Το Σάββατο 30.12.23 παρουσιάστηκε στον κατάμεστο νέο πολυχώρο των εκδόσεων ΕΝ ΠΛΩ το νέο βιβλίο του π. Γεωργίου Λέκκα: ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΜΑΖΙ. ΕΞΟΔΙΟΣ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΦΩΣ. Ημερολόγιο εκδημίας της Πρεσβυτέρας Ελένης Σαλταπίδα-Λέκκα.
Η Διευθύντρια της Τοπικής Μονάδας Υγείας Λεωφόρου Αλεξάνδρας κα Κύρα Ζαμάγια μίλησε για την "ήρεμη δύναμη" της Πρεσβυτέρας που γνώρισε ως Οδοντίατρο στην Τοπική Μονάδα Υγείας για περισσότερο από δύο δεκαετίες και τους δεσμούς που δημιουργήθηκαν μεταξύ τους μέχρι και την εκδημία της.
Η φιλόλογος κα Χαριτίνη Καψοκεφάλου εστίασε στην Ελένη των εφηβικών της χρόνων και στην κοινή πορεία προσφοράς για την κατήχηση νεαρών κοριτσιών στο πλαίσιο δραστηριοτήτων των ΧΜΟ, που αποτέλεσε τη βάση για τη σμίλευση μιας σχέσης ζωής ανάμεσά τους, η οποία παρέμεινε πάντοτε δυνατή.
Ο καθηγητής κος Κωνσταντίνος Κορναράκης μίλησε για το βιβλίο, το οποίο περιέγραψε ως λυτρωτική εμπειρία μεταποίησης του πένθους που μαθαίνει τον αναγνώστη να βλέπει τον θάνατο ως σκιάχτρο που τρέμει μπροστά στο Φως της Ανάστασης. Το βιβλίο, είπε, μάς προκαλεί να συναντήσουμε τον εαυτό μας μέσα από την αφήγηση ενός δράματος και θα ήταν καλό, συμπλήρωσε, να το διαβάσουν όσοι θεωρούν ότι αξιοπρεπής τελευτή είναι ο υποβοηθούμενος θάνατος.
Ο π. Γεώργιος Δορμπαράκης αναφέρθηκε στον συνεχή αγώνα της Πρεσβυτέρας να παλεύει να συγχωρεί και ιδίως για την τόλμη της μετάνοιάς της. "Ήσουν, είπε, όχι απλώς ένας οξύνους άνθρωπος, ένας άνθρωπος δικαίου, μια εργαζόμενη επιστήμων με ευσυνειδησία, αλλά κυρίως ένας ευθύς άνθρωπός του οποίου Πορεία προς το Φως ήταν ολόκληρη η ζωή του".
Ο π. Γεώργιος Λέκκας απήγγειλε δύο καινούργια ποιήματά του και μίλησε για το δώρο της συζυγικής αγάπης που συχνά περνάει στα αυτονόητα αλλά και για την παρουσία του Χριστού στη ζωή των παντρεμένων που εργάζεται την ενότητά τους ακόμα κι όταν οι ίδιοι το αγνοούν.
Η εκδήλωση έκλεισε με μια πανδαισία οργανικής μουσικής, στο μεγαλύτερο μέρος της έμπνευση Στέφανου Δορμπαράκη, που έπαιξε ο ίδιος στο κανονάκι συνοδεία λύρας Γιώργου Κοντογιάννη, αλλά και με ένα νέο τραγούδι του Στέφανου Δορμπαράκη σε στίχους π. Γεωργίου Λέκκα, που όλα τους καταχειροκροτήθηκαν.
Οι φιλόξενοι οικοδεσπότες των εκδόσεων ΕΝ ΠΛΩ ευχαρίστησαν τους αρχιερείς (Σεβασμιώτατο Δημητριάδος κο Ιγνατιο και Σεβασμιώτατο Αχαΐας κο Αθανάσιο), τους ιερείς και όλους τους παρισταμένους για την συμμετοχή τους στην όμορφη εκδήλωση που άφησε σε όλους έντονα συναισθήματα χαρμολύπης.
