Ποίηση Παναγιώτη Καποδίστρια: ΛΟΓΩ ΛΟΓΟΥ | DES WORTES WEGEN. Übersetzung auf Deutsch von Théos Vótsos

Ποίηση: Παναγιώτης Καποδίστριας

λόγω λόγου

Δος μοι λόγον, Λόγε (1)

με τις θωπείες

των λέξεων ντύσε με

τον πολέμιο.

Στα θλιβερά μηδέν μου

το Ένα σου πρόταξε.


ουδέ τιν᾽ άλλην µύθου ποιήσασθαι επισχεσίην εδύνασθε (2)

μα τα είδατε

τα πλοία των συντρόφων

να ποντίζονται.

Η πατρίδα σιωπηλή

δηλοί απομάγευση.


Εν αρχή ην ο Λόγος (3)
μα νωρίτερα

Έρως ασχημάτιστος
για τα μη όντα
και παραλοϊσμένος –
ώσπου συνέβης Όλος.


Ο λόγος σου με χόρτασε (4)
ωστόσο νιώθω

κατάδρομα στην κάψα

κρώξιμο τρένων

ποίηση ακάθιστη

έφιππους τους νεκρούς της.


εμός γάρ λόγος τούτοις επέλαμψε τοις επιζητούσι με (5)

τώρ’ αζήτητος

γδύνομαι απ’ το σώμα

και τα φύλλα του

και στη γωνιά μου στέκω

νέος έως θανάτου.


Πολλοί 'ναι οι δρόμοι πώχει ο νους (6)

φως ποτιστικό.

Γι’ αυτό παραλογάω

κι ολοφύρομαι:

Ενεστώς Αόριστος

μαραίνει τις αγάπες.


Ψυχής πείρατα ιών ουκ αν εξεύροιο πάσαν επιπορευόμενος οδόν• ούτω βαθύν λόγον έχει (7).

Την Αρμονία

να ρέει απ’ το σώμα

έως τον βυθό

άπτερη επιποθώ

Κάλλος τετελεσμένο.


Αλλ’ έχετ’ εν φρεσί μύθον (8)

αν και οι σιωπές

σμήνος πουλιών σκοτίζουν

τη λογική μου.

Με σηκώνουν στα ψηλά

και με πετούν στη Γνώση.


Λαλήσωμεν, λαλήσωμεν - σιγή δεν μας αρμόζει (9)

και ό,τι γίνει.

Στον ύπνο δραπετεύεις

ωραιοπαθής

ευάλωτος σ’ αισθήσεις

και μύθους αγοραίους.

Übersetzung auf Deutsch von Théos Vótsos

Des Wortes wegen

Gib mir das Wort, Logos (10)

mit dem Zartgefühl

der Worte bekleide mich

den Kampfbereiten.

Meinen traurigen Nullen

deine Eins stelle voran.

und keinen anderen Vorwand konntet ihr geltend machen in euren Reden (11)

gleichwohl ihr saht sie

die Schiffe der Gefährten

im Meer versinken.

Die Heimat kündet still und

schweigend von Entzauberung.

Am Anfang war das Wort (12)

früher allerdings

ungestalteter Eros

für‘s Nichtseiende

und verfallen dem Irrsinn –

bis du Ganzes geworden.

Dein Wort ist mir genug (13)

dennoch spüre ich

der Gluthitze zueilend

Ächzen von Zügen

Dichtung in stehendem Akt

hoch zu Ross deren Tote.

mein Logos erleuchtete diejenigen, die nach mir verlangten (14)

nunmehr unverlangt

streife ich seinen Körper

und sein Blattwerk ab

und harre in meinem Eck

jung bis übern Tod hinaus.

Viele Wege stehen offen dem Geist (15)

fließend Quell des Lichts.

So rede ich irr daher

und raufe die Haare mir:

Präsens und Präteritum

lassen die Liebe welken.

Der Seele Grenzen kannst du nicht ausfinden, auch wenn du jegliche Straßen durchschrittest; so tiefen Grund hat sie. (16)

So begehre ich

dass bar von Schwingen fließe

einig Harmonie

vom Leibe bis zum tiefsten Grund

Vollendete Schönheit.

In eurer Brust aber bewahrt den Mythos (17)

auch wenn das Schweigen

gleich einer Vogelschar mir

den Geist verdüstert.

Es trägt mich in die Höhe

und führt mich zur Erkenntnis.

Lass uns reden, lass uns reden – das Schweigen ziemt uns nicht (18)

was immer geschieht.

Du fliehst in des Schlafes Trost

voll Selbstverliebtheit

empfänglich für Sinnesreiz

und Mythen, die käuflich.

Σημειώσεις

1. Από την Ορθόδοξη Υμνολογία της Μεγάλης Εβδομάδας.

2. Οδύσσεια, ραψωδία φ, 70-71: «Άλλη καμιά δεν έχετε να πείτε πρόφαση» (φράση της Πηνελόπης προς τους μνηστήρες).

3. Ιωάννου 1,1.

4. Λαϊκή ελληνική παροιμία.

5. Ρωμανού του Μελωδού, από Κοντάκιον της Αγίας και Πανσέπτου Γεννήσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

6. Από το β΄ Σχεδίασμα του συνθέματος «Οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» του Διονυσίου Σολωμού.

7. Ηρακλείτου του Εφεσίου: «Της ψυχής τα πέρατα δεν θα τα βρεις, όποιο δρόμο κι αν πορευθείς, τόσο βαθύ λόγο έχει».

8. Προτροπή αποδιδόμενη στον Όμηρο, εξ ού και η μεταγενέστερη λέξη «εχεμύθεια».

9. Από το αποκηρυγμένο ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη «Λόγος και Σιγή».

10. Aus der Hymnologie der orthodoxen Karwoche.

11. Penelope zu den Freiern, aus: Odyssee, 21. Gesang, 70-71.

12. Johannes 1.1.

13. Griechisches Sprichwort; wörtliche Übersetzung: deine Worte reichen mir zum Sattwerden.

14. Romanos Melodos, aus dem Kontakion auf die Heilige, überaus Heilige Geburt unseres Herrn Jesus Christus.

15. Aus dem 2. Entwurf des Gedichts „Die freien Belagerten“ von Dionysios Solomos.

16. Heraklit aus Ephesos.

17. Homer zugeordnete Aufforderung, aus der sich das spätere Wort «εχεμύθεια» (Verschwiegenheit/ Diskretion) entwickelt hat.

18. Aus Konstantinos Kavafis‘ verworfenem Gedicht „Reden und Schweigen“.

Panagiotis Kapodistrias: [THREE CHORDS] Translated by Ariadne Maria Vraila

[THREE CHORDS]

Outside sleep
lie the borders.
Come, let us cross them.

