π. Κων. Ν. Καλλιανός: ΠΕΝΗΝΤΑΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ...

Τὸ ἐτήσιο τοῦ Πατέρα Μνημόσυνο

Ὑπάρχουν μέσα στὸν ἐτήσιο κύκλο τοῦ βίου μας κάποιες μέρες, ποὺ άναμφίβολα ἀποτελοῦν καὶ εἶναι γιὰ τὸν καθένα, ἐμβιωμένες ἐπέτειοι κάποιου γεγονότος. Γεγονὀτος ποὺ ἐγκαυστικῷ τῷ τρόπω σφραγίζει τὸ εἶναι, ἐνῶ κάθε χρόνο σοῦ ἀποκαλύπτουν αὐτή τους τὴ σφραγίδα ὡς ἄλλη ἔνδειξη κι ἀπόδειξη συνάμα, μιᾶς κορυφαίας τοῦ βίου σου ἐμπειρίας: Ἐκείνης τῆς ἀπώλειας τοῦ γονιοῦ ποὺ ς’ ἔφερε στὸν κόσμο αὐτόν κι ὕστερα ἀναχώρησε: Πρῶτα «διὰ τὴν ξένην» κι ὕστερα γιὰ τὴν αἰωνιότητα. Κι ἀπόμεινε στὴ μνήμη καὶ στὴν ψυχή μιὰ φευγαλέα σκιὰ νὰ φανερώνεται μέσα σου, γιατὶ μὲ αὐτὴν τὴ σκιὰ συντροφιὰ ἔφτασες ἴσαμε τὴ Μ. Τρίτη τοῦ 1969, τὴν ἡμέρα δηλαδή, ἐκείνη ποὺ ἔμαθες ὅτι πλήρωσε τὸ κοινὸν χρέος κάπου σ’ ἕνα Νοσοκομεῖο τῆς μακρυνῆς Ἀμερικῆς.

Ἐδῶ, στὸ χωριό μας, ἡ Ἄνοιξη κλάδωνε μέρα τὴ μέρα, στιγμὴ τὴ στιγμή κι ἡ φύση ὁλάκερη εὐωδίαζε ἀπὸ ποικίλες μοσχοβολιές, ἀναμένοντας μὲ Πασχάλια χαρμολύπη τὴν Ἀνάσταση.

Τὸ χωριὸ μοσχομύριζε ἀσβέστη καὶ φρεσκοπλυμένα ροῦχα, ἐνῶ ὁ ἀνοιξιάτικος ὁ ἥλιος φώτιζε τὰ λευκὰ πεζούλια τὰ στολισμένα μὲ γαρυφαλιές, βιολέτες, ματζουράνες καὶ γεράνια. Ὅλα καὶ