π. Γεωργίου Λέκκα
ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ
Λόγος με αφορμή την εκδημία της Πρεσβυτέρας Ελένης Σαλταπίδα-Λέκκα
Υπάρχουν τρεις δυνατές συνθήκες σχετικά με αυτούς που αγαπάμε: Να είμαστε αιωνίως μαζί, να είμαστε μαζί-και-χώρια ή, το απευκταίον, να είμαστε αιωνίως χωριστά. Η πρώτη συνθήκη είναι ο Παράδεισος, η δεύτερη είναι συνήθως η ζωή μας πάνω στη Γη κι η τρίτη είναι η Κόλαση.
Όσο ζούμε πάνω στη Γη συνήθως ζούμε μαζί-και-χώρια με αυτούς που αγαπάμε όχι τόσο γιατί οι βιωτικές ανάγκες μάς επιβάλλουν να είμαστε, μες στη μέρα ή και για μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα, άλλος εδώ κι άλλος εκεί, αλλά κυρίως γιατί, ακόμα και τις στιγμές της μεγαλύτερης δυνατής εγγύτητας με αυτόν ή αυτήν που αγαπάμε, παραμένει πάντα κάτι απέθαντο μέσα μας που μάς αποκλείει την απόλυτη και ολοκληρωτική παράδοση του ενός προς τον άλλο. Η πλήρης και διαρκής διαθεσιμότητα των κεκοιμημένων είναι, έτσι, μια από τις κύριες διαφορές που έχουμε μαζί τους και ό,τι τους καθιστά ακόμα περισσότερο ζωντανούς και από εμάς τους ζωντανούς.
Από την πτώση των Πρωτοπλάστων και μετά, όσο ζούμε πάνω στη Γη, ο κύριος εχθρός των αγαπημένων είναι η συνήθεια. Το χέρι του αγαπημένου που κρατάς μες στο δικό σου μετά από λίγο δεν το νιώθεις κι ενώ ακόμα το κρατάς. Αλλά κι αυτήν την ίδια την αγάπη που έχουμε για τον άνθρωπο μας, πολύ συχνά δεν την νιώθουμε μες στη συνήθεια των όσων κάνουμε μαζί. Κι όμως ο αγαπημένος ή η αγαπημένη μάς είναι πολύτιμοι γιατί είναι προσωρινοί, τουλάχιστον στη μορφή που τους ξέρουμε. Σήμερα μπορώ να τον ή την περιμένω στο κεφαλόσκαλο, γιατί αύριο μπορεί να θέλω να ακούσω να βάζει το κλειδί στην πόρτα μας για να μπει κι αυτό να ’ναι πλέον αδύνατο. Γιατί να πρέπει συχνά να χάσουμε όσους αγαπάμε για να μπορέσουμε να καταλάβουμε πόσο πολύ τους αγαπήσαμε;
Η εκδημία της Ελένης μού αποκάλυψε έως τώρα τρεις δυνατότητες αφομοίωσης. Η πρώτη ήταν όταν για πολλές μέρες αφότου έφυγε, έβλεπα με τα μάτια του νου μου μια διαφανή ζελατίνα να καλύπτει τα πάντα και τις ψυχές όλων όσων φεύγουν να περνάνε μέσα στο διαφανές της ζελατίνας χωρίς να αφήνουν πίσω τους κανένα ίχνος, ώστε ό,τι μείνει πίσω τους να εξακολουθεί να είναι το ίδιο υπέροχο! Η διαπίστωση βέβαια αυτή από την μια απαλύνει τον πόνο της απώλειας κι από την άλλη τον μεγεθύνει στο έπακρο, καθώς είναι άκρως επώδυνο να συνειδητοποιείς πως ο κόσμος είναι στο σύνολό του το ίδιο υπέροχος παρά τη δικιά σου απώλεια. Η διαφανής ζελατίνα, ως ειδική μορφή μνήμης θανάτου, μου αποκάλυψε πάντως βιωματικά την «αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι» που, όμως, σε καμία περίπτωση δεν έπρεπε να πάρω στα ελαφρά.