***

[To Calvos]

Danaides,
air of wasps
in the nests of the face.

***

Look at the Poem:
Body in the line of fire,
because of its Credo.

***

If you persist,
the King of Winds
preparing your reckoning.

***

The apparition,
multi-layered bloom,
holy, secret.

***

The miracle,
following the onslaught of tears:
After the rain.

***

Flooded with light,
where points and pierces
the inexotable arrow.

***

There where you bend low
are the echoes
of intangible love.

***

The snake,
its hue mother-of-pearl
suddenly shotn of its skin.

***

The knotted chord,
obvious habit,
finally Divine Love.

Translated by Ariadne Maria Vraila

Panagiotis Kapodistrias: ARTFULLY (Translated by Marilena Glinou)

ARTFULLY

To Aria Komianou

Beauty means to mourn
and to mourn deeply
-suddenly she tells you
“so and so”
and after this
all things are uttered as neutral
as a precocious morning
or a prearranged noon.

Papers of tears
firelighters
the wings of the mind, flapping
this Need, before anything else

and you are naming the books “reminders of all meanings”
you are telling the story of a youth, in engravings
the implements of passion, certainly.

Now
the birds, scared away
perch in Aria’s Kingdom
while the precious brown
flirts with black
and flowers grow out of stones.

Here, death is melting with desire
love is being carved out of wood
you can win over all profane things
with this art which is cast in peace
on those blessed boards
which are almost rafts
for beyond.


Translated by Marilena Glinou

Panagiotis Kapodistrias: i. THE CAVE-HOLDER, ii. INSTANCE OF GRACE, iii. ON PURPOSE (Translated by Philip Ramp)

THE CAVE-HOLDER

Thus I cast anchor in a fruitful season
I gathered my eyes from you in fragments

and ever since
in the fear perhaps that wishes come true
I have ceased speaking about what I’d considered mine
until
everything was said right from the beginning,
theway it truly was

that red is demanded where the sound misses the mark
that in order to quash order, as we were saying,
enumerate for me one by one down to your adjacent pediment
and after that let your body
the sun-maddened
the seven-lined verse
the charity from everywhere
take whatever is proper

so that sleep won’t find it ignorant of geography
when
the Cave-holder arrives.

INSTANCE OF GRACE

In my mind it was raining polysyllabic blues
the stones of anathema plus the Sundays,
mirrors from the sea
to the heart of hearts

All of me
minus my soul
and a brief stay
in a temperate room with a view of bitter orange trees
and threshold of Hades
the alpha and beta instance of grace
accountable nonetheless

What laughter and praises
what notes and caresses
what sweet lies served on a spoon
what a grand cloud of dust in the end
interposes the Vague
so you can’t get close

My soul
my soul
moonstruck and barmy
in a while I’ll nod at you
and you won’t understand

these intentions of ours behind little curtains
will be left ungathered
abstraction will have nothing carried over

and the Poet
itinerant peddler
he is to blame
for the ultimate delusion.

ON PURPOSE

 You look at me on the sly
and I’m hemmed in
light seizes me
and doom crushes me
extraordinarily


I have no other expectation
I was turned into a tree
my soul a crumb on purpose,
here on the floor of Hades
it’s a goner.

Translated by Philip Ramp

[Τα τρία ανωτέρω ποιήματα συμπεριελήφθησαν το 2001 στο cd-rom «Η πολλαπλή σκιά του Ομήρου. Σύγχρονοι Έλληνες ποιητές αντίκρυ στον κόσμο (1945-2000)», το οποίο δημιούργησε η «Πανελλήνια Ομοσπονδία Εκδοτών-Βιβλιοπωλών», με την ευκαιρία της 53ης Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου, που πραγματοποιήθηκε με επιτυχία στη Φρανκφούρτη κατά το χρονικό διάστημα 10-15 Οκτωβρίου 2001. 

     Περιλαμβάνει την παρουσίαση της σύγχρονης ελληνικής Ποίησης, όπως αυτή εξελίχθηκε, σε σχέση με τα σημαντικότερα γεγονότα της ελληνικής ιστορίας και το κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε. Μέσα στα 180 αυτά ονόματα των σύγχρονων Ποιητών, ήταν και η περίπτωση του π. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ. 

     Ο π. Καποδίστριας εντάχτηκε, από τους ειδικούς και αρμόδιους της έκδοσης αυτής, στους Δημιουργούς της δεκαετίας του ’80. Εκτός από σχετική φωτογραφία, τη φωνή του Ποιητή, κατατοπιστικό βιο-εργογραφικό σημείωμα, υπάρχουν τρία χαρακτηριστικά δείγματα γραφής του από τις μέχρι τότε ποιητικές συλλογές συλλογές του (συγκεκριμένα, τα ποιήματα «Ο ΣΠΗΛΑΙΟΚΤΗΤΗΣ», «ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΧΑΡΙΤΟΣ» και «ΕΚ ΠΡΟΘΕΣΕΩΣ»), μεταφρασμένα στην αγγλική γλώσσα από τον φιλέλληνα ποιητή Philip Ramp, μόνιμο κάτοικο Αίγινας, όπου ασχολείται με τη μετάφραση ελληνικών λογοτεχνικών κειμένων, αλλά και γράφοντας ο ίδιος ποίηση.]

Παναγιώτη Καποδίστρια, [ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ] Μετάφραση στα αραβικά: Roni Bou Saba

Γιώργου Λέκκα: ΔΙΑΦΑΝΗΣ ΜΕΜΒΡΑΝΗ (νέο ποίημα)

Βρέχει ή ξεφορτώνουνε απλώς τα δέντρα

ό,τι τους περισσεύει από βροχή;

Αδύνατον ν’ αποφανθώ με σιγουριά αν βρέχει.

Και το χειρότερο· μια διαφανής μεμβράνη

πεισματικά μ’ απομονώνει μέσα μου

απ’ τις ψιχάλες μίας βροχής ποτιστικής

κι από το θαύμα της τροφής που κατεργάζεται

με υπομονή της περσινής φυλλορροής η σήψη.

Μα όταν αρθεί η διαφανής μεμβράνη

ούτε που βάζει ο νους σου πόσο όμορφα είναι όλα.

28.4.2020/3.5.2020

[Ο Πρωτοπρεσβύτερος Δρ. Γεώργιος Λέκκας είναι κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Βελγίου.]

[Εικαστικό σχόλιο: Franz Marc, Στη Βροχή (1912)]

π. Κων. Ν. Καλλιανός: ΒΡΑΔΥΝΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Πρωτομαγιάτικα βιώματα

Στὸν Παναγιώτη τὸ Γιατρό, ἀντίδωρο τιμῆς γιὰ τὴν ἀφορμἠ, ὥστε νὰ γραφεῖ τὸ κείμενο αὐτό

Δανείζομαι τὸν τίτλο τοῦ κειμένου αὐτοῦ ἀπὸ τὸ ὁμώνυμο μουσικὸ θέμα ποὺ ὑπάρχει στὸ δίσκο τοῦ Μ. Χατζιδάκι, «Τὸ χαμόγελο τῆς Τζοκόντας», γιατὶ μοῦ θυμίζει κάποιες ἐπιστροφές, ἀπὸ ἐκδρομές, ἀπὸ ταξίδια, ἀπὸ παλιὲς Πρωτομαγιές, τότε ποὺ τὶς γιορτάζαμε μὲ ὅλη τους τὴ χάρη στὴν Ἀρμενόπετρα ἤ στὶς Καλύβες: Δυὸ παραθαλάσσιες, δηλαδή,  τοποθεσίες τῆς περιοχῆς τοῦ χωριοῦ μας, ὅπου μαζεύονταν ὅλο σχεδὸν  τὸ Κλῆμα, γιὰ νὰ χαρεῖ καὶ νὰ τιμήσει δεόντως τὴν ἡμέρα. 

Καὶ μπορεῖ μέσα στὴν εὐώδη ἀτμόσφαιρα τῆς ἀνοιξιάτικης φύσης, ποὺ πλούμιζε μὲ πολλὰ καὶ ζωντανὰ χρώματα τὸ ἀνοιχτοπράσινο τὸ χαλὶ τῆς γῆς, νὰ χαιρόταν ὁ κόσμος, νὰ γιόρταζε, νὰ τραγουδοῦσε καὶ νὰ χόρευε, ὅμως αὐτὴ τὴν εὐθυμία, τὸ θυμᾶμαι πολὺ καλά, ὅτι δὲν τὴν ἄφηνε νὰ παραμείνει στὰ ἄδεια τὰ χωρἀφια καὶ τ᾿ ἀκρογιάλια, ποὺ ἐρήμωναν μόλις ἄρχιζε νὰ σουπουπώνει κι ἔπρεπε ἀσφαλῶς ὅλοι τους νὰ ἐπιστρέψουν στὸ χωριό. 

Ὅλο αὐτὸ κέφι, λοιπόν, τὸ μάζευε -ὅπως τὶς ἀποσκευές του- καὶ τὸ ταξίδευε ἴσαμε τὸ χωριό ὁ κοσμος ἐκεῖνος. Γι᾿ αὐτὸ κι αὐτὴ ἡ ἐπιστροφὴ εἶχε ἕνα ἄλλο χαρακτήρα. Τὸ χαρακτήρα τῆς Γιορτῆς, ποὺ δὲν τελειώνει ἀλλ᾿ ἀποδίδεται στὸν ἑπόμενο χρόνο. 

Γι᾿αὐτὸ, ἄλλωστε, καί οἱ πολὺ σοφὲς ποὺ ἀκούγονταν δὲν ἦταν οἱ σημερινὲς στερεότυπες, «καλὸ μήνα καὶ χρόνια πολλά, καλὴ Πρωτομαγιά», ἀλλὰ ἡ εὐχὴ «καί τοῦ χρόνου νὰ εἴμαστε καλἀ» ἤ κατὰ τὸ ἁπλούστερο καὶ συνάμα γραμμένο στὴν γνήσια λαλιά τους, «Αdι  κι τ᾿ χρόν’νὰ εἴμαστι καλά». 

Γι᾿ αὐτὸ καὶ τὴν ἐπιστροφὴ τὴ συνόδευαν πάντα τραγούδια, κέφι, ἀλλὰ καὶ κεράσματα ἀπὸ τὸ κρασὶ ποὺ περίσσεψε. Γιατὶ τὸ κέφι δὲν ἔπρεπε νὰ σταματήσει, ἡ χαρὰ καὶ ἡ αἰσιοδοξία νὰ μὴ φύγουν ἀπὸ τὶς ψυχές κι ἡ ζωὴ νὰ συνεχιστεῖ μέσα στὴ σκληρὴ καθημερινότητα μὲ τὴν προσμονὴ παρόμοιων Γιορτῶν, ποὺ ἀποφορτίζουν τὴν ψυχή, τὴ γαληνεύουν καὶ περισσότερο τῆς θεραπεύουν τὸν κάθε ἀγχωτικὸ ἰό, ποὺ παραφυλάει νὰ ροκανίσει τὸ εἶναι μας.

Καὶ τοῦ χρόνου, λοιπόν! 

π. κ. ν. κ. Πρωτομαγιὰ 2020

Γιώργου Λέκκα: ΕΙΣ ΑΔΟΥ ΚΑΘΟΔΟΣ (νέο ποίημα)

Έγινε ο χαμός στον Άδη.

Πλήθη στριμώχνονταν παντού.

Άλλοι τρέχανε προς το Φως

και άλλοι τρέχανε μακριά του.

Λες και τον ξέραμε από πάντα.

Κι αυτοί που σπρώχνονταν κοντά του

κι αυτοί που έκαναν πίσω τρομαγμένοι.

Κάτι πιο δυνατό από μένα με ωθούσε

προς το Φως που έβλεπαν όλοι.

Αρκούσε να κρατά ο ένας τον άλλον

για να ’ναι πρώτοι ώς κι οι τελευταίοι.

Ξανάζησα όσο μας μιλούσε.

Θα πέθαινα οριστικά μέσα στο Φως του.

Σα να μην έζησα ποτέ πριν έρθει.

Ο ένας μας πάνω στον άλλον

και όμως όλοι τόσο ευρύχωρα κοντά του.

Μια θαλπωρή γλυκιά παντού

κι ούτε καν σκέψη να κινηθείς

για να μην τη χάσεις.

Μονομιάς κατάλαβα πώς είναι

να ζεις χωρίς να περιμένεις.

Ήθελα να πεθάνω για να ζήσουν κι άλλοι.

Ήθελα να μην πεθάνει πια κανένας.

Πήγα, λοιπόν, επάνω με μερικούς ακόμα.

Πήγα για να με δουν αυτοί πού αγαπούσα.

Όμως αυτοί μισιούνται μεταξύ τους.

Δεν αλλάζει κουβέντα ο ένας με τον άλλον.

Μένει, έτσι, καθένας τους με την απορία

αν ήμουνα ο ίδιος ή το φάντασμά μου.

30.4.2020

[Ο Πρωτοπρεσβύτερος Δρ. Γεώργιος Λέκκας είναι κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Βελγίου]

[Εικαστικό σχόλιο: Κωνσταντίνος Παρθένης (1878/1879 - 1967) "Η Ανάσταση", 1917 - 1919 Δωρεά Σοφίας Παρθένη]

π. Κων. Ν. Καλλιανός: ΠΑΣΧΑΛΙΟΙ ΣΤΑΛΑΓΜΟΙ ΘΕΟΦΙΛΟΥΣ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕΩΣ ΚΑΙ ΕΝΘΕΟΥ ΚΑΤΑΝΥΞΕΩΣ

Μεθέορτα βιώματα συν-εφημεριακά

Στὸν π. Παναγιώτη Καποδίστρια, Ἀναστάσιμος ἀσπασμός

Μεθεόρτως μὲν, ἀλλὰ μὲ ἀναλλοίωτη τὴν εὐκατάνυκτο συγκίνηση ποὺ μοῦ χαρίστηκε, γράφω αὐτὲς  τὶς σκέψεις, γιὰ νὰ πῶ ἕνα μεγάλο εὐχαριστῶ σ’ αὐτοὺς ποὺ μοῦ ἔδωσαν τὴν ἀφορμὴ αὐτή, γιὰ νὰ χαράξω τοῦτες τὶς γραμμές.

Ὀφείλω νὰ ὁμολογήσω, ὅτι ἔνοιωσα ἐντελῶς διαφορετικά, ὅταν εἶδα τὶς παρακάτω φωτογραφίες, τὶς δανεισμένες ἀπὸ τὸ προσφιλές καὶ φιλόκαλο «Νυχθημερόν», τὴ φιλόξενη δηλαδή σελίδα,  ποὺ ἐπιμελεῖται καὶ παρουσιάζει ὁ καλὸς καὶ φιλότιμος ἀδελφός, ὁ π. Παναγιώτης Καποδίστριας, ὁ Ζακύνθιος.

Οἱ ἐν λόγω φωτογραφίες, λοιπόν, ἔργο τῶν χειρῶν τοῦ Ἰωάννου-Πορφυρίου Καποδίστρια, μᾶς κάνουν κοινωνοὺς μιᾶς μοναδικῆς, θὰ τὴν ἔλεγα, καὶ  ἱεροπρεποῦς τελετῆς. Καὶ δή τελετῆς μιᾶς τῶν κορυφαίων ἡμερῶν ποὺ μᾶς χαρίζονται μέσα στὸ ἐτήσιο λειτουργικὸ ἔτος: ἐκείνη τῆς Μ. Πέμπτης τὸ ἀπόβραδο, ὅπου ψάλλεται ὁ ἀνεπανάληπτος Ὄρθρος τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς, ἤ τῆς τῶν Ἁγίων Παθῶν τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ καὶ τῶν Δώδεκα Εὐαγγελίων, σύμφωνα μὲ τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ ἐπιλεγόμενα.

Ὅμως, αὐτὸ ποὺ κορύφωσε περισσότερο τὴν ἱερὴ καὶ χαρμολυπικὴ συγκίνησή μου ἦταν ἡ ἔξοδος τοῦ Ἐσταυρωμένου μέσα σ᾿ ἕνα σιωπηλό, μισοφωτισμένο ναό, μὲ μοναδικοὺς ἐνορίτες - πλήρωμα τούτη τὴ φορά,  τὴν ἔνθεη φλόγα τῶν ψυχῶν τους σέ κάθε στασίδι καί κάθισμα τῶν ἀπόντων Παρόντων (ὑλοποιηθεῖσα ἰδέα Ἰωάννου-Πορφυρίου Καποδίστρια). Ἔτσι, μέσα στὴν ἄχραντη τούτη ὥρα, τὸ πλῆθος τῶν ἀναμμένων κεριῶν, ποὺ λιτανεύουν τὸν «ἑλκόμενον ἐπὶ Σταυροῦ» Ἰησοῦν, ἐνῶ «σταλάζουν τὰ τζάμια ἡλιοβασίλεμα» (Ὀδ. Ἐλύτης), δὲν μπορεῖ νὰ περάσει ἀπαρατήρητο. Γιατὶ ἡ Ποίηση τοῦτες τὶς πανάχραντες στιγμές, «ἡ μητέρα ὅλων τῶν μαχῶν [γίνεται] παρηγορήτισσα /....τῶν ἡττημένων στέγαστρο» (π. Π. Καποδίστριας). 

Λιτανεία τοῦ Ἐσταυρωμένου, λοιπόν, μὲ τὴ συνοδεία τὴ μυστικὴ τῶν στασιδιῶν μὲ τοὺς ἄχραντους τοὺς ἴσκιους παρόντας, νὰ κρατοῦν στὰ τίμια τὰ χέρια τους λαμπάδα ἀναμμένη: Τὴν ψυχή τους. 

Ποιός εἶπε στ᾿ ἀλήθεια, ὅτι ἦταν ἀδειανοὶ οἱ ναοί μας τοῦτες τὶς περιώνυμες Μεγαλοβδομαδιάτικες ὧρες; Ὧρες πλημμυρισμένες ποίηση καὶ ἀνοιξιάτικες εὐωδιές, μυστικὲς προσευχές, φωτεινὲς παρουσίες, ποὺ σκύβουν μὲ ἱκέσιο δέος στὸν «δι’ ἡμᾶς Σταυρωθέντα»; 

«Νίψου τὸ ἔαρ», μᾶς λέει καὶ πάλι ὁ σταυροφόρος παπα-Παναγιώτης... Ράντισε μὲ λεμονανθῶν καὶ τριαντάφυλλων ἄρωμα τὴν ψυχή σου μέχρι νὰ νοιώσεις νἀ σὲ ποτίζει, νὰ σὲ ἀνασταίνει ἀπὸ τούτη τὴ μοναξιά, τούτη ἡ θεϊκὴ εὐωδιά: «Σήμερον ἔαρ μυρίζει καὶ καινὴ κτίσις χορεύει...». 

Καὶ μαζί της κι ἐμεῖς,  ποὺ βγαίνουμε ἔξω, στοὺς δρόμους καὶ στὶς γειτονιές,  ἀλαλάζοντας τό,  «Χριστὸς Ἀνέστη»!!!

π. κ. ν. κ.

Γιώργου Λέκκα: ΑΝΑΣΤΑΣΗ (νέο ποίημα)

Όσο βαθύτερη η μετάνοια, τόσο πιο μόνιμη η ανάσταση.

Χίλια κομμάτια τ’ άθραυστα τζάμια της φυλακής σου

και γίνεσαι πλέον ο ίδιος μια μόνιμη πράξη προσκύνησης.

Κατέβηκε στον κόσμο ο Θεός κι έγινε άνθρωπος.

Τον προσκυνά  ο  άνθρωπος  και  γίνεται  Θεός –

το πρόβλεψε σωστά ο σκοτεινός Ηράκλειτος,

δρόμος κάτω άνω εις και ωυτός.

14.4.2020

[Ο Πρωτοπρεσβύτερος Δρ. Γεώργιος Λέκκας είναι κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Βελγίου.]

«Προσκυνοῦμέν σου τά Πάθη Χριστέ. Δεῖξον ἡμῖν, καί τήν ἔνδοξόν σου Ἀνάστασιν»

ΓΡΑΦΕΙ Ο π. ΚΩΝ. Ν. ΚΑΛΛΙΑΝΟΣ

Στὸν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Μάνης κ. Χρυσόστομο, ταπεινὸ πασχάλιο εὐχετήριο

Τὴν ταπεινή μου γνώμη ἐδῶ καταθέτω. Γνώμη ἑνὸς ἁπλοῦ ἐπαρχιώτη παπᾶ, πού συνειδητοποιεῖ τὸν ἔγκλειστο βίο του, ἀλλὰ πρωτίστως καὶ τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου μας καὶ  Θεοῦ. Γιατί, ἄς μὴν ξεγελιόμαστε: «Πάντα δι᾿ αὐτοῦ ἐγένοντο» (Ἰω. 1, 3). Αὐτὸς «βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους» (Μτθ, 5, 45) κι ἀκόμα, Αὐτὸς εἶναι ποὺ  «ἐποίησεν  τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν» (Γεν. 1, 1). Καί, μάλιστα, τὴν δεύτερη τὴν ἐποίησε, κάποιες φορές, «τρέμειν» (Ψαλμ.103, 3).  Ἑπομένως κι ἡ δοκιμασία μας αὐτὴ εἶναι μιὰ προέκταση τοῦ θελήματός Του «πρὸς καταρτισμόν» (Ἐφ. 4, 12) μας. Ἀποδεχόμαστε, λοιπόν, τὸ θέλημά Του καὶ ἀφηνόμαστε στὴν οὐσία τῶν ὅσων μᾶς χάρισε ἡ Ἐκκλησία ὅλον αὐτὸν τὸν εὔκαρπο καιρὸ τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς, ἀλλά, κυρίως τῆς Ἁγίας καὶ Μεγαλης Ἑβδομάδος. Γιατὶ, ἐδῶ ποὺ τὰ λέμε, ἡ κάθε στέρηση κάποιο σκοπὸ ἔχει. Ὅπως λ. χ. ἡ Νηστεία τῆς περιόδου ποὺ πέρασε. Προσέξαμε, στ᾿ ἀλήθεια ποτέ, πόση ψυχωφέλεια μᾶς παρέχει, ὅταν τὴ συνδυάσουμε μὲ ἐντατικὴ προσευχὴ καὶ μυστηριακὴ ζωή; Κι ὅταν μιλᾶμε γιὰ προσευχὴ ἐννοοῦμε τὴν ἐπικοινωνία μαζί Του. Μιὰ ἐπικοινωνία τόσο σωτήρια καὶ τόσο κολακευτικὴ γιὰ μᾶς, ποὺ κάθε μέρα, κάθε στιγμὴ Τὸν πικραίνουμε ὡς ἄτακτα παιδιὰ ποὺ εἴμαστε (πρβλ. τὴν παραβολὴ τοῦ εὔσπλαχνου Πατέρα ἤ τὴ γνωστή μας τοῦ Ἀσώτου υἱοῦ βλ. Λκ. 15, 11-32) κι  Ἐκεῖνος καταδέχεται  νὰ μᾶς ἀφουγκράζεται. Καὶ νὰ μᾶς εὐεργετεῖ. Ναί, νὰ εὐεργετεῖ, ἀφοῦ μᾶς προσφέρει «ζωὴν καὶ περισσόν» (Ἰω. 10, 10). 

Κορυφαία Του εὐεργεσία, λοιπόν, γιὰ ὅσους βιώνουν πραγματικὰ τὸ πόσο μᾶς ἀγαπᾶ ὁ Θεός εἶναι ἡ εὐκατάνυκτος Προσκύνησή μας στὰ Ἄχραντα Πάθη Του, στὸν Τίμιο Σταυρό Του, ἀλλὰ καὶ τοῦ «ὀλβίου Τάφου» Του, ποὺ καταδέχτηκε τὸν Δημιουργό Του. Τὸν «Ἄπνουν» Δημιουργό Του... Κι ὅλ᾿ αὐτὰ μᾶς παραχωροῦνται, γιὰ νὰ ἐννοήσουμε τὸ πόσο φωτεινή σωτήριος καὶ φιλάνθρωπος ἦταν ἡ θυσία Του «Ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καὶ σωτηρίας». Γιατὶ μονάχα ἔτσι θὰ καταφέρουμε νὰ τὴ βιώσουμε, ἀφοῦ πρῶτα ψηλαφήσουμε ἕνα ἄδειο μνῆμα, κι ἀφοῦ παρατηρήσουμε τἀ σουδάρια χωρὶς Ἐκεῖνον. Τότε θὰ κράξουμε, ὅπως τὰ γύναια «Τοῦτο Σάββατον ἐστί τὸ ὑπερευλογημένον,  ἐν ὧ Χριστὸς ἀφυπνώσας ἀναστήσεται τριήμερος». Μάλιστα, ἄν πορευθοῦμε λίγο ἀκόμη καὶ σταθοῦμε «ὀψὲ Σαββατῳν, τῇ ἐπιφωσκούσῃ» (Μτθ.28, 1), τότε «Ἀνάστασιν Χριστοῦ  θεασάμενοι». Καὶ μπορεῖ κλεισμένες νὰ εἶναι οἱ θύρες τῶν ναῶν ἤ καὶ τῶν σπιτιῶν μας, ὅμως Ἐκεῖνος θὰ μᾶς παρουσιαστεῖ καὶ θὰ πεῖ καὶ πάλι «Μὴ φοβεῖσθε, ἐγὼ εἰμί» (Μτθ. 14, 22), γιατὶ ἐμεῖς, οἱ ὅσοι πιστοὶ δηλαδή, ξέρουμε κι εἴμαστε βέβαιοι γι’ αὐτό -ἄλλωστε τυχαῖα δὲν τὸ ψάλλουμε- ὅτι καὶ «συγκεκλεισμένων, Δέσποτα τῶν θυρῶν»  Ἐσὺ θὰ εἰσέλθεις. Τὸ ἐρώτημα ποὺ αἰωρεῖται ὅμως αὐτὲς τὶς ὄντως κορυφαῖες ὧρες καὶ μέρες ποὺ περνᾶμε, εἶναι ἕνα: Ἄραγε, πόσοι θὰ Τοῦ ποῦν «Μεῖνον μεθ’ ἡμῶν...» (Λκ.24, 29), «Μεῖνον, ... [διότι] ἐπιστάτα ἀπολύμεθα». Γιὰ νὰ λάβουμε τὴν πιὸ εἰλικρινῆ καὶ τίμια ἀπάντηση: «Θάρσεῖτε... ἐγὼ εὶμι μεθ’ ὑμῶν πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος Ἀμήν» (Μτθ, 14, 22· 28, 20).

π. κ.ν.κ. Ἅγιον Πάσχα 2020

π. Κων. Ν. Καλλιανός: ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΤΟ ΙΕΡΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ

«Ὦ, νεκρέ γυμνέ και Θεού ζῶντος Λόγε...»

Κάθε χρονιὰ ποὺ θὰ ἀνατείλει ἡ πάνσεπτη καὶ συγκινητικὴ ἡμέρα τῆς Μ. Παρασκευῆς,  ἀνοίγεται καὶ πάλι μπροστά μας τὸ μέγα θαῦμα. Τοῦ ἀδίκως σταυρουμένου καὶ συνάμα τόσο μακροθύμου Κυρίου, «δι' Οὗ, τῆς ἀρᾶς πάντες ἐλυτρώθημεν».

Κ’ εἶναι ἡ ἀλήθεια πώς, «τρεῖς σταυροὺς ἐπήξατο ἐν Γολγοθᾷ ὁ Πιλάτος, δύο τοῖς ληστεύσασι, καὶ ἕνα τοῦ Ζωοδότου, [μὲ μόνη διαφορά πώς] ὅν εἶδεν ὁ Ἅδης,  εἶπεν τοῖς κάτω· Ὦ λειτουργοί μου καὶ δυνάμεις μου τίς ὁ ἧλος τῇ καρδίᾳ μου; Ξυλίνῃ με λόγχῃ ἐκέντησεν ἄφνω καὶ διαρρήσομαι... καὶ ἀναγκάζομαι ἐξερεύξασθαι τὸν Ἀδὰμ καὶ τοὺς ἐξ Ἀδάμ, ξύλῳ δοθέντας μοι· ξύλον γὰρ τούτους εἰσάγει πάλιν εἰς Παράδεισον» (Οἶκος Κυριακῆς Σταυροπροσκυνήσεως).  

Ὅπως ἐπίσης, εἶναι τυχαῖο ποὺ ἡ ἡμέρα αὐτὴ εὐωδιάζει ἀπὸ τὸ ροδόσταμο καὶ τὴν ἀνοιξιάτικη φύση, τὴ στολισμένη μὲ τόσα καὶ τόσα ἄνθη εὔοσμα καὶ τόσο στοργικά; Ὄχι, γιατὶ πολὺ σωστὰ ὁ ἱερὸς ὑμνογραφος ὑπογραμμίζει: «Τῆ αὐτῇ ἡμέρα, μυρίζει τὰ μύρα, τῆς θείας μυροθήκης τὸ ζωομύριστον ξύλον, ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ...» (Η΄ ὠδὴ τοῦ κανόνος τῆς ὡς ἄνω ἑορτῆς). Γι’ αὐτὸ καὶ σήμερα Τὸν προσεγγίζουμε, ἐπειδὴ γνωρίζουμε πώς, «σύμπασα γῆ προσκυνησάτω (Αὐτόν), δι’ οὗ περ ἔγνωκε Σὲ προσκυνεῖν  Λόγε».  

Στεφανωμένη, λοιπόν, ὄχι μονάχα μὲ τὸν ἀκάνθινο καὶ μαρτυρικὸ Στέφανο τοῦ Χριστοῦ μας, ἀλλὰ καὶ μὲ τὰ πλήθη τῶν φωτοστέφανων τῶν μυριάδων Ἁγίων μᾶς φανερώνεται ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Παρασκευή, γιατὶ μονάχα ἔτσι θὰ μπορέσει ὁ κάθε πιστὸς νὰ βρεῖ τὸ νόημα ποὺ φυλάσσει, αἰῶνες τώρα: ὅτι δηλαδή, «διὰ τοῦ σταυροῦ χαρὰ [φάνηκε] ἐν ὅλω τῷ κόσμῳ». Χαρὰ ποὺ τὴ σκόρπισαν, ὅπως τὰ βαγιόφυλλα, μὲ τὰ ὁποῖα θὰ ράνουμε αὔριο τὶς ἐκκλησιές μας, οἱ Ἅγιοι, οἱ φίλοι τοῦ Νυμφίου Χριστοῦ. «Ἀκολουθήσωμεν», λοιπόν, αὐτοὺς κι ἄς διαβοῦμε τὴν «στενὴν καὶ τεθλιμένην ὁδό μας» μὲ τὸ «μνήσθητι καὶ ἡμῶν Σωτήρ ἐν τῇ Βασιλείᾳ Σου». 

π. κ. ν. κ.  

«Και απήλθεν ... εις το Όρος των Ελαιών»

«Προσεύχη· καὶ φόβητρα, θρόμβοι αἱματων, Χριστέ...»

ΓΡΑΦΕΙ Ο π. ΚΩΝ. Ν. ΚΑΛΛΙΑΝΟΣ

Μέσα  στὸ Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν, κινοῦνται κι ἀπόψε σιωπηλοί, σχεδὸν μὲ βαρὺ βηματισμό, οἱ ἴσκιοι τῶν Μαθητῶν μὲ τὸν Κύριο... Ἔρχονται νὰ μᾶς δείξουν καὶ τὸ προσωπικό μας Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν, ὅπου κι ἐμεῖς καταφεύγουμε σὲ ὦρες πικρές, μοναχικές, ὧρες ἀπόγνωσης. Τότε, δηλαδή, ποὺ  ἀναζητοῦμε τόπο ἥσυχο, μισοφωτισμένο. Καταφεύγουμε, ἀφήνοντας τὴν ψυχή μας νὰ ξετυλίξει τὸ εἰλητάριο τῶν ὅσων ἔχουμε νὰ Τοῦ καταθέσουμε μέσω τῆς προσευχῆς μας. Ὅπως  μᾶς παρέδωσε κι ὁ ἴδιος μέσω τῆς δικιᾶς Του, τῆς  ὑπερφυοῦς Του προσευχῆς, αὐτῆς, δηλαδή, τῆς ἐπικοινωνίας, τῆς συνάντησης, τῆς ἀναζήτησης τοῦ «ὅπλου κατὰ τοῦ διαβόλου», ποὺ τόσο μᾶς χρειάζεται...

Κι ἀπόψε, λοιπόν, αὐτὴ ἡ βραδυά τοῦ ἔσχατου γιὰ φέτος Νυμφίου ἀνοίγονται στὴν ψυχή μας νέοι δρόμοι. Δρόμοι  καταφυγῆς καὶ προσέγγισης στὸν Κύριο καὶ Θεό μας, γιατὶ κάπου στὶς στράτες τοῦ κόσμου τούτου ποὺ πορευόμαστε,  λιποψυχοῦμε καὶ μᾶς καλύπτει, ὡς ἄλλο ἀσφυχτικὸ σύγνεφο καπνοῦ,  ἡ ἀπόγνωση, ἡ ἀλυτρωικὴ αὐτὴ παγίδα, ποὺ, ἄν δὲν τὴν διαχειριστεῖ κανεὶς μὲ τὴν θεοδίδακτη ἀγωνία τῆς παροσευχῆς, τῆς ἱερῆς προσευχῆς, δηλαδή, ποὺ μᾶς παρέδωσε Ἐκεῖνος, στὸ ἀσημένιο Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν, στὴν πάντερπνο Γεθσημανῆ, τότε θὰ ἀκολουθήσει κι ὁ ἴδιος «τὸν υἱὸν τῆς ἀπωλείας». 

Καὶ κάτι ἀκόμα διδάσκει αὐτὴ πάντιμη βραδυά: Νὰ περιμένουμε, νὰ μάθουμε νὰ μὴν ἔχουμε ἀπαιτήσεις ἀπὸ κανένα νὰ μᾶς σταθεῖ σιμά στὴν ἐναγώνια «ἐνώπιος ἐνωπίῳ» προσευχή μας, γιατὶ αὐτὴ εἶναι προσωπικό ἄθλημα, ποὺ καλούμεθα νὰ τὸ κερδίσουμε. Κι ἄς νοώθουμε πώς «περίλυπός ἐστιν ἡ ψυχή μας» (Μτθ. 26,38). Τουλάχιστον ξέρουμε (καί, φυσικά, τὸ πιστεύουμε ἤ καὶ τὸ ζοῦμε) πὼς Ἄγγελος Κυρίου μᾶς ἐνισχύει, ὅπως ἐνίσχυε καὶ τὸν ἴδιο τὸν Κύριο (Λκ. 22, 43). Κι αὐτὸ μᾶς φτάνει, γιατὶ ὅ,τι νὰ μᾶς συμβεῖ Ἐκεῖνος πάντα ἔχει τὴν ἔγνοια μας. Ὅσο ἄτακτοι (κι ἄν) εἴμαστε...

π. κ. ν. κ. Μ. Τετάρτη βράδυ - Μ. Πέμπτη πρωΐ, μετὰ τὶς (μοναχικές) ἱερές Ἀκολουθίες...  

Γιώργου Λέκκα: ΜΕ ΤΟ ΛΕΝΤΙΟΝ ΑΝΑ ΧΕΙΡΑΣ (νέο ποίημα)

Για να ανέβεις, ώς πότε

θα κατεβάζεις τους άλλους

αντί να κατέβεις εσύ;

Μ. Πέμπτη, 16.4.2020

[Ο Πρωτοπρεσβύτερος Δρ. Γεώργιος Λέκκας είναι κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Βελγίου.]

π. Κων. Ν. Καλλιανός: ΣΤΑΛΑΓΜΟΙ ΔΑΚΡΥΩΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΕΝΔΡΟΣΟΙ

«Μὴ ἀπώση με...»

Ἡ βραδυὰ ἀπόψε φωτίζεται ἀπὸ τὸ λιτὸ κι ἄχραντο κερὶ τῆς μετανοίας καὶ μυρώνεται ἀπὸ τὰ ἀνοιξιάτικα τ’ ἀρώματα, ποὺ  τὰ συνοδεύει ἡ εὐωδιὰ ἀπὸ τὸ «μύρον τὸ ἔντιμον» τῆς πρώην ἀσώτου γυναικός. Εἶναι μιὰ ξεχωριστὴ βραδυά, ποὺ σημαδεύει τὸ Χρόνο καὶ τὴ ζωή μας. Γιατὶ μᾶς ἐμψυχώνει καὶ μᾶς ραντίζει μὲ τὸν ἁγιασμὸ τῆς αἰσιοδοξίας καὶ τῆς εὐεργεσίας, ποὺ ὁ Νυμφίος «ὁ  κάλλει ὡραῖος» μᾶς χαρίζει. 

Στεκόμαστε στὴν εἰκόνα Του μπροστὰ καὶ τοῦ κομίζουμε τὰ στίγματα τῶν ἁμαρτιῶν μας κι Ἐκεῖνος τὰ μαζεύει, ὅπως μαζεύει ἀπὸ μέσα μας ὅλο τὸ φαρμάκι καὶ τὴν ὀδύνη ποὺ μᾶς ποτίζει ἡ στυγνὴ καθημερινότητα. «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, καγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς» (Μτθ.11, 28). Τὸν ἀκοῦμε νὰ μᾶς λέει συνεχῶς. 

Καὶ δὲν εἶναι λίγες οἱ φορὲς ποὺ μήτε δίνουμε σημασία στὰ ὅσα μᾶς διδάσκει, νουθετεῖ, συνδράμει. Γιατὶ ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στὶς δικές μας τὶς ἱκανότητες, ἀφοῦ «αὐτοείδωλα» γίναμε. Κι ἄς ξέρουμε πὼς ἔχουμε ἄδικο, πὼς ἀκολουθοῦμε τὰ βήματα τοῦ υἱοῦ τῆς ἀπωλείας. Ὡστόσο, ἐπιμένουμε ν᾿ ἀκολουθοῦμε τὸν Ἰούδα, ποὺ καὶ τὴν ἔσχατη στιγμή «οὐκ ἠβουλήθη συνιέναι».

Στὸ σκοτάδι, λοιπόν αὐτὸ ποὺ ἔχουμε ὁδηγηθεῖ ἀχνοφέγγει παραμυθητικὰ τὸ κερὶ τὸ λιτὸ κι ἄσβηστο, ποὺ κρατάει στὰ τίμια χέρια της ἡ «ἡ ἀπεγνωσμένη διὰ τὸν βίον καὶ ἐπεγνωσμένη διὰ τὸν τρόπον....[κραυγάζοντας] τό «μὴ ἀπώσῃ με... ἀλλὰ δέξαι με μετανοοῦσαν». 

Μακάριοι, λοιπόν, ὅσοι βροῦν «λιμένα τῆς σωτηρίας» τους, Αὐτὸν ποὺ βρῆκε «ἡ βεβυθισμένη τῇ ἁμαρτία», σιμὰ στὴν ὁποία πορεύονται τόσοι πολλοί. Κι ἐμεῖς μαζί τους...

Μ. Τρίτη 2020, μετὰ τὴν Ἀκολουθία τοῦ Νυμφίου

π. κ. ν. κ. 

Γιώργου Λέκκα: ΠΕΝΘΟΣ (νέο ποίημα)

Μείναμε ώρα

κάτω απ’ τα δέντρα

και πενθήσαμε

για τις μέρες

που θα ’ρθούν

χωρίς εσένα.

Κοιταζόμασταν στα μάτια

και βουρκώναμε

καθώς όλα γύρω

θύμιζαν εσένα.

Ώσπου μας ένωσε

τόσο πολύ το πένθος μας

που αν μας είναι πλέον

εφικτό να ζήσουμε

το χρωστάμε τώρα

μοναχά σε σένα.

8.4.2020

[Ο Πρωτοπρεσβύτερος Δρ. Γεώργιος Λέκκας είναι κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Βελγίου.]

«Των παθών του Κυρίου τας απαρχάς η παρούσα ημέρα λαμπροφορεί...»

ΓΡΑΦΕΙ Ο π. ΚΩΝ. Ν. ΚΑΛΛΙΑΝΟΣ

«Γευόμαστε μιὰ λύτρωσι, ποὺ ἀναβλύζει ἀπὸ τὸν πόνο τοῦ Ἄλλου» (Μητροπολίτης Πέργης Εὐάγγελος)

Κι εἶναι μεγάλη, φωτισμένη καὶ τρανὴ ἀλήθεια ὁ λόγος αὐτὸς τοῦ μακαριστοῦ Πολίτη Ἱεράρχη, ποὺ μᾶς ἀτενίζει τοῦτες  τὶς παναγιες ὧρες, ἀπὸ τὸ Θρόνο τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ ‘Ἀρνίου (Ἀποκ. κεφ. 5) καὶ συγκινεῖται, καθὼς ἀκούει τὶς παντιμες καὶ ἱερὲς μολπές ἀπὸ τὸν πάνσεπτο Πατριαρχικὸ Ναὸ τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, ποὺ τόσο ἀγάπησε, διακόνησε καὶ ὕμνησε. 

Γιατί, ναί, πορευόμαστε πρὸς τῶν Παθῶν τοῦ Κυρίου τὸ μονοπάτι τὸ ἱερό, τὸ μονοπάτι ποὺ τὸ φωτίζουν οἱ ἀκτίδες τοῦ Σταυροῦ Του καὶ τὸ ποτίζουν τὰ δάκρυα, ὁ ἱδρὼς καὶ ἀγωνία τῆς Προσευχῆς Του στὸν Κῆπο τῶν Ἐλαιῶν. Πορευόμαστε μονάχοι, ἀλλὰ μὲ τὴν καρδιὰ μας πληρωμένη ἀπὸ τὴν ἔγνοια Του: «Ὑμεῖς φίλοι μου ἐστέ». Ὁ λόγος αὐτὸς δὲν εἶναι τοῦ κόσμου τούτου, ἀλλὰ  ἀνήκει στὰ συμβόλαια τιμῆς, ἀγάπης  καὶ φιλανθωπίας τοῦ ἴδιου τοῦ Δημιουργοῦ.  

«Ἐξηγόρασας ἡμᾶς... τῷ τιμίῳ Σου αἵματι...». Πόσοι, στ᾿ ἀλήθεια, ἐννοοῦν καὶ κατανοοῦν τὸ εἰδικὸ βαρος ποὺ φέρουν αὐτὲς οἱ λέξεις; Λέξεις νοτισμένες μὲ γνήσια πίστη καὶ ἱκεσίες ἀγρυπνιῶν καὶ θείων ἐμβιώσεων. Γιατὶ αὐτὴ εἶναι ἡ ὑμνωδία μας:  Προέκταση τῆς ἁγιότητας καὶ τῆς ἐνθέου βιοτῆς. Ὅπως αὐτὴ εἶναι ἡ ἔνδειξη τοῦ ἄμωμου θεοφωτισμοῦ Τους, ποὺ τὸν μεταποιοῦν σὲ λέξεις,  ὕστερα σὲ τροπάρια, γιὰ νὰ μᾶς «ψυχ-αγωγοῦν». Νὰ μᾶς συντονίζουν, δηλαδή, μὲ τὴν αἰωνιότητα. Ἀπὸ τὴν ὁποία ἐλάχιστα ἀπέχουμε, ἀλλὰ καὶ δὲν ἔχουμε ἀπόλυτα συνειδητοποιήσει τὴν ὅποια ἀδιαφορία μας. 

Καὶ τὸ μεγάλο ζητούμενο εἶναι ἕνα: «Μὴ μείνωμεν ἔξω τοῦ Νυμφῶνος Χριστοῦ».

Διερώτημα διαχρονικό... Πόσοι τὸ νοιώθουμε καὶ ἐν πίστει φυτεύουμε μέσα μας αὐτὸ τὸ σπόρο...

π. κ. ν. κ. 

Μ. Δευτέρα βράδυ, μετὰ τὴν (μοναχικὴ) Ἀκολουθία τοῦ Νυμφίου

π. Κων. Ν. Καλλιανός: Ο ΣΙΩΠΗΛΟΣ ΝΥΜΦΙΟΣ

«Σιγησάτω...»

Μέσα στὸ πολύχρωμο, ἀνοιξιάτικο δειλινὸ ποὺ πλούμιζε τὴ Βαγιανὴ τὴ Γιορτή, ἄρχισε τὸν ἄχραντο τόν βηματισμό Του «ἐρχόμενος πρὸς τὸ ἑκούσιον πάθος» ὁ Νυμφίος. Βάδιζε σιωπηλά, μοναχικά, βασταζόμενος ἀπὸ ἱερατικὰ κι ἀνάξια χέρια, μέσα στὸν ἄδειο τὸ ναὸ ποὺ εὐωδίαζε ἀπὸ τὴ φρεσκοκομμένη βάγια κι ἀπὸ τὶς ποικίλες τὶς ἀνοιξιάτικες μοσχοβολιές, ποὺ τὶς συνόδευε καὶ τὸ μοσχοθυμίαμα.