἐξ ἴσου καρποφόρον συνέχισιν τῆς ἐξασκήσεως ταύτης τῆς ἀρετῆς, διὰ τῆς ὁποίας ἐξομοιούμεθα πρὸς τὸν οὐράνιον Πατέρα, Ὅστις «τὸν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθοὺς καὶ βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους» (Ματθ. ε΄45-46).

Εἰς δὲ τὸν ἀγαπητὸν Μητροπολίτην σας εὐχόμεθα πλουσίαν τὴν ἐνίσχυσιν τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου διὰ νὰ συνεχίζῃ τὰ ἔργα ταῦτα εὐποιΐας καὶ συνδρομῆς τῶν ἀδυνάτων ἀδελφῶν μας, εἴτε ἐν στενότητι εἴτε ἐν εὐρυχωρίᾳ, πάντοτε ὅμως ἐν πλατυσμῷ ἱλαρότητος καρδίας, ὅπως καὶ πράγματι μέχρι σήμερον μᾶς ἔχει συνηθίσει νὰ κάμνῃ.

Πατρικῶς εὐχόμεθα ὅπως ὁ ἐκ τοῦ τάφου ὡς ἐκ παστάδος ἀνατείλας Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς εὐλογῇ τὴν λειτουργίαν τῆς σήμερον ἐγκαινιαζομένης Στέγης, ὥστε εἰς ἔτη μήκιστα νὰ διακονῇ τοὺς ἡλικιωμένους καὶ ἔχοντας ἀνάγκην φροντίδος ἀδελφούς μας καὶ νὰ ἐκχέῃ εἰς αὐτοὺς τὰ νάματα τῆς φιλανθρωπίας, τὰ ὁποῖα ἀντλοῦνται ἀπό τὴν μοναδικήν πηγὴν ταύτης, τὸν Θεόν. Ἀμήν.

π. Κων. Ν. Καλλιανός: ΕΚΕΙΝΗ Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ ΤΟΥ 1969

Μνημόσυνο Πασχαλινὸ τῶν γονιῶν μου

Ἦταν πικραμένη ἐκείνη ἡ Πασχαλιὰ τοῦ 1969, γιατὶ ἦταν πρόσφατη ἡ κοίμηση τοῦ Πατέρα: Κυριακὴ τῶν Βαΐων, 6 Ἀπριλίου... Πικραμένες οἱ μέρες οἱ Μεγαμοβδομαδιάτικες καὶ οἱ Πασχαλινές, ποὺ ὡστόσο τὶς στόλιζε ἡ ὀμορφιὰ κάποιων στιγμῶν ἀπὸ κεῖνες ποὺ δὲ λησμονᾶς εὔκολα. Γιατὶ ὅταν Μ. Σάββατο πρωΐ, ὅταν πηγαίνεις κατὰ τὴ Γλώσσα καὶ τὴν ἀντικρύζεις νὰ ἀνασαίνει μέσα στὸν πρωϊνὸ τὸν ἥλιο τὴν ἐαρινὴ χαρὰ τὴν Ἀναστάσιμη, δὲν εἶναι κάτι ποὺ τὸ ξεπερνᾶς, γιατὶ γίνεται ἀντίδοτο στὴν ὅποια λύπη καὶ δυστυχία.

Ὅπως ἐπίσης ν᾿ ἀκοῦς στὸ φωτεινὸ τὸ μεσημέρι τῆς Κυριακῆς τοῦ Πάσχα τὸ γιορταστικὸ τὸ γλέντι ν᾿ ἁπλώνεται, ὅπως ἡ μυρωδιὰ τοῦ ψητοῦ, σ᾿ ὀλάκερο τὸ χωριό.

Κι ὕστερα ἡ ἐπιστροφὴ στὸ μελαγχολικὸ τὸ σπίτι, τὸ μισοφωτισμένο μὲ τὴ λάμπα τοῦ πετρελαίου, ἡ φωτιὰ ποὺ καίει σιωπηλὴ στὸ τζάκι, τὰ ἀκίνητα πρόσωπα μέσα στὴ θλίψη τους καὶ ἡ ἀπουσία, ποὺ σέρνεται στοὺς ἀχνοφωτισμένους τοίχους μὲ μιὰ σπουδὴ ποὺ πασχίζει ν᾿ ἀνατρέψει κάθε γιορταστικὴ αἰσιοδοξία.

Καὶ τέλος, ἡ Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ μὲ τὴν ἀναχώρηση γιὰ τὸ Βόλο... Μιὰ ἀναχώρηση ἐπώδυνη, ἀλλὰ καὶ φορτωμένη μὲ ἐλπίδες: Ὅτι θὰ εἶχες τὴν εὐκαιρία νὰ συνταξιδέψεις μὲ πρόσωπα δικῶν σου ἀνθρώπων, ποὺ θὰ κατέλυαν τὴν ὅποια σου ὀδύνη ποὺ προστέθηκε ὄλες αὐτὲς τὶς μέρες καὶ τὴν κουβαλᾶς μέσα σου.

Μόνο ποὺ τὰ πράγματα δὲν ἦλθαν ὅπως τὰ περίμενες τότε. Γιατὶ αὐτοὶ ποὺ περίμενες νὰ συνταξιδέψετε εἶχαν πάει μὲ τὸ ἄλλο τὸ πλοῖο, τὸ ὁποῖο δὲν πρόφτασες ἐσὺ νὰ πάρεις, γιατὶ εἶχες ἀργοπορήσει...

Τὸ μόνο ποὺ θυμᾶσαι ὅμως ἦταν ἡ εἰσαγωγὴ Εgmont τοῦ L. V. Beethoven, ποὺ ἄκουσες σ᾿ ἐκεῖνο τὸ ταξίδι τῆς Κυριακῆς 20 Ἀπριλίου τοῦ σωτηρίου ἔτους 1969... Αὐτὴ σὲ συντρόφεψε τότε μὲ τὴν αὐστηρὸ καὶ πειθαρχημένο ἦχο της, ποὺ δίδασκε ὑπομονὴ καὶ προσπάθεια...

Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου: [ΟΜΙΛΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ ΣΤΗ ΝΙΓΡΙΤΑ]

Ὁμιλία

τῆς Α. Θ. Παναγιότητος

τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου

κ. κ. Βαρθολομαίου

κατὰ τὴν Δοξολογίαν εἰς τὸν Ἱερὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Νιγρίτης

(20 Ἀπριλίου 2015)

Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Ξάνθης κ. Παντελεῆμον, ἐκπρόσωπε τῆς Α. Μακαριότητος καὶ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος,

Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Σερρῶν καὶ Νιγρίτης κύριε Θεολόγε,

Ἱερώτατοι ἅγιοι Ἀδελφοί,

Εὐγενεστάτη Δήμαρχος Νιγρίτης κυρία Ἁγνὴ Δουβίτσα,

Εὐλογημένε Λαὲ τῆς πόλεως τῆς Νιγρίτης καὶ τῆς εὐρυτέρας περιοχῆς,

Χριστὸς Ἀνέστη!

Τὴν χαρὰν τοῦ Πάσχα ἀλλὰ καὶ τῆς μεθαυριανῆς μνήμης τοῦ πολιούχου καὶ προστάτου σας Ἁγίου  μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, ἐπαυξάνει τὸ γεγονὸς τῆς ἐν τῷ ἀνεσπέρῳ Φωτὶ τῆς Ἀναστάσεως συναντήσεως ἡμῶν, τοῦ Πατριάρχου, μετὰ τῶν ἐν Νιγρίτῃ πνευματικῶν αὐτοῦ τέκνων. 

Ἡ Πατριαρχικὴ ἐπίσκεψίς μας εἰς τὴν ἱστορικὴν περιοχήν σας, ἡ ὁποία τοσαύτην σπουδαιότητα ἀποκτᾷ σήμερον μὲ τὰ θαυμαστὰ ἀρχαιολογικὰ εὑρήματα τῆς γειτονικῆς Ἀμφιπόλεως, καὶ ἡ ἐπικοινωνία μας, πατρικὴ καὶ στοργικὴ μαζὶ μὲ σᾶς, τοὺς πιστοὺς Ὀρθοδόξους κατοίκους τῆς Νιγρίτης, πνευματικὰ τέκνα καὶ ἀναστήματα τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἔχει ἰδιαιτέραν σημασίαν διὰ τὴν ἡμετέραν Πατριαρχικὴν καρδίαν.  

Δὲν διαφεύγει τὴν προσοχὴν ὅλων μας τὸ πλούσιον χριστιανικὸν ἀλλὰ καὶ τὸ προχριστιανικὸν ἱστορικὸν παρελθὸν τοῦ εὐλογημένου τούτου χώρου, κοσμουμένου, πέραν τῶν ἄλλων, μὲ ἱστορικὰ καὶ σύγχρονα κτήρια Ἱερῶν Ναῶν, ἐξωκκλησίων, σχολείων καὶ μονυδρίων, μάλιστα δὲ μετὰ τὴν ἐγκατάστασιν εἰς τὴν πλησιόχωρον Δάφνην τῆς γνωστῆς εὐσεβοῦς Σερβίδος Πριγκηπίσσης Μάρως Βράνκοβιτς, προσώπου διακεκριμένου χαρακτῆρος καὶ ὑψηλοῦ ἤθους καὶ βαθείας χριστιανικῆς συνειδήσεως, ἡ ὁποία συνέβαλε σημαντικῶς εἰς τὴν πνευματικὴν καλλιέργειαν τοῦ λαοῦ καὶ τοῦ τόπου καὶ εἰς τὴν διατήρησιν τῆς Ὀρθοδόξου χριστιανικῆς, καὶ ὄχι μόνον, ταυτότητός του. 

Ἀναδιφῶντες εἰς τὸ ἱστορικὸν παρελθὸν τῆς πόλεώς σας, χαίρομεν διαπιστοῦντες ὅτι οἱ κάτοικοί της διεδαρμάτισαν πρωταγωνιστικὸν ρόλον εἰς τοὺς γνωστοὺς ἀγῶνας τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν Γένους ὑπὲρ τῆς ἐλευθερίας του, ἰδιαιτέρως δὲ κατὰ τὸν γνωστὸν Μακεδονικὸν Ἀγῶνα, καταβαλόντες βαρὺ τὸ τίμημα. Κατέκτησαν, ὅμως, διὰ πολλῶν ἀληθῶς θυσιῶν καὶ σκληρῶν ἀγώνων τὴν ἐλευθερίαν ζωῆς καὶ φρονήματος, καὶ ὑπερέβησαν καταστάσεις, τὰς ὁποίας ἡμεῖς οἱ σύγχρονοι δὲν θὰ ἠδυνάμεθα ἴσως νὰ ἀντιμετωπίσωμεν μὲ τὸ ἴδιον ὡς ἐκεῖνοι σθένος καὶ ἀντοχήν. Οἱ κάτοικοι τῆς Νιγρίτης ἐγνώριζον, πεποιθότως πάντοτε ὅτι κάθε πρᾶξις των, κάθε ἐνέργεια, κάθε ἀγών, κρίνεται ἐκ τοῦ ἀποτελέσματός του καὶ διὰ τοῦτο ἐκινήθησαν πάντοτε ἔχοντες ὡς ὅπλα ἰσχυρὰ τὸν Σταυρὸν τοῦ Κυρίου καὶ τὴν πίστιν εἰς τὸν Ἀναστάντα Χριστόν, ὡς δὲ ἐφόδια ἱερὰ τὴν συνέπειαν καὶ τὸ ἀγωνιστικὸν ἐν συνέσει φρόνημα. Ἂς ἔχωμεν δὲ ὑπ᾿ ὄψιν ὅτι ἡ ἱστορία πολλάκις δὲν γράφεται ἀλλὰ βιώνεται ὑπὸ τῶν γενεῶν μὲ τὴν  προσευχὴν καὶ τὸ καντῆλι καὶ τὴν διαρκῆ μνήμην, ἡ ὁποία εἶναι καὶ ἡ μόνη πραγματική. 

Εἰς τὸν Ἱερὸν αὐτὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου διασώζεται, ὡς πληροφορούμεθα, λεπτομερὴς ἀναγραφὴ γενομένων ἐργασιῶν καὶ ὑπηρετησάντων εἰς αὐτόν, δεῖγμα καὶ τοῦτο ἐξαιρέτου κοινοτισμοῦ,  διὰ τοῦ ὁποίου ἀναδεικνύεται ἡ κατὰ κρισίμους διὰ τὸ Γένος μας στιγμὰς εὐεργετικὴ ἐπίδρασις τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν κληρικῶν της καὶ τῶν προὐχόντων καὶ τοῦ λαοῦ της, καὶ μάλιστα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, εἰς τὸ ὁποῖον κανονικῶς καὶ ἐκκλησιαστικῶς ὑπάγεσθε καὶ σεῖς, καὶ ἀποτελεῖτε πολύτιμα καὶ ἱερὰ κλήματα τῆς Θεοστηρίκτου Ἀμπέλου αὐτοῦ. Εἰς τὸ σημεῖον τοῦτο μιμνησκόμεθα τῶν ἀειμνήστων Ποιμεναρχῶν τῆς προσωρινῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Νιγρίτης, ἡ ὁποία συνεστήθη, ἀποφάσει τῆς Ἁγίας καὶ Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τὸ ὁποῖον «ἔθος κανονικὸν ἔκπαλαι κέκτηται τὴν τῶν ἐπαρχιῶν σύστασιν πρὸς τὰς ἀνάγκας τῶν καιρῶν καὶ τὴν καλὴν τοῦ ὅλου συγκροτήματος ὑπόστασιν προσαρμόζειν καὶ οἰκονομεῖν, εἰς εὔρυθμον καὶ λυσιτελῆ τῶν ἐπὶ μέρους τε καὶ τοῦ ὅλου παράστασιν καὶ διακυβέρνησιν. [....] μετὰ τὴν ἄρτι ἐξ Ἀσίας καὶ τῆς Θρᾴκης εἰς τὸ Ἑλληνικὸν Κράτος καταφυγὴν τοῦ Ὀρθοδόξου πληθυσμοῦ ἅμα τοῖς ποιμέσιν αὐτοῦ καὶ τὴν ἐκ τούτου προελθοῦσαν ἀλλοίωσιν, ἀνάγκη παρέστη πρόνοιαν λαβεῖν περὶ τῆς εὐρύθμου καὶ ἀναλόγου πρὸς τὰς νέας ἀνάγκας, γενικάς τε καὶ μερικάς, ἐκκλησιαστικῆς συστάσεως τῶν διαφόρων ἐν τῷ Ἑλληνικῷ Κράτει περιοχῶν τοῦ καθ᾿ ἡμᾶς Πατριαρχικοῦ κλίματος. Ἐφ᾿ ᾧ ... καὶ ἔγνω συστῆσαι ἐπ᾿ αἰσίοις καὶ τὴν νέαν Ἐπαρχίαν καὶ Μητρόπολιν Νιγρίτης, χωρίσαντες ἀπὸ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Σερρῶν τὸ τμῆμα Νιγρίτης» (πρβλ. Κώδικα Τόμων καὶ Σιγιλλίων Αβ, σελ. 71-73, Πατριαρχικὸν καὶ Συνοδικὸν Τόμον ἱδρύσεως Ἱερᾶς Μητροπόλεως Νιγρίτης, Ὀκτώβριος 1924), κατασταθέντος εἰς τὸν Θρόνον αὐτῆς ἀρχικῶς τοῦ Δαρδανελλίων Κυρίλλου (1924-1928), μετὰ δὲ τὴν μετάθεσιν αὐτοῦ εἰς τὴν Ἱ. Μητρόπολιν Πολυανῆς, ἐκλεγέντος εἰς διαδοχὴν αὐτοῦ τοῦ Μητροπολίτου Κυδωνιῶν Εὐγενίου (1928-1934), μετὰ τὸν ὁποῖον καὶ κατηργήθη αὕτη, συσσωματωθεῖσα καὶ πάλιν εἰς τὴν ἐξ ἧς ἀπεσπάσθη Ἱερὰν Μητρόπολιν Σερρῶν, ἡ ὁποία ὡς ἑνιαία Μητρόπολις Σερρῶν καὶ Νιγρίτης ὑπάρχει μία ἐκ τῶν πλέον διακεκριμένων Ἐπαρχιῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, διαποιμανθεῖσα ὑπὸ ἐξόχων ἐκκλησιαστικῶν προσωπικότητων, μερικοὶ τῶν ὁποίων ἐκόσμησαν τὸν πανίερον Οἰκουμενικὸν Θρόνον, μὲ τελευταῖον ἐξ αὐτῶν τὸν Γρηγόριον Ζ΄, τὸν Ζερβουδάκην. Ἡ ἀπόφασις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ὅπως ἐπιλέξῃ τὴν ἐπαρχίαν τῆς Νιγρίτης διὰ τὴν ἐξυπηρέτησιν τῆς συγκεκριμένης τότε ἐκκλησιαστικῆς ἀνάγκης, ἀποδεικνύει καὶ αὕτη, τὴν ἰδιαιτέραν σημασίαν καὶ τὴν προσοχὴν τῆς ὁποίας ἐτύγχανε διὰ τὸ εὐσεβὲς ἡμῶν Γένος ἡ περιοχή σας.

Εὐλαβεῖς κάτοικοι τῆς ἱστορικῆς Νιγρίτης,

Ἡ ἐργώδης, συνεχὴς καὶ συνεπής, ἀνιδιοτελὴς προσπάθεια ἐπιτρόπων, συντεχνιῶν καὶ λαοῦ τῆς Νιγρίτης καὶ τὰ ἀποτελέσματα αὐτῆς εἰς τὴν ἐπίλυσιν κρισίμων προβλημάτων ἀνὰ τὴν ἱστορίαν, ἀποδεικνύουν τὸ ἦθος τῶν προγόνων σας. Τὴν πραγματικότητα αὐτὴν πρέπει νὰ ἔχωμεν ὑπ᾿ ὄψιν μας ὅλοι, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα, καὶ κατὰ τὴν σημερινὴν δυσμενῆ καὶ διὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ τὸν λαόν της ἀλλὰ καὶ διὰ τὴν παγκόσμιον κοινότητα, γενικῶς, συγκυρίαν. 

Οὐδένα διαφεύγει ὅτι τὸ χῶμα τοῦ τόπου τούτου ἔχει ποτισθῇ μὲ αἷμα ἡρώων ἀλλὰ καὶ ἀθώων θυμάτων, διὰ νὰ παραμένῃ εἰς τὸν αἰῶνα ἐλεύθερον καὶ ἀδούλωτον, παρὰ τὰς ἐπιβουλὰς καὶ τὰς κινήσεις γειτνιαζόντων ὁμοδόξων καὶ μὴ φυλῶν καὶ λαῶν, οἱ ὁποῖοι πολλάκις ἐπεχείρησαν νὰ δαμάσουν τὸ φρόνημα τοῦ λαοῦ μας, ὑπεξαιρέσαντες ἐν τέλει μόνον ὑλικοὺς θησαυροὺς καὶ ἱερὰ κειμήλια, εἰς τὴν ἐπιστροφὴν τῶν ὁποίων ἐπιμένομεν ἡ Ἱερὰ Μητρόπολις, τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον καὶ ἡμεῖς ὁ Πατριάρχης σας προσωπικῶς, διὰ συνεχῶν παρεμβάσεων πρὸς ἐπάνοδόν των εἰς τὸν οἰκεῖον χῶρον, ὁ ὁποῖος, μὲ αἷμα καὶ θυσίας, ὡς εἴπομεν, τὰ ἐδημιούργησε. Δὲν ἠδυνήθησαν, ὅμως, νὰ δαμάσουν καὶ δὴ νὰ καταλάβουν, ὡς ἠθέλησαν, τὴν καρδίαν καὶ τὸ Ὀρθόδοξον ρωμαίηκον ἦθος καὶ φρόνημά σας. 

Ταῦτα μαρτυροῦντες καὶ λέγοντες, δὲν ἀποκρύπτομεν τὴν ἰδιαιτέραν συγκίνησίν μας, διότι εὑρισκόμεθα εἰς τὴν πόλιν τοῦ περιφήμου καὶ ἀγερώχου Καπετάν-Γεωργίου Γιαγκλῆ, τῆς ρωμαλέας αὐτῆς φυσιογνωμίας τῆς Μακεδονίας, ἐξ Ἱερισσοῦ Χαλκιδικῆς προερχομένης, ἐχούσης ὅμως τὴν Νιγρίταν ὡς δευτέραν πατρίδα,  ἱστορικοῦ προσώπου κοσμηθέντος διὰ τῆς τιμῆς τῆς ἀπελευθερώσεως τῆς πόλεως καὶ τῆς περιοχῆς της, τιμῆς ἀπονεμηθείσης εἰς αὐτὸν ἐν συνεχείᾳ διὰ τοῦ ἀνδριάντος αὐτοῦ, ἀνεγερθέντος εἰς τὴν κεντρικὴν πλατεῖαν τῆς Νιγρίτης. Ἀσφαλῶς, εἶναι γνωστὸν ὅτι συνεδέετο οὗτος μὲ τὸν ἀοίδιμον Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην Ἰωακεὶμ Γ΄, τὸν ὁποῖον στοργικῶς περιέθαλπε κατὰ τὸ διάστημα τῆς ἐν αὐτοεξορίᾳ διαμονῆς του ἐν Ἁγίῳ Ὄρει, ἀντεδωρήθη δὲ αὐτῷ ἡ ἐνεργείαις καὶ παραστάσεσι τοῦ ἀλήστου μνήμης προκατόχου ἡμῶν Πατριάρχου ἐκείνου ἀπελευθέρωσίς του ἐκ τῆς εἱρκτῆς εἰς τὴν ὁποίαν κατεδικάσθη εἰς τὴν φοβερὰν τότε φυλακὴν τοῦ Ἑπταπυργίου τῆς γειτονικῆς Θεσσαλονίκης.

Πολλὰ ἀσφαλῶς ἀκόμη τὰ τέκνα τῆς Νιγρίτης καὶ τῆς περιοχῆς, τὰ ὁποῖα θὰ ἔδει νὰ μνημονευθοῦν κατὰ τὴν Πατριαρχικὴν ταύτην ἐπίσκεψίν μας, ὡς ἀναγνώρισις καὶ φόρος τιμῆς τῆς προσφορᾶς αὐτῶν. Περιοριζόμεθα μόνον εἰς τὴν ἀναφορὰν τοῦ νέου  Ἱερομάρτυρος Βενεδίκτου τοῦ Ἁγιορείτου, καταγομένου ἐκ τῆς πλησιοχώρου Δάφνης καὶ μαρτυρήσαντος ἐν Θεσσαλονίκῃ μετ᾿  ἄλλων πολλῶν, κατὰ δὲ τοὺς λοιποὺς ἡ «ἄγραφος μνήμη παρ᾿ ἑκάστῳ τῆς γνώμης μᾶλλον ἢ τοῦ ἔργου ἐνδιαιτᾶται»,  ὅτι «ἡ δόξα αὐτῶν παρὰ τῷ ἐντυχόντι αἰεὶ καὶ λόγου καὶ ἔργου καιρῷ ἀείμνηστος καταλείπεται» (Ἐπιτάφιος Περικλέους, «Θουκυδίδου Ἱστορίαι», 2.43.3-4).

Γνωρίζομεν ὅτι ἡ πόλις σας καὶ σεῖς συνεχίζετε τὴν ἀνεκτίμητον ταύτην παράδοσιν καὶ προσφορὰν πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ πρὸς τὸ Γένος, κατὰ μίμησιν τῶν πατέρων καὶ προπατόρων σας,  προσφοράν, διὰ τὴν ὁποίαν καὶ σᾶς εὐχαριστοῦμεν καὶ σᾶς συγχαίρομεν. Ἡ εὐχαριστία μας ἀπευθύνεται ὁλοκάρδιος καὶ ἰδιαίτερος πρὸς τὸν θεοφιλῆ Ποιμένα σας, τὴν ὑμετέραν ἀγαπητὴν Ἱερότητα, ἅγιε Σερρῶν καὶ Νιγρίτης κύριε Θεολόγε, ἀλλὰ καὶ πρὸς ὑμᾶς, Εὐγενεστάτη κυρία Δήμαρχος, μετὰ τοῦ περὶ ὑμᾶς Δημοτικοῦ Συμβουλίου, διὰ τὴν θερμὴν ὑποδοχὴν τὴν ὁποίαν ἐπεφυλάξατε εἰς τὸν καὶ ὑμέτερον Πνευματικὸν Πατέρα, τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην, ἡ ὁποία τιμητικὴ ὑποδοχὴ μαρτυρεῖ τὸν σεβασμὸν μὲ τὸν ὁποῖον περιβάλλετε τὸν θεσμὸν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ τὴν ἀγάπην καὶ στοργήν σας πρὸς αὐτὸν καὶ τὰ διακονοῦντα αὐτὸν πρόσωπα.

Σᾶς εὐχαριστοῦμεν, λοιπόν, καὶ πάλιν καὶ πολλάκις, σᾶς εὐλογοῦμεν καὶ σᾶς προσφωνοῦμεν: Χριστὸς Ἀνέστη καὶ τὰ πάντα, αἱ καρδίαι, αἱ ψυχαί μας, ἡ ζωή μας, ὁ τόπος τῆς Νιγρίτης, πεπλήρωνται φωτός, εἰρήνης, εὐδοκίας καὶ ἀναστάσεως ἐλπίδων καὶ προσδοκιῶν. Ἀμήν.

Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου: [ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΜΑΞΙΜΕΙΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΣΕΡΡΩΝ]

Ὁμιλία

τῆς Α. Θ. Παναγιότητος

τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου

κ. κ. Βαρθολομαίου

κατὰ τὴν Ἐπίσκεψιν Αὐτοῦ εἰς τὸ Μαξίμειον Πνευματικὸν Κέντρον

(20 Ἀπριλίου 2015)

Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Ξάνθης κ. Παντελεῆμον, ἐκπρόσωπε τῆς Α. Μακαριότητος καὶ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος,

Ἱερώτατε καὶ προσφιλέστατε ἀδελφὲ ἐν Χριστῷ Μητροπολῖτα Σερρῶν καὶ Νιγρίτης κύριε Θεολόγε, Ποιμενὰρχα τῆς Θεοσώστου ταύτης Ἐπαρχίας τοῦ καθ᾿ ἡμᾶς Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου,

Ἀγαπητοὶ ἐπὶ κεφαλῆς τῶν διαφόρων τομέων τοῦ Πνευματικοῦ τούτου Κέντρου Aἰδεσιμολογιώτατε Πρωτοπρεσβύτερε κύριε Ἰορδάνη Θεμελίδη καὶ Ἐντιμότατοι κύριοι Ἀστέριε Γούναρη, Ἀνδρέα Λιόντα καὶ Εὐάγγελε Δροῦνε, μετὰ τῶν ἐκλεκτῶν συνεργατῶν σας, 

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητὰ τῆς ἡμετέρας Μετριότητος, 

Χριστὸς ἀνέστη!

Ἡ σημερινὴ Πατριαρχική μας ἐπίσκεψις εἰς τὸ Μαξίμειον Πνευματικὸν Κέντρον τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Σερρῶν καὶ Νιγρίτης, ἀποτελεῖ οἱονεὶ ἐπιστέγασμα τῆς τετραημέρου εὐλογημένης καὶ καρποφόρου, πεποίθαμεν, δι᾿ ὑμᾶς καὶ ἡμᾶς, παραμονῆς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου εἰς τὴν πόλιν τῶν Σερρῶν, κατὰ τὴν ὁποίαν παραμονήν μας ἐγενόμεθα ἀποδέκται τῶν ἐκδηλώσεων καὶ τῶν πηγαίων αἰσθημάτων σεβασμοῦ, τιμῆς καὶ ἀγάπης τοῦ εὐλογημένου λαοῦ σας, καὶ εἴδομεν καὶ ἐθαυμάσαμεν ἐκ τοῦ σύνεγγυς τὸ σπουδαῖον πνευματικὸν ἔργον τὸ ὁποῖον ἐπιτελεῖ ἡ Ἱερὰ Μητρόπολις, ὑπὸ τὴν καθοδήγησιν καὶ τὴν ἀκάματον μέριμναν τῆς ὑμετέρας ἀγάπης, ἀδελφὲ ἅγιε Σερρῶν, καὶ τῶν ἐκλεκτῶν κληρικῶν καὶ λαϊκῶν συνεργατῶν σας.

Ἔργον καὶ προσφοράν, συνεπῆ συνέχειαν τῆς πρωτοβουλίας τοῦ ἀειμνήστου προκατόχου σας Μητροπολίτου κυροῦ Μαξίμου τοῦ Ξύδα, ὁ ὁποῖος ἐμόχθησε διὰ τὸν λαὸν τῶν Σερρῶν κατὰ τὸ διάστημα τῆς ποιμαντορίας του, καταλιπὼν τὸ παρὸν Πνευματικὸν Κέντρον εἰς μνήμην αὐτοῦ, ἀλλὰ καὶ εἰς διηνεκῆ συμβολὴν εἰς τὴν πνευματικὴν κατάρτισιν τοῦ ποιμνίου διὰ τῶν ἐν αὐτῷ στεγαζομένων σημαντικῶν ἐκκλησιαστικῶν δραστηριοτήτων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως ταύτης. Ὁμιλοῦμεν περὶ συνεποῦς συνεχείας, διότι ἐπὶ τῆς ποιμαντορίας σας, ἅγιε ἀδελφέ, τὸ Πνευματικὸν τοῦτο Κέντρον ἀνεδείχθη εἰς ἀληθὲς κέντρον ὀρθοδόξου ζωῆς καὶ μαρτυρίας, ὁμοῦ μετὰ τῆς συνεχιζομένης ἀνελλιπῶς ἐκδόσεως τῆς ἑτέρας πρωτοβουλίας τοῦ μακαριστοῦ, τοῦ περιοδικοῦ «Ὁ Ἅγιος Νικήτας, ὁ ἐν Σέρραις ἀθλήσας», τὸ ὁποῖον κατέστη ἀληθῶς «ὄργανον πνευματικῆς οἰκοδομῆς τῶν πιστῶν τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας», ὡς ἔγραφεν ὁ ἀείμνηστος εἰς τὸ πρῶτον τεῦχος αὐτοῦ (Σεπτέμβριος 1990). 

Μεταξὺ τῶν δραστηριοτήτων ὅμως τοῦ Κέντρου, τὸ ὁποῖον ἐπισκεπτόμεθα σήμερον εἰς μνήμην τιμῆς καὶ εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸν ἱδρυτήν του, ἰδιαιτέραν σημασίαν κατέχει ἀσφαλῶς ἡ τέχνη τῆς ἁγιογραφίας, ἡ ὁποία καρποφόρως, ὡς ὁμολογεῖται γενικῶς, καλλιεργεῖται ἐνταῦθα, καὶ τὰ ἔργα τῶν χειρῶν τῶν μαθητῶν τῆς Σχολῆς τὰ ὁποῖα ἔχομεν τὴν χαρὰν ἐν θαυμασμῷ νὰ εὐλογῶμεν. Εὐχόμεθα εἰς τοὺς μαθητὰς τῆς ἁγιογραφίας νὰ συνεχίσουν μετὰ τοῦ ἰδίου ζήλου νὰ μυῶνται εἰς τὰ μυστικὰ καὶ εἰς τὰ μυστήρια τῆς ἱερᾶς τέχνης καὶ νὰ τὴν ἐπιτελοῦν ἐν φόβῳ Θεοῦ καὶ ἐν ἐναργεῖ προσευχῇ καὶ δεήσει καὶ πίστει. Δὲν διακονεῖτε, τέκνα ἀγαπητά, μίαν τέχνην κλασσικὴν ἀλλὰ ἱερογραφεῖτε τὸ εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ, τὴν καλὴν ἀγγελίαν ὅτι ὁ Θεὸς ἐνηνθρώπησεν ἵνα ἡμεῖς θεωθῶμεν. Ἡ εἰκών, λοιπόν, τὴν ὁποίαν σεῖς ἱστορεῖτε καὶ ἡ ἀποδιδομένη ὑπὸ τῶν πιστῶν πρὸς αὐτὴν τιμὴ καὶ προσκύνησις ἐπὶ τὸ πρωτότυπον διαβαίνει, κατὰ τὸν Μέγαν Βασίλειον, ἤτοι πρὸς αὐτὸν τὸν Κύριον, τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον, τὸν προστάτην σας Ἅγιον νεομάρτυρα Νικήταν καὶ πρὸς πάντας τοὺς Ἁγίους.

Διὰ τῶν ἱερῶν εἰκόνων, ὁ πανοικτίρμων Θεὸς μᾶς διεγείρει πάντοτε πρὸς τελείαν μνήμην τῆς ἐνανθρωπήσεώς Του, διὰ τοῦτο καὶ ἐπιτρέπει νὰ ἀνατυπῶται κατὰ τὸ ἀνθρώπινον διὰ τῆς χρωματουργίας τῶν εἰκόνων ἡ σεβασμία μορφή Του, τῆς Παναγίας Μητρὸς καὶ τῶν ἁγίων Του, ἐπὶ τῷ τέλει, βλέποντες ταύτας διὰ τῶν ὀφθαλμῶν, νὰ πιστεύωμεν εἰς Αὐτὸν ὡς Θεάνθρωπον «καρδίας πόθῳ»∙ τοιουτοτρόπως δὲ νὰ γνωρίζωμεν σαφῶς καὶ τὴν πρᾶξιν καὶ τὸ ὄνομα, καὶ τὸ σχῆμα καὶ τοὺς ἄθλους τῶν Ἁγίων καὶ νὰ δοξάζωμεν τὸν θαυμαστὸν ἐν τοῖς Ἁγίοις Κύριον, τὸν στεφανοῦντα αὐτοὺς ἐν ἐλέει καὶ οἰκτιρμοῖς καὶ παρέχοντα ἑκάστῳ ἐξ αὐτῶν στεφάνους ἀθλήσεως, μαρτυρίου καὶ ὀρθοδόξου μαρτυρίας.

Ἐξάρσεως καὶ ἀναγνωρίσεως τυγχάνουν ἀσφαλῶς καὶ αἱ λοιπαὶ πνευματικαί, πολιτιστικαὶ καὶ ποιμαντικαὶ δραστηριότητες τοῦ Κέντρου τούτου, ὅπως αἱ σχολαὶ ἐκμαθήσεως βυζαντινῆς, ἐντέχνου καὶ παραδοσιακῆς μουσικῆς, ἡ Σχολὴ Γονέων, τὸ Κέντρον Συμπαραστάσεως Οἰκογενείας καὶ Νεότητος, τὰ μαθήματα κλασσικῆς παιδείας, δραστηριότητες πᾶσαι ἔχουσαι ἰδιαιτέραν τὴν σημασίαν καὶ πολλὴν τὴν ὠφέλειαν, ἐφ᾿ ᾧ καὶ ἐκφράζομεν τὸν δίκαιον ἡμῶν Πατριαρχικὸν ἔπαινον καὶ τιμὴν εἰς ὅσους, ὑπὸ τὴν ἐμπνευσμένην καθοδήγησίν σας, ἀδελφὲ ἅγιε Σερρῶν καὶ Νιγρίτης κύριε Θεολόγε, ἐργάζονται ἀνιδιοτελῶς τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸν καὶ προσφέρουν ἐργασίαν καὶ κόπον εἰς τοὺς τομεῖς τούτους, χάριν τῆς κοινῆς ὠφελείας καὶ τῆς πνευματικῆς καὶ πολιτιστικῆς καλλιεργείας τῶν πιστῶν. Ὅλοι οἱ διακονοῦντες εἰς τὸ Κέντρον τοῦτο γνωρίζετε ὅτι «οὐδεὶς στεφανοῦται» «ἐὰν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ». Γνωρίζετε, ὅμως, συγχρόνως ὡς «κοπιῶντες γεωργοί», ὅτι πρῶτοι «μεταλαμβάνετε τῶν καρπῶν» τῶν κόπων σας καὶ τῆς εὐρυτέρας προσφορᾶς σας εἰς τὴν τοπικὴν Ἐκκλησίαν καὶ πρὸς τὸν λαὸν τοῦ Θεοῦ, βλέποντες νὰ καταξιώνεται καὶ νὰ ἀναγνωρίζεται τὸ ἔργον σας. 

Ἐπὶ πλέον δέ, ἡ σύστασις καὶ ἡ ἐπιτυχὴς λειτουργία τῆς πολυθεματικῆς Βιβλιοθήκης τοῦ ὑμετέρου Πνευματικοῦ Κέντρου «Μυριόβιβλος», ὑπὸ τὴν διεύθυνσίν σας, ἀγαπητὲ πάτερ Ἰορδάνη, ὁ ὁποῖος ὑπήρξατε δεξιὸς βραχίων τοῦ ἀειμνήστου ἱδρυτοῦ τοῦ Κέντρου, συμβάλλει πολλαπλῶς εἰς τὴν πνευματικὴν θωράκισιν τοῦ εὐλογημένου Σερραϊκοῦ λαοῦ, καὶ ἰδίως τῆς νεότητος, διότι ἓν καλὸν βιβλίον ἀποτελεῖ πάντοτε τὸν καλλίτερον σύμβουλον καὶ οἰκοδομεῖ ψυχάς, ἐνῷ ἀντιθέτως ἕνα κακὸν βιβλίον, ὅπως καὶ τὸ κακὸν παράδειγμα, κρημνίζει ἐν μιᾷ νυκτί, ἵνα μὴ εἴπωμεν «ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ» ὅσα καλὰ ἔχουν οἰκοδομηθῆ εἰς μίαν ψυχὴν εἰς διάστημα πολλῶν ἐτῶν.

Χαίρομεν δέ, διότι βλέπομεν νὰ γίνεται εἰς τήν «Μυριόβιβλον» καὶ εἰς τὰς ἄλλας δραστηριότητας τοῦ Κέντρου χρῆσις -καὶ ὄχι βεβαίως κατάχρησις- καὶ τῶν συγχρόνων μέσων τεχνολογίας καὶ πληροφορικῆς διότι εἶναι ἀδιαμφισβήτητον ὅτι σήμερον ὁ ἀναγνώστης, καὶ κυρίως ὁ νέος ἄνθρωπος, προστρέχει εἰς τὴν σύγχρονον τεχνολογίαν διὰ μάθησιν καὶ πλατυσμὸν τῶν πνευματικῶν ὁριζόντων του. Ἡ νεότης ἔχει πλέον ἐθισθῆ εἰς τὴν ἀνάγνωσιν συντόμων κειμένων εἰς τὰς ἱστοσελίδας τοῦ διαδικτύου καὶ δυσκόλως εὑρίσκει τὴν ὑπομονὴν νὰ ἐγκύψῃ εἰς πολυσέλιδα βιβλία. Ἀνεξαρτήτως τοῦ ἐὰν ἡ ἐξέλιξις αὕτη δὲν εἶναι ἀσφαλῶς ἡ ἐνδεδειγμένη, ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὑποχρεωμένη, ἀκολουθοῦσα ἐν τῇ ποιμαντικῇ μερίμνῃ αὐτῆς τὰς νέας ἐξελίξεις, νὰ συμμορφώνεται πρὸς αὐτὰς καὶ νὰ εὑρίσκῃ τρόπους ὥστε νὰ προσεγγίζῃ τὸν ἄνθρωπον, καὶ κυρίως τὸν νέον, διὰ τῶν μέσων τὰ ὁποῖα σήμερον χρησιμοποιοῦν καθημερινῶς αἱ ἐκκολαπτόμεναι νέαι γενεαί.

Κατακλείοντες τὸν λόγον, ἀναφερόμεθα ἰδιαιτέρως εἰς τὴν «διακονίαν ἀγάπης» καὶ εἰς τήν «κιβωτὸν ἀγάπης», εἰς τὸ «κοινωνικὸν παντοπωλεῖον ὁ ἐπιούσιος ἄρτος», κατὰ τὴν ἐποχὴν μάλιστα ταύτην τοῦ προβληματισμοῦ, τῆς ἀπορίας καὶ τοῦ ἀδήλου τῆς ἐπιούσης, τὰ ὁποῖα πάντα ἐπισφραγίζομεν ἀναγράφοντες «εὐχαριστήρια» εἰς ὅλους τοὺς κοπιῶντας καὶ πεφορτισμένους εἰς τὸν ἐλαφρὸν ζυγὸν τῆς ποιμαντικῆς, ἀνθρωπιστικῆς καὶ κοινωνικῆς ταύτης προσπαθείας, ἐνεργουμένης κατὰ τὸ πρότυπον τοῦ Κυρίου, τοῦ βαστάσαντος τὰς ἀσθενείας ἡμῶν καὶ χορτάσαντος διὰ τοῦ ὑλικοῦ «Μάννα» ἐν γῇ ἐρήμῳ καὶ ἀβάτῳ καὶ ἀνύδρῳ τὸν «παλαιὸν Ἰσραήλ» τοῦ νόμου, καὶ διὰ τοῦ «Μάννα» τοῦ συνεχοῦς θαύματος τόν «νέον Ἰσραήλ» τῆς Χάριτος.

Εὐλογοῦντες, λοιπόν, τὸ ἔργον τοῦ Πνευματικοῦ τούτου Κέντρου, δηλοῦμεν ὅτι συμμεριζόμεθα καὶ ἐπαινοῦμεν τὸ ἐν τῷ διαδικτύῳ κυκλοφοροῦν εὐρέως σύνθημα τῆς Ἱερᾶς ὑμῶν Μητροπόλεως, ἀδελφὲ ἅγιε Σερρῶν καὶ Νιγρίτης, τὸ ὁποῖον εἶναι καὶ ἡμέτερον: «Συνεχὴς ἀγώνας γιὰ νὰ μὴ χαθῇ ἡ ἀνθρωπιὰ καὶ ἡ ἐλπίδα». 

Ἀναπέμπομεν ἐν τέλει ἱκετηρίους καὶ ἐξιλαστηρίους δεήσεις, ὅπως ὁ Ἀναστὰς Κύριος ἀναπαύῃ ἐν χώρᾳ ζώντων καὶ ἐν σκηναῖς δικαίων τὰς ψυχὰς τῶν μακαριστῶν προκατόχων σας, ἐξ ὧν μνημονεύομεν τοὺς τρεῖς τελευταίους, ἀποφοίτους τῆς κατὰ Χάλκην Ἱερᾶς Θεολογικῆς Σχολῆς, Μητροπολίτας Μάξιμον Ξύδαν (1984-2003), ἐκ Πριγκήπου, ὁ ὁποῖος εἶχε τὴν ἔμπνευσιν τῆς ἱδρύσεως καὶ τὴν φροντίδα τῆς λειτουργίας τοῦ Πνευματικοῦ τούτου Κέντρου, Κωνσταντῖνον Καρδαμένην (1965-1984), τὸν Κωνσταντινουπολίτην, Κωνσταντῖνον Μεγγρέλην (1924-1961), ἐκ Σινώπης τοῦ Πόντου, ὡς καὶ τοὺς Ἀπόστολον Χριστοδούλου, ἡμέτερον ὁμοπάτριον καὶ δὴ ὁμοχώριον, καὶ Γρηγόριον Ζερβουδάκην, τὸν μετέπειτα Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην.

Προσεπευχόμεθα εἰς τὴν ὑμετέραν ἀγάπην, τὸ ἄξιον πνευματικὸν τέκνον τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος καὶ προστάτου αὐτῆς Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, τοῦ καὶ ἐγκαινιάσαντος ἐν ἔτει 1998 τὸ πνευματικὸν τοῦτο κέντρον τῇ προσκλήσει τοῦ τότε Μητροπολίτου Μαξίμου, ὅπως συνεχίζητε καλλιεργοῦντες καὶ ἐπαυξάνοντες ἐξίσου καρποφόρως τὸ ἐμπιστευθὲν ὑμῖν τάλαντον καὶ τοῦ Κέντρου τούτου, ὥστε νὰ οἰκοδομῆται διὰ τῆς προσφορᾶς καὶ αὐτοῦ τὸ Σῶμα τοῦ Κυρίου καὶ νὰ προάγεται ὁ λαὸς εἰς πᾶσαν ἀγαθὴν τέχνην καὶ γνῶσιν, καθὼς καὶ δύναμιν καὶ φωτισμὸν εἰς τοὺς κοπιῶντας συνεργάτας τοῦ στεγαζομένου ἐνταῦθα ἔργου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, διὰ νὰ συνεχίζητε ὅλοι ὁμοῦ τὴν προσφοράν σας, ἐν τῇ βεβαιότητι ὅτι πολὺς θὰ εἶναι ὁ μισθός σας παρὰ τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου.

Αὐτοῦ ἡ Χάρις καὶ τὸ ἄπειρον Ἔλεος εἴησαν μετὰ τοῦ πνεύματος ὑμῶν, ἀδελφοί. Ἀμήν.

Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου: [ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ 1ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΣΕΡΡΩΝ ]

Ὁμιλία

τῆς Α. Θ. Παναγιότητος

τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου

κ. κ. Βαρθολομαίου

κατὰ τὴν Ἐπίσκεψιν Αὐτοῦ εἰς τὸ Ἱστορικὸν 1ον Γυμνάσιον Σερρῶν

(20 Ἀπριλίου 2015)

Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Ξάνθης κ. Παντελεῆμον, ἐκπρόσωπε τῆς Α. Μακαριότητος καὶ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος,

Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Σερρῶν καὶ Νιγρίτης κύριε Θεολόγε,

Ἱερώτατοι ἅγιοι Ἀδελφοί,

Ἐλλογιμώτατοι κύριοι Διευθυντὰ καὶ Καθηγηταὶ τῆς ἱστορικῆς ταύτης σχολῆς,

Ἀγαπητοί μας μαθήτριαι καὶ μαθηταί, εὐλογημένοι βλαστοὶ τῆς μεγάλης ἀπὸ πλευρᾶς παραδόσεως, ἱστορίας καὶ προσφορᾶς πόλεως τῶν Σερρῶν,

Χριστὸς Ἀνέστη!

Μὲ πολλὴν χαρὰν ἐπισκεπτόμεθα σήμερον ἕνα ἐκ τῶν πλέον ἱστορικῶν σχολείων τῆς Μακεδονίας, τὸ ὁποῖον συνέδεσεν ἀρρήκτως μὲ τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον ἡ δωρεὰ τοῦ ἀειμνήστου προκατόχου μας Πατριάρχου Γρηγορίου τοῦ Ζ΄, προκειμένου νὰ καλυφθῇ ἡ δαπάνη ἀνεγέρσεως τοῦ ἐπιβλητικοῦ τούτου κτηρίου μετὰ τὴν πυρκαϊὰν τοῦ ἔτους 1928, ἡ ὁποία κατέστρεψε τὸ προϋφιστάμενον κτήριον, μαζὶ μὲ πλεῖστα ἄλλα τῆς πόλεώς σας, ἀπολεσθείσης μιᾶς μεγάλης πολιτιστικῆς κληρονομίας.

Ὁ τὸν Οἰκουμενικὸν Θρόνον κλεΐσας εἰς ἐποχὰς δυσκόλους Πατριάρχης Γρηγόριος Ζ΄, προσέφερε διὰ τῆς μορφώσεως καὶ τῆς ἁπλότητός του, τῆς μακρᾶς ποιμαντορικῆς καὶ διοικητικῆς πείρας του, τῆς συνέσεως καὶ τῆς ἀγάπης του καὶ διὰ τοῦ παραδειγματικοῦ  ἤθους του, πολλὰ εἰς τὴν πόλιν σας καὶ ὡς ποιμενάρχης αὐτῆς.

Αὐτὸ τὸ ἔργον τοῦ Πατριάρχου Γρηγορίου τοῦ Ζ΄ ἐπισκεπτόμεθα, τὸ ὁποῖον ὑπερέβη τὴν ἐποχὴν ἐκείνην τῶν ἀντιπαραθέσεων καὶ τῶν ἀντιθέσεων καὶ ἀπέβη προσφορά, πρὸς τὴν ὁποίαν καὶ διὰ τῆς ἐπισκέψεώς μας αὐτῆς εἰς τὸ σχολεῖον σας ἀποδίδομεν φόρον τιμῆς καὶ ἀναγνωρίσεως. Διότι γνωρίζομεν ὅτι ἡ πόλις σας τῶν Σερρῶν συνέβαλε μεγάλως εἰς τὴν καλλιέργειαν καὶ εἰς τὴν ἀνάπτυξιν τῶν γραμμάτων εἰς τὸν εὐαίσθητον χῶρον τῆς Μακεδονίας κατὰ τὴν δυσχερῆ περίοδον τῆς γνωστῆς κατοχῆς, ὅταν τὰ πάντα, ἔμψυχα καὶ ἄψυχα, τά «ἔσκιαζε ἡ φοβέρα». Μὲ τὴν ἵδρυσιν καὶ τῆς σχολῆς αὐτῆς ἀλλὰ καὶ τῶν ἄλλων ἱστορικῶν σχολῶν τῆς εὐρυτέρας περιοχῆς, εἰς τὰς ὁποίας ἡ συμβολὴ τῆς Μητρός μας Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως ὑπῆρξε καθοριστική, διετηρήθη ἡ ταυτότης καὶ ἡ ἰδιοπροσωπία τοῦ λαοῦ, ἡ γλῶσσα καὶ ἡ πραγματικὴ γνῶσις τῆς ἱστορίας του, καὶ ἐφυτεύθη ὁ σπόρος τῆς ἐλευθερίας ἐν Χριστῷ καὶ διὰ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος σπόρος εἰς τὸν καιρόν του ἀπέδωσε πλουσίους καρπούς, ὄχι βεβαίως ἄνευ πολλῶν θυσιῶν, ὁλοκαυτωμάτων καὶ τραγωδιῶν.

Τὸ Οἰκουμενικόν μας Πατριαρχεῖον καὶ ἡμεῖς προσωπικῶς χαίρομεν καὶ συγχαίρομεν διότι ἡ πόλις σας ἀπετέλει ἀπὸ τῶν μέσων τοῦ 19ου αἰῶνος ἕνα ἐκ τῶν μεγαλυτέρων ἐκπαιδευτικῶν κέντρων τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Μακεδονίας καὶ ἦτο ἡ πρώτη πόλις ἡ ὁποία ἀπέκτησε τὸ ἔτος 1872 Διδασκαλεῖον ἀρρένων, μὲ τὴν ὑποστήριξιν τοῦ ὀτρηροῦ Μακεδονικοῦ Φιλεκπαιδευτικοῦ Συλλόγου Σερρῶν. Ἡ μέριμνα διὰ τὴν παιδείαν τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν Γένους ἀποτελεῖ καὶ τὴν κυρίαν τοιαύτην τῆς Μητρὸς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, δηλαδὴ τῆς μεταδόσεως τῶν φώτων τῆς γνώσεως, τῆς θύραθεν καὶ κατὰ Χριστόν, καὶ συνιστᾷ σημεῖον φωτεινὸν εἰς τὴν διαχρονικὴν πορείαν τῆς ἐκπαιδεύσεως τοῦ Γένους. Μὲ τὴν φροντίδα της, εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν καὶ εἰς τὰς ἑτέρας ἐπαρχίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, εἰς τὴν καθ᾿ ἡμᾶς εὐρυτέραν Ἀνατολήν, τὴν Μακεδονίαν καὶ τὴν Θρᾴκην καὶ τὰς Νήσους τοῦ Αἰγαίου Πελάγους ἀνιδρύθησαν πλεῖστα ὅσα ἐκπαιδευτήρια, προκαλοῦντα καὶ σήμερον τὸν θαυμασμὸν διὰ τὸ ὑψηλὸν ἐπίπεδον παιδείας, ἤθους καὶ γνώσεως, τὰ ὁποῖα παρεῖχον, ἕνα ἐκ τῶν ὁποίων εἶναι καὶ τὸ ἰδικόν σας Γυμνάσιον.

Εὑρισκόμενοι ἀνάμεσά σας κατὰ τὴν ἀναστάσιμον αὐτὴν περίοδον καὶ εἰς τὸ περίπυστον τοῦτο ἐκπαιδευτήριον προσφορᾶς εὐρυτέρας μαθητείας ἀληθείας, ἰδιαιτέρως ἐπιθυμοῦμεν νὰ ἐπαναλάβωμεν τὴν βαρύτητα, τὴν ὁποίαν κατέχει διὰ τὴν παιδείαν μας ἡ διάπλασις τοῦ ἤθους καὶ τοῦ χαρακτῆρος τῶν μαθητῶν, στοιχεῖα τὰ ὁποῖα, δυστυχῶς, ὅλον καὶ περισσότερον, παραθεωροῦνται σήμερον. Οἱ μαθηταὶ δὲν ἀντιμετωπίζονται ὡς ψυχοσωματικαὶ ὀντότητες, ἔχουσαι ἀνάγκην διατροφῆς ὄχι μόνον τοῦ σώματος ἀλλὰ καὶ τῆς ψυχῆς, καὶ πνευματικῆς καλλιεργείας. Τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἐλλείψεως τῆς τοιαύτης θεωρήσεως εἶναι τραγικὰ διὰ τὴν κοινωνίαν. Διὰ τοῦτο σᾶς ἀπευθύνομεν, ἀγαπημένα μας παιδιά, ὡρισμένας πατρικὰς νουθεσίας διὰ νὰ βοηθῆσθε εἰς τὴν  θεμελίωσιν τῆς ζωῆς σας ἐπὶ σταθερῶν θεμελίων, τὰ ὁποῖα οὔτε οἱ ποικίλοι «ἀέρηδες» τῶν συγχρόνων πειρασμῶν καὶ τῶν κρίσεων, οὔτε αἱ θυελλώδεις βροχαί, οὔτε ἀντίξοοι ἄνεμοι, θὰ δυνηθοῦν νὰ γκρεμίσουν. Διότι θὰ στηρίζεται ἡ ζωή σας ἐπὶ ἰσχυρῶν θεμελίων καὶ ὄχι ἐπὶ τῆς «ἄμμου» τῶν συγχρόνων σειρήνων καὶ ὑποσχέσεων.

Αἱ προκλήσεις τῶν αἰσθήσεων ἀπαιτοῦν σήμερον, ὡς ἄλλα εἴδωλα, ἀπὸ τὴν ζωὴν ὅσων θέλουν νὰ ζοῦν χριστιανικῶς, τὴν ἐξαφάνισιν τῆς αἰσθήσεως τοῦ πνευματικοῦ κόσμου καὶ τῆς συνεχοῦς παρουσίας τοῦ Θεοῦ, τὸν ὁποῖον δυνάμεθα νὰ προσεγγίσωμεν μόνον μὲ τὴν πίστιν καὶ τὴν ἐλπίδα εἰς Αὐτόν. Καθὼς δέχεσθε, λοιπόν, καὶ σεῖς τὰς προκλήσεις τοῦ συγχρόνου ἀποπροσανατολιστικοῦ τρόπου ζωῆς, μὴ δειλιάσετε εἰς τὴν πορείαν σας καὶ μὴ ἐγκαταλείψετε τὸν δρόμον τῆς Ἐκκλησίας, τὴν ὁδὸν τῆς ἀρετῆς, δρόμον δύσκολον ἀσφαλῶς, ἀλλὰ καταλήγοντα εἰς τὴν θέωσιν τοῦ προσώπου μας καὶ τὴν κληρονομίαν τοῦ Παραδείσου, μὲ ἕνα λόγον, εἰς τὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ καὶ εἰς τὸ φῶς τῆς καταξιώσεως τῶν ἐλπίδων καὶ τῶν προσδοκιῶν σας. Ὁδὸν καταλήγουσαν εἰς τὴν ἀληθῆ γνῶσιν, ἡ ὁποία ἐλευθερώνει τὸν ἄνθρωπον, καθὼς τὸν ἀπαλλάσσει ἀπὸ τὰς προκαταλήψεις καὶ τὰς δυσειδαιμονίας ποὺ προκαλεῖ ἡ ἄγνοια, ἤ, χειρότερον, ἡ μερικὴ γνῶσις - ἡ ἡμιμάθεια.

Μὴ φοβῆσθε τὰς δεσμεύσεις, τὰς ὁποίας ἐπιβάλλει ἡ ζωή.  Ὑπάρχουν οὐσιαστικαὶ δεσμεύσεις: ἡ τήρησις τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου, ἐκεῖ ὅπου εὑρίσκεται ἡ ἀληθινὴ ἐλευθερία, ἡ ὁποία ἐπιτυγχάνεται μὲ σκληρὸν ἀγῶνα κατὰ τῶν ἀδυναμιῶν μας, ποὺ ἀποπροσανατολίζουν τὸν ἄνθρωπον ἀπὸ τὴν πορείαν του, καὶ ἐπιδιώκουν νὰ τὸν κρημνίσουν εἰς τὴν ἄβυσσον τῆς ἀπωλείας, κατὰ τὰ παρατηρούμενα καθ᾿ ἡμέραν τραγικὰ φαινόμενα καὶ συμπτώματα. Καὶ ζῶμεν δυστυχῶς πολλὰ τοιαῦτα τὰς ἡμέρας αὐτάς, ὅπως αὐτὸ τῆς ἀσκήσεως τῆς ἐνδοσχολικῆς βίας, ἡ ὁποία ἠμπορεῖ νὰ φθάσῃ εἰς τραγικὰς καταστάσεις ὡς αὐτὰς τὰς ὁποίας ἐβιώσαμεν μόλις προσφάτως. Καὶ εἶναι ἡ ἄσκησις τῆς ἐνδοσχολικῆς βίας ἕνα ἀκόμη δεῖγμα ἀπομακρύνσεώς μας -ἀπομακρύνσεως τῶν νέων- ἀπὸ τὸν Θεόν, διότι ὁ πιστεύων εἰς τὸν Θεὸν σέβεται, ἀγαπᾷ καὶ τιμᾷ τὸν συνάνθρωπόν του, τὸν πλησίον του, διότι τὸν ἀντιμετωπίζει ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, πλασθεῖσαν κατ᾿ εἰκόνα καὶ καθ᾿  ὁμοίωσιν Αὐτοῦ, καὶ γνωρίζει ὅτι τιμώντας τὸν πλησίον του –τὸν συμμαθητήν, τὸν συμφοιτητήν- ἐκδηλώνει τὴν πίστιν του καὶ τὴν ἀγάπην του πρὸς τὸν ἴδιον τὸν Θεόν.

Ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος δὲν ἀγωνίζεται ἐναντίον τῶν ἀδυναμιῶν του εἶναι δυστυχής, διότι καταντᾷ δέσμιος αὐτῶν, ἐνῷ νομίζει ὅτι εἶναι ἐλεύθερος. Εἰς τὴν πραγματικότητα ὅμως δὲν εἶναι ἐλεύθερος, διότι δὲν ἠμπορεῖ νὰ πραγματοποιήσῃ αὐτὸ ποὺ ἐπιθυμεῖ ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ ἐπιβάλλουν αἱ ἀδυναμίαι του, τὰς ὁποίας δὲν ἤλεγξε. Διὰ τοῦτο, ἀγαπητά μας παιδιά, ἀγωνισθῆτε ἀπὸ τώρα, ἀπὸ τὴν νεότητά σας, νὰ μείνετε πραγματικὰ ἐλεύθεροι, μὲ τὴν ἐλευθερίαν ἐκείνην τὴν ὁποίαν χαρίζει τὸ Ἅγιον Πνεῦμα καὶ τὴν ὁποίαν οὐδεὶς δύναται νὰ σᾶς ἀφαιρέσῃ, καὶ εἶναι ἡ ἐλευθερία ἀπὸ τὰ πάθη μας, ἀρκεῖ νὰ τὰ πολεμήσουμε. 

Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ θέσῃ εἰς τὴν ζωήν του ὡρισμένας δεσμεύσεις –αὐτὰς ποὺ προβλέπει ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας διὰ τὰ μέλη της-. Αἱ δεσμεύσεις αὐταὶ δὲν εἶναι εἰς τὴν πραγματικότητα δεσμεύσεις -καὶ καταχρηστικῶς χρησιμοποιοῦμεν τὸν ὅρον δέσμευσις, εἰς τὴν πραγματικότητα πρόκειται περὶ ὀργάνου, περὶ μέσου ἐπιτυχίας, διότι μὲ τὴν ἀνάληψιν τῶν δεσμεύσεων τὰς ὁποίας προβλέπει ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας μας, οὐσιαστικῶς ἀπαλλασσόμεθα ἀπὸ ἐξαρτήσεις, ἀποκτῶμεν τὴν πραγματικὴν ἐλευθερίαν, τὴν ἐλευθερίαν ἀπὸ τὰ πάθη καὶ τὰς ἀδυναμίας, καὶ καλλιεργοῦμεν τὰς ἀρετάς, μὲ τὰς ὁποίας καὶ τὸν ἑαυτόν μας βελτιώνομεν καὶ συμβάλλομεν εἰς τὴν κοινωνικὴν πρόοδον καὶ εὐημερίαν. Μήπως τὰς ἀρχὰς τῆς χριστιανικῆς μας πίστεως δὲν ἐφήρμοζαν οἱ πρόγονοί μας καὶ συνέβαλλον καθοριστικῶς εἰς τὴν ἀνάπτυξιν τῶν Κοινοτήτων μας, τῆς κοινωνίας μας καὶ τῆς πατρίδος μας;

Μὲ αὐτὰς τὰς συντόμους φιλικὰς ὑποθήκας, εὐχόμεθα πατρικῶς καὶ ὁλοψύχως ὁ Ἀναστὰς Κύριος νὰ εὐλογῇ τὸ Γυμνάσιον τοῦτο καὶ ὅλους τοὺς ἀγαπητοὺς καθηγητὰς καὶ μαθητάς, ὥστε νὰ συνεχίζῃ ἀμείωτον τὴν πολύτιμον προσφοράν του εἰς τὴν ἐκπαίδευσιν τῆς νεότητος τῶν Σερρῶν, ἀλλὰ καὶ νὰ προοδεύῃ εἰς τὴν διάπλασιν ἀνθρώπων οἱ ὁποῖοι θὰ ἀγωνίζωνται διὰ τήν κατάκτησιν τῆς ἀληθινῆς ἐλευθερίας, τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, καὶ συμφώνως πρὸς τὴν παράδοσιν καὶ τὸ ἦθος τοῦ Γένους μας, ἀλλὰ καὶ τῶν γενναίων καὶ ἱστορικῶν μορφῶν τῶν Σερραίων προπατόρων καὶ πατέρων σας.

Καὶ πάλιν Χριστὸς Ἀνέστη! Καλὴν πρόοδον εἰς τὰ μαθήματά σας καὶ καλὴν ἐπιτυχίαν εἰς τοὺς στόχους καὶ τοὺς ὁραματισμοὺς σας! Ἡ εὐχὴ καὶ ἡ εὐλογία τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας νὰ εἶναι πάντοτε μαζί σας!

Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου: [ΟΜΙΛΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ ΤΩΝ ΣΕΡΡΩΝ]

Ὁμιλία

τῆς Α. Θ. Παναγιότητος

τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου

κ. κ. Βαρθολομαίου

πρὸς τὸν Ἱερὸν Κλῆρον τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Σερρῶν καὶ Νιγρίτης

(Πνευματικὸν Κέντρον Ἱερᾶς Μητροπόλεως, 20 Ἀπριλίου 2015)

Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Ξάνθης κ. Παντελεῆμον, ἐκπρόσωπε τῆς Α. Μακαριότητος καὶ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος,

Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Σερρῶν καὶ Νιγρίτης κύριε Θεολόγε, φίλτατε καθηγούμενε καὶ προστάτα τοῦ περικυκλοῦντος ὑμᾶς εὐαγοῦς κλήρου, 

Ἱερώτατοι ἅγιοι ἀδελφοί,

Εὐλογημένοι καὶ ἀγαπητοὶ ἀδελφοὶ συμπρεσβύτεροι καὶ συλλειτουργοί, Χριστοῦ διακονία,

Χριστὸς ἀνέστη!

Εὐχαριστοῦντες τὴν ὑμετέραν προσφιλῆ Ἱερότητα, ἀδελφὲ  ἅγιε Σερρῶν καὶ Νιγρίτης κύριε Θεολόγε, διὰ τοὺς ἀγαθοὺς λόγους σας οἱ ὁποῖοι ἐκφράζουν καὶ τὰ αἰσθήματα τῶν πρεσβυτέρων καὶ διακόνων σας ἐν τῇ ἱερουργίᾳ τῶν θείων μυστηρίων καὶ τῇ διακονίᾳ τοῦ ἐνταῦθα γεωργίου τοῦ Κυρίου, ἀπευθυνόμεθα πρὸς ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους, ἐπαναλαμβάνοντες τοὺς λόγους Βασιλείου τοῦ Μεγάλου: «Σπούδασον, ὦ ἱερεῦ, σαὐτὸν παραστῆσαι ἐργάτην ἀνεπαίσχυντον, ὀρθοτομοῦντα τὸν λόγον τῆς ἀληθείας... μὴ διὰ θεραπείαν ἀνθρωπίνην ἐπισπεύσῃς τὰς εὐχὰς ἢ συντάμῃς, ἤ λάβῃς πρόσωπον, ἀλλ᾿ ὅρα πρὸς μὸνον τὸν προκείμενον Βασιλέα καὶ τὰς περιεστώσας κύκλῳ Δυνάμεις... μὴ ἐντραπῇς τοὺς ἐνδόξους τῆς γῆς, μηδ᾿ αὐτὸν τὸ διάδημα περικείμενον ἐν τῇ ὥρᾳ ἐκείνῃ... Βλέπε τίνι παρέστηκας, πῶς ἱερουργεῖς καί τίσι μεταδίδως... Ὅρα μὴ παραδῷς τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ εἰς χεῖρας ἀναξίων...». 

Χαιρόμεθα, λοιπόν, ἀδελφοὶ καὶ πατέρες, ἐπικοινωνοῦντες σήμερον μαζί σας κατὰ τὴν ἑορτάσιμον περίοδον τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, τὴν ὡραιοτέραν τοῦ ἔτους, κατὰ τὴν ὁποίαν «τὰ πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καὶ γῆ καὶ τὰ καταχθόνια». Τὴν χαρὰν ἡμῶν ταύτην τῆς ἐπικοινωνίας οὐδεὶς δύναται νὰ ἄρῃ, διότι πραγματοποιεῖται ἐν τῇ Ἀναστάσει ἡ ὁποία καταξιώνει τὰ πάντα. 

Ἡ σημασία τοῦ λειτουργήματος τοῦ πρεσβυτέρου, τοῦ κληρικοῦ ἐν γένει, καταξιοῦται διὰ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, τὴν ὁποίαν ἱερουργοῦμεν οἱ κληρικοὶ ἐν τῷ μυστηρίῳ τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἀλλὰ καὶ τῆς διακονίας τῶν καρδιῶν καὶ τῶν πνευματικῶν καὶ ὑλικῶν ἀναγκῶν τῶν ἀνθρώπων, τῆς  ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος. Διὰ τοῦτο καὶ ἐν τῇ τελέσει καὶ διὰ τῆς τελέσεως τῆς Θείας Λειτουργίας: «ἔχομεν τοῦ θανάτου τοῦ Κυρίου τὴν μνήμην... βλέπομεν τῆς Ἀναστάσεώς Του τὸν τύπον, ἐμπιμπλάμεθα τῆς ἀτελευτήτου ζωῆς Του, ἀπολαμβάνομεν τῆς ἀκενώτου Του τρυφῆς».

Τὸ βιωματικόν «μυστήριον» τοῦτο τοῦ θανάτου καὶ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς ἀπολαύσεως τῆς ἀτελευτήτου ἐν Αὐτῷ ζωῆς ἀπὸ τοῦ νῦν αἰῶνος δοκιμάζομεν καὶ βιοῦμεν οἱ κληρικοὶ παντὸς βαθμοῦ, οἱ διακονοῦντες σκληρῶς εἰς τὸν σύγχρονον κόσμον, μὲ τὰς πολλὰς καὶ ποικίλας δυσκολίας τὰς ὁποίας παρουσιάζει ἡ καπιταλιστικὴ καὶ μακρὰν τοῦ Θεοῦ σύγχρονος ἐποχή.  

Ἐντὸς τοῦ μυστηρίου τούτου τῆς ἀτελευτήτου ζωῆς, ἡ ἐπικοινωνία Πατριάρχου καὶ συγκληρικῶν εἰς τὸν ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου ἐν Σέρραις καὶ Νιγρίτῃ, ἀποκτᾷ ἰδιαίτερον νόημα καὶ ἔχει τὴν ἰδικήν της σημασίαν, ὡς στοχεύουσα εἰς τὴν συνειδητοποίησιν τῆς ἡμετέρας ἀποστολῆς, καὶ συγχρόνως εἰς τὴν ἔκφρασιν τῆς ἐκτιμήσεως καὶ ἀναγνωρίσεως τῆς διακονίας τὴν ὁποίαν ἕκαστος ἀπὸ ἐσᾶς ἐπιτελεῖ, τὸ κατὰ δύναμιν, εἰς τὸν τόπον καὶ ὑπὸ τὰς συνθήκας ὑπὸ τὰς ὁποίας ἐκλήθη, μὲ προεστῶτα πάντοτε καὶ ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις ὑμῶν τὸν εἰς «τύπον καὶ τόπον Χριστοῦ» ἱστάμενον Ἐπίσκοπόν σας. Ἐν τῇ ὑμετέρᾳ δὲ περιπτώσει, τὴν ὑμετέραν φιλόστοργον Ἱερότητα, ἅγιε Σερρῶν, τὸν θεοφιλῶς προεστῶτα καὶ ἐπισκοποῦντα τὴν διακονίαν καὶ τὸ ὅλον ἐκκλησιαστικὸν καὶ ποιμαντικὸν καὶ εὐρύτερον ἔργον τῆς λαχούσης ὑμῖν κληρουχίας ταύτης τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας, τὸν εὐμοιροῦντα νὰ εἶναι διάδοχος εὐκλεῶν καὶ ἱστορικῶν προσωπικοτήτων, μεταξὺ τῶν ὁποίων μνημονευτέοι οἱ ἄμεσοι προκάτοχοί σας Μάξιμος καὶ Κωνσταντῖνος, ἀμφότεροι ἕλκοντες καὶ τὴν φυσικὴν καὶ τὴν πνευματικὴν καταγωγὴν καὶ ἀγωγὴν ἐκ τῶν ἀκενώτων πηγῶν τοῦ σωτηρίου τῆς Κωνσταντίνου Πόλεως.

Ἀδελφοὶ καὶ πατέρες,

Ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς μᾶς ἐκάλεσε καὶ μᾶς καλεῖ καθημερινῶς, ὡς λειτουργούς Του, νὰ ἀρνούμεθα συνεχῶς τὸν ἑαυτόν μας, νὰ αἴρωμεν τὸν σταυρόν μας ἕκαστος, καὶ νὰ Τὸν ἀκολουθῶμεν πιστῶς. Μᾶς καλεῖ δὲ ἕκαστον προσωπικῶς.

Μὲ τὴν χάριν τοῦ ἀξιώματος τῆς ἱερωσύνης ἔχομεν χρέος καὶ ἀποστολὴν νὰ ἐπιτελῶμεν τὸ ἔργον τοῦ Κυρίου, δηλαδὴ τὴν διακονίαν τοῦ λαοῦ, τὴν τέλεσιν τῶν μυστηρίων, τὴν ἐνσωμάτωσιν τῶν πιστῶν εἰς τὴν καλλιέλαιον τῆς Ἐκκλησίας. Ἱερουργοῦμεν -καὶ ὀφείλομεν νὰ τὸ πράττωμεν- τὴν καταλλαγήν, τὴν συμφιλίωσιν τῶν ἀνθρώπων μεταξύ των καὶ μὲ τὸν Θεόν, τὴν ἐπανασύνδεσίν των μὲ τὸν οὐράνιον Πατέρα. Οἱ Ἀρχιερεῖς καὶ ἱερεῖς ὀφείλομεν  καθημερινῶς μὲ τὸ παράδειγμα, τὰς πράξεις, τὸν λόγον, τὴν ἀγάπην, τὰ μυστήρια νὰ ἐπιτελῶμεν «τὴν διακονίαν τῆς καταλλαγῆς», μή «προσβλέποντες εἰς πρόσωπον ἀνθρώπων», ἀπροσωπολήπτης γὰρ ὁ Θεός.

Ἐπίκαιροι ἐν προκειμένῳ οἱ λόγοι Συμεὼν τοῦ Θεσσαλονίκης: «Ἰδοὺ ὁ χοῦς ἡμεῖς καὶ πηλός τε καὶ σκώληξ; ἐξουσίαι καὶ δυνάμεις ὁρώμεθα• μᾶλλον δὲ καὶ πλείω τούτων δυνάμενοι τῇ τῆς ἱερωσύνης δυνάμει. Καὶ πλάσται γὰρ τῆς κρείττονος πλάσεως τῷ βαπτίσματι καὶ τοῖς λοιποῖς μυστηρίοις• καὶ Θεοῦ υἱῶν πατέρες, καὶ θέσει Θεῶν ἐνεργοί, καὶ ἁμαρτίας ἀναιρέται καὶ ἐλευθερωταὶ ψυχῶν, καὶ λύται δεσμῶν αἰωνίων, καὶ παραδείσου κλειδοῦχοι, καὶ τὰ Θεοῦ δυνάμενοι• καὶ αὐτοῦ δεικνύμεθα συνεργοὶ πρὸς σωτηρίαν ἀνθρώποις» (Περὶ ἱερωσύνης. PG 155, 957 B).

Δὲν θὰ εἴπωμεν πλείονα περὶ τῆς ἀποστολῆς τῆς ἱερωσύνης. Ἄλλωστε τὴν βιώνετε σεῖς οἱ κληρικοὶ καθημερινῶς, ἔχοντες Ἀρχιερέα πρᾷον, ἀγαθόν, ἐπιεικῆ καὶ συγχρόνως δυναμικόν,  παιδαγωγοῦντα καὶ ἐκπαιδεύοντα καὶ δοκιμάζοντα καθ᾿ ἡμέραν ἕκαστον ἐξ ὑμῶν εἰς ὅσα ἐστὶν ἀγαθὰ καὶ σωτήρια καὶ παρέχοντα πᾶσιν ὑμῖν παράδειγμα πρὸς ὑπογραμμὸν καὶ στάθμισιν τοῦ καθ᾿ ἡμέραν ἀποκαλυπτομένου ἔργου ἡμῶν τῶν κληρικῶν, μάλιστα δὲ ἀποκαλυφθησομένου «ὁποῖόν ἐστι» ὅταν «ἡμέρα διαλάμψῃ καὶ φωσφόρος ἀνατείλῃ», ὅταν δηλαδὴ ὁ καλέσας ἡμᾶς Κύριος ἔλθῃ καὶ πάλιν ἐν δόξῃ «κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς», μάλιστα δὲ τοὺς κληθέντας καὶ ἀναδεξαμένους τὸ μέγα τῆς ἀρχιερωσύνης καὶ ἱερωσύνης ἀξίωμα.

Ἐπισημαίνομεν εἰς τὴν ἀγάπην σας  τρία μόνον χαρακτηριστικὰ στοιχεῖα τοῦ χαρίσματος τῆς ἱερωσύνης:

Πρῶτον, τὴν πνευματικὴν πατρότητα τοῦ ἱερέως, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ κύριον χαρακτηριστικὸν τοῦ χαρίσματος  καὶ περιλαμβάνει καὶ τὸ μυστήριον τῆς  ἐξομολογήσεως καὶ τῆς μετανοίας τοῦ ἰδίου τοῦ  κληρικοῦ. Τῆς μετανοίας, ἡ ὁποία εἶναι ἀπαραίτητος διὰ νὰ ἀποκτᾷ καὶ νὰ διατηρῇ συνεχῶς ὁ ἱερεὺς αὐτογνωσίαν καὶ ταπείνωσιν, ἀποτέλεσμα τῆς προσωπικῆς του ἀναφορᾶς καὶ ἐξαρτήσεως καὶ ἀφοσιώσεως εἰς τὸ λειτούργημά του «φόβῳ τὴν ἐξομολόγησιν τῷ Κτίστῃ ποιουμένου (τοῦ κληρικοῦ) καὶ διὰ ταύτης συγγνώμην τῶν ἐπταισμένων αἰτουμένου... (πρβλ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Ὁμιλία εἰς Ἡσαϊαν, 6,1 P.G. 56,99). Ἡ ἐν μετανοίᾳ ἀναφορὰ καὶ ἐξομολόγησις αὕτη δίδει εἰς τὸν κληρικὸν παντὸς βαθμοῦ τὴν δυνατότητα καλλιεργείας συνεχῶς πνεύματος μαθητείας, συναισθανόμενον τὴν μικρότητα καὶ ἀδυναμίαν αὐτοῦ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, μαθητείας ἀπαραιτήτου καὶ διὰ τὴν παιδαγωγικήν του ἀποστολήν. Ἐξ  ἄλλου, ἡ συνεργασία τῶν κληρικῶν εἰς ἐπίπεδον πνευματικῆς ἀναφορᾶς καὶ ἀδελφικῆς κοινωνίας εἶναι λίαν σημαντικὴ διὰ τὴν εἰρήνην καὶ τὴν πρόοδον τῆς Ἐνορίας καὶ τῆς Ἐκκλησίας.

Δεύτερον, τὴν ἐλεημοσύνην. Ἰδιαιτέρως ἐπισημαίνομεν τὴν σημασίαν τῆς ἐλεημοσύνης κατὰ τὰς ἡμέρας ταύτας τῆς γενικῆς πενίας καὶ ξηρασίας πνευματικῆς τε καὶ ὑλικῆς. Ὁ κληρικὸς ὀφείλει ἀδιακρίτως νὰ ἐξασκῇ τὴν ἐλεημοσύνην πνεύματος καὶ ὕλης, παριστάμενος καὶ δι᾿ αὐτῆς «ἐν κατανύξει καὶ καθαρᾷ καρδίᾳ τῷ ἁγίῳ Θυσιαστηρίῳ, μὴ περιβλέπων ἔνθεν κακεῖθεν, ἀλλὰ φρίκῃ καὶ φόβῳ παριστάμενος τῷ ἐπουρανίῳ Βασιλεῖ» (Μέγας Βασίλειος), ἐφαρμόζων καὶ ἐν τούτῳ τὴν προτροπὴν Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ: «ὁ κατὰ μίμησιν Θεοῦ τὴν ἐλεημοσύνην ποιούμενος, οὐκ οἶδε διαφορὰν πονηροῦ καὶ ἀγαθοῦ, δικαίου καὶ ἀδίκου ἐν τοῖς τοῦ σώματος ἀναγκαίοις• ἀλλὰ πᾶσιν ἐξ ἴσου κατὰ τὴν χρείαν διανέμει• εἰ καὶ προτιμᾷ δι᾿ ἀγαθὴν προαίρεσιν τοῦ φαύλου τὸν ἐνάρετον» (Κεφάλαια περὶ ἀγάπης, P.G 90, 965).

Δέον ὅπως μὴ λησμονῆται ὅμως ὅτι δὲν εἶναι τόσον ἡ ἔλλειψις τῶν ὑλικῶν πραγμάτων, ἡ ὁποία βασανίζει καὶ ταλανίζει καὶ ἀπογοητεύει τοὺς ἀνθρώπους καὶ καθιστᾷ ἐπιτακτικὴν τὴν ἀνάγκην τῆς ἐλεημοσύνης. Εἶναι κυρίως τὸ παράδειγμα ἡμῶν τῶν κληρικῶν, ζώντων ἐνίοτε ἐν «τρυφῇ καὶ ραθυμίᾳ καὶ ποικίλαις ἀνέσεσιν», ὡς ὁ πλούσιος τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, καὶ ἀγνοούντων τὸν γείτονα ἡμῶν, «τὸν πτωχὸν Λάζαρον», τὸν τρεφόμενον ἐκ τῶν «ψιχίων» τῆς τραπέζης τοῦ πλουσίου. Ἀναφέρομεν τὴν θαυμασίαν ταύτην εἰκόνα τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου, ἡ ὁποία δὲν ἀπεικονίζει μόνον τὴν ὑλικὴν πτωχείαν ἀλλὰ  τὴν πεῖναν καὶ  τὴν δίψαν τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία καθιστᾷ ἐπιτακτικὴν τὴν ἀνάγκην τῆς πνευματικῆς κυρίως ἐλεημοσύνης, τῆς διδασκαλίας δηλαδὴ τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς ὑφ᾿ ἡμῶν κυρίως τῶν κληρικῶν παραδειγματικῆς τηρήσεως τῶν ἐντολῶν Αὐτοῦ. Χαρακτηριστικῶς ἐν προκειμένῳ Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος ἐπισημαίνει: «Ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ ἑκάστῳ τούτων τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε. Οὐ γὰρ περὶ τῶν πενομένων μόνον, ὥς τινες οἴονται, καὶ τῶν τῆς σωματικῆς τροφῆς ἀπορούντων τοῦτο ὁ Κύριος εἴρηκεν, ἀλλὰ καὶ περὶ πάντων τῶν ἄλλων ἡμῶν ἀδελφῶν, τῶν οὐ λιμῷ τηκομένων ἄρτου καὶ ὕδατος, ἀλλὰ λιμῷ ἀργίας καὶ ὑπακοῆς τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου - ὅσῳ γὰρ ἡ ψυχὴ τιμιωτέρα ὑπάρχει τοῦ σώματος, τοσοῦτον καὶ ἡ πνευματικὴ τροφὴ τῆς σωματικῆς ἀναγκαιοτέρα καθέστηκεν, - οἶμαι δὲ ὅτι καὶ περὶ ταύτης μᾶλλον λέγειν τὸν Κύριον» (Λόγος Θ΄. Περὶ ἐλεημοσύνης).

Εἶναι, ἄλλωστε, γεγονὸς ὅτι ἐκεῖ ὅπου ἀκμάζει ἡ πίστις καὶ ἡ εὐσέβεια, ἐκεῖ ἀκμάζουν καὶ θάλλουν πᾶσαι αἱ ἀρεταί. Ἀλλὰ ὅπου ἡ πίστις εἶναι νεκρά, ἐκεῖ τὰ πάντα φθίνουν καὶ παρακμάζουν, διότι ἀπουσιάζει ἡ τὰ πάντα συνέχουσα καὶ συγκρατοῦσα ἱερὰ δύναμις τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως ἡμῶν, ἡ Χάρις καὶ τὸ Ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ἄνευ τῶν ὁποίων οὐδὲν ἐπιτυγχάνομεν. Τὸ ἔργον, λοιπόν, ἡμῶν τῶν κληρικῶν εἶναι ἱερὸν καὶ συγχρόνως φρικτὸν καί «ἀγγέλοις αἰδέσιμον», εἰς τὸ ὁποῖον ἐκεῖνοι (οἱ ἀσώματοι ἄγγελοι) παρακύψαι οὐ δύνανται, ἐνῷ δυνάμεθα ἡμεῖς, κατὰ χάριν πάντοτε, οἱ σαρκικοὶ καὶ γήϊνοι. Τὸ κυριώτερον καὶ ἀσφαλέστερον εἰς σωτηρίαν καθῆκον ἡμῶν τῶν κληρικῶν συνίσταται κυρίως εἰς τὴν πρὸς τοὺς πιστοὺς βοήθειαν νὰ ἐπανεύρουν τὴν ἀπολεσθεῖσαν πνευματικὴν ταυτότητα, τὴν πίστιν, τὴν παράδοσιν τῶν πατέρων, τὴν ἁγνείαν τοῦ ἤθους, τὸ πατροπαράδοτον «σέβας», τό «ἀρχαῖον κάλλος». Τότε μόνον ἡ ἔξοδος ἐκ τῶν ποικίλων κρίσεων, ὑλικῶν καὶ πνευματικῶν, θὰ καταστῇ ὄχι μόνον εὐχερής, ἀλλὰ καὶ παραμόνιμος καὶ οὐσιαστική.

Καὶ τρίτον, ὁ ἱερουργὸς τῶν θείων μυστηρίων τοῦ θανάτου καὶ τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, τοῦ «Κυριακοῦ σώματος», τῆς Ἐκκλησίας, ὀφείλει νὰ γνωρίζῃ ὅτι διακονεῖ τὴν πραγματικὴν καὶ μόνιμον εὐδαιμονίαν τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν. Οὐδέποτε πρέπει νὰ λησμονῇ ὅτι «...ἀνυπόστατος καὶ σκιοειδής ἐστιν ἡ ζωή, καθ΄ ὁμοιότητα τοῦ ἀραχνίου νήματος• ὡς γὰρ ἐκεῖνο φαίνεται μέν, ἕως ἂν συνεστὼς τύχῃ• εἰ δέ τις ἐπαγάγοι τὴν χεῖρα, παραχρῆμα πρὸς τὴν ἐπαφὴν τῶν δακτύλων διαρρυὲν ἀφανίζεται• οὕτω καὶ ὁ ἀνθρώπινος βίος ταῖς ἀνυποστάτοις σπουδαῖς, οἷόν τισιν ἐναερίοις νήμασιν ἀεὶ συμπλεκόμενος μάτην ἐξυφαίνει τὴν ἀνύπαρκτον ἱστουργίαν... » (Γρηγορίου Νύσσης, Εἰς τὰς ἐπιγραφὰς τῶν Ψαλμῶν, P.G. 44, 461CD).

Ὁ κληρικὸς ὀφείλει νὰ ἐπιδιώκῃ ὁ ἴδιος καὶ νὰ διδάσκῃ εἰς τοὺς πιστοὺς τὴν ἀληθῆ εὐδαιμονίαν. Ἡ διδασκαλία καὶ τὸ βίωμά του εἶναι τὸ ἐρώτημα ἐνώπιον τοῦ μυστηρίου τοῦ θανάτου: «Ποῦ ἐστιν ἡ τοῦ κόσμου προσπάθεια; Ποῦ ἐστιν ἡ τῶν προσκαίρων φαντασία; Ποῦ ἐστιν ὁ χρυσὸς καὶ ὁ ἄργυρος; Ποῦ ἐστιν τῶν οἰκετῶν ἡ πλημμύρα καὶ ὁ θόρυβος; ...ἐξέλθωμεν καὶ ἴδωμεν ἐν τοῖς τάφοις... καὶ γνῶμεν τίς ὁ πλοῦτος, τὸ κάλλος, ἡ ἰσχὺς καὶ ἡ εὐπρέπεια» (τροπάρια ἐκ τῆς ἐξοδίου ἀκολουθίας). Τὴν ἀπάντησιν εἰς τὸ ἀμείλικτον τοῦτο ἐρώτημα τοῦ θανάτου, μᾶς τὴν δίδει τὸ μυστήριον, τὴν ἱερουργίαν τοῦ ὁποίου ὁ Χριστὸς μᾶς ἐνεπιστεύθη, καὶ τὸ ὁποῖον περιλαμβάνεται εἰς τὸ ὅλον περιέχον τὸ ἐναρμόνιον μέλος τῆς θεολογίας: « Χριστὸς Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν θανάτῳ θάνατον πατήσας καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαρισάμενος». Αὐτὴν τὴν ἀνάστασιν καὶ τὴν ζωὴν ἱερουρουργοῦμεν οἱ κληρικοί.

Ἀδελφοὶ ἐν Κυρίῳ προσφιλεῖς,

Ἀληθῶς, οἱ κληρικοὶ ὀφείλομεν νὰ εἴμεθα ταπεινοί, νηφάλιοι, φιλάνθρωποι, σεμνοί, συνετοί, σοβαροί, ἁπλοῖ, ἐγκρατεῖς, διορατικοί  καὶ προβλεπτικοί, κυρίως δίκαιοι, προσηνεῖς, κοινωνικοί, ἀγωνισταί, ἀσκητικοί, πρᾷοι, ἀπαθεῖς, διδακτικοί, κατὰ τό «μέτρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ». Τὸ ἔργον μας δὲν εἶναι ἄνεσις, ἀλλὰ φροντίς• δὲν εἶναι τρυφὴ ἀλλὰ λειτουργία ὑπεύθυνος• δὲν εἶναι ἀρχὴ ἀνεξέταστος, ἀλλὰ διακονία, ὑπακοὴ καὶ ταπείνωσις. Δὲν εἶναι ἐξουσιαστικὴ αὐτονομία, ἀλλὰ πατρικὴ κηδεμονία• δὲν εἶναι ἄλογος ἐξουσία, ἀλλὰ «οἰκονομική» προστασία.

Οἱ λόγοι ἡμῶν τῶν κληρικῶν πρέπει νὰ ἀκολουθῶνται ἀπὸ τὸ προσωπικὸν βίωμά μας, τὸ ὁποῖον ἀποτελεῖ ἐγγύησιν καὶ ἐπιβεβαίωσιν τῶν λόγων τοῦ στόματος. Ὁ κληρικὸς δὲν ἔχει –δὲν  πρέπει νὰ ἔχῃ-  ἄπρακτον λόγον, οὔτε ἄλογον πρᾶξιν «διὰ ματαίαν δόξαν». Ἀποστολὴ τοῦ κληρικοῦ εἶναι ἀποκλειστικῶς ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ἐκπλήρωσις τοῦ θελήματος Αὐτοῦ. Γνωστὸν ἐν πάσῃ ἐνεργείᾳ ἡμῶν καὶ ὑμῶν ἔστω, ὅτι ὁ Ὀρθόδοξος κληρικὸς ὀφείλει νὰ ἐφαρμόζῃ τὸ ἀρχαῖον καὶ Ὀρθόδοξον Πατερικόν: «ἄμεινον πράττειν μὴ λέγοντας ἢ λέγειν μὴ πράττοντας».

Συνεχίσατε, λοιπόν, πατέρες καὶ ἀδελφοί, ἀναπέμποντες καθημερινῶς εὐχάς, δεήσεις, ἱκεσίας, ἀναφοράς, ὅ,τι συνιστᾷ τὴν ζῶσαν λατρείαν πρὸς τὸν Θεὸν καὶ τοὺς Ἁγίους Του. Ἡμεῖς δὲ ὁ ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης σας δὲν θὰ παύσωμεν δεόμενοι ὑπέρ «τοῦ τιμίου πρεσβυτερίου, τῆς ἐν Χριστῷ διακονίας, παντὸς ἱερατικοῦ καὶ μοναχικοῦ τάγματος, καὶ ὑπὲρ τῶν καρποφορούντων καὶ καλλιεργούντων ἐν ταῖς ἁγίαις Ἐκκλησίαις καὶ μεμνημένων τῶν πενήτων».

Ταῦτα προσφθεγγόμενοι ἐν ἀληθείᾳ, εὐχαριστοῦμεν διὰ τὴν ἐπικοινωνίαν καὶ διὰ τὰς προσευχὰς ὑμῶν πάντων πρὸς ἐπίσπευσιν τῆς ἡμέρας τῆς ἐπαναλειτουργίας τῆς Ἱερᾶς ἐν Χάλκῃ Θεολογικῆς μας Σχολῆς. Ὡς διάπυρον ἱκεσίαν ἀποδεχόμεθα τὸ ἐπιδοθὲν ἡμῖν «ψήφισμά» σας, τὸ ὁποῖον ὡς θυσίαν εὐάρεστον καὶ προσευχὴν πολύτιμον ἀνερχομένην εἰς τὰ ὦτα τοῦ Κυρίου Σαβαὼθ ἀπεκδεχόμεθα, καὶ θὰ κομίσωμεν εἰς τὴν ἀνύστακτον δέησιν τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας.

Ἱερώτατε ἅγιε Σερρῶν καὶ Νιγρίτης καὶ ἀδελφοὶ συμπρεσβύτεροι, Χριστοῦ διακονία,

Κατακλείομεν τὸν πρὸς ὑμᾶς λόγον μετὰ τῆς εὐχῆς ἐκ τῆς Θείας Λειτουργίας τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου: «Εὐεργέτα καὶ Βασιλεῦ τῶν αἰώνων καὶ τῆς κτίσεως ἁπάσης Δημιουργέ, πρόσδεξαι προσιοῦσάν σοι διὰ τοῦ Χριστοῦ σου τὴν Ἐκκλησίαν σου, ἑκάστῳ τὸ συμφέρον ἐκπλήρωσον, ἄγαγε πάντας εἰς τελειότητα καὶ ἀξίους ἡμᾶς ἀπέργασαι τῆς χάριτος τοῦ ἁγιασμοῦ σου, ἐπισυνάγων ἡμᾶς ἐν τῇ ἁγίᾳ σου καθολικῇ καὶ ἀποστολικῇ ᾿Εκκλησίᾳ, ἣν περιεποιήσω τῷ τιμίῳ αἵματι τοῦ μονογενοῦς σου Υἱοῦ, Κυρίου δὲ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, μεθ᾿ οὗ εὐλογητὸς εἶ καὶ δεδοξασμένος, σὺν τῷ παναγίῳ καὶ ἀγαθῷ καὶ ζωοποιῷ σου Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.Ἀμήν.»

Χριστὸς Ἀνέστη, ἀδελφοὶ καὶ πατέρες!