Περίπου δυο μήνες μετά, καθώς κοιτούσα τη φωτογραφία του γάμου μας που έχει τοποθετήσει η Ελένη στο πρεβάζι του δωματίου μας, ένιωσα πως ξαφνικά ήμουν μπροστά σε ένα νέο φαινόμενο αφομοίωσης. Γαμπρός και νύφη δεν έχουν μάτια παρά ο ένας για τον άλλον μες στην αγάπη τους κι έτσι δύσκολα διακρίνουν, όπως κι εγώ τριάντα τόσα χρόνια που έβλεπα την ίδια φωτογραφία στο δωμάτιο μας, πως μέσα στο μαύρο φόντο της εικόνας βρίσκεται αόρατος ως το τρίτο πρόσωπο ο Χριστός, που εύχεται μονίμως στον Πατέρα Του για την ενότητα των παντρεμένων. Καθώς λοιπόν κοιτούσα την φωτογραφία, είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου το πρόσωπο της Ελένης να απορροφείται σιγά-σιγά, ή καλύτερα να συμπεριλαμβάνεται, μέσα στο πρόσωπο του Χριστού που μάς κρατάει ακόμα ενωμένους και που μέχρι τώρα δεν το έβλεπα.
Τελικά όσοι φεύγουν από αυτή τη ζωή και τους αγαπάμε, μάς λείπουν πολύ περισσότερο όταν υποχωρεί μέσα μας η Χάρις. Τότε είναι που κλαίμε και τους ζητάμε περισσότερο. Όταν, όμως, η Χάρις επιστρέφει, τους νιώθουμε πάλι δίπλα μας σαν να μην έφυγαν ποτέ, τους αγαπάμε και τους αγκαλιάζουμε ένα μαζί με τον Χριστό, μάς συμπαραστέκονται όταν το επιτρέπει ο Θεός και τους μιλάμε. Εντέλει όλα εξαρτώνται από τον βαθμό της σχέσης μας με τον Χριστό.
Προσέχοντας ότι το πρόσωπο της Ελένης πήγαινε τώρα να συναντήσει το πρόσωπο του Χριστού και να γίνει ένα μαζί του μου δημιουργήθηκε η επιθυμία για μια τρίτη αφομοίωση. Τη συμπερίληψη του δικού μου πια προσώπου μαζί με εκείνο της Ελένης μέσα στο πρόσωπο του Χριστού.
Την Ελένη την ερωτεύθηκα τρεις φορές. Μία όταν εγκατέλειψα τα Παρίσια και έβαλα σε δεύτερη μοίρα τις πανεπιστημιακές μου φιλοδοξίες για να επιστρέψω πίσω στην Αθήνα, πριν από τριάντα τόσα χρόνια, και ν’ αρχίσουμε εδώ την κοινή μας ζωή. Η δεύτερη ήταν αποτέλεσμα της Χειροτονίας μου κι αποτελεί για μένα ένα ακόμα μυστήριο κι η τρίτη, απ’ όταν εξεδήμησε εις Κύριον, καθώς κάθε μέρα νιώθω να την αγαπώ ακόμα περισσότερο. Ούτε που βάζει ο νους μου πόσο θα μπορούσα να την αγαπώ αν δι’ ευχών σας αξιωθώ να την ξανασυναντήσω εν Κυρίω. Γι’ αυτήν την ώρα ζω!
[Εκφωνήθηκε από τον συγγράψαντα κατά την παρουσίαση του βιβλίου του Ακόμα μία μέρα μαζί. Εξόδιος πορεία προς το Φως, στον πολυχώρο των εκδόσεων Εν πλω, το Σάββατο 30.12.2023.]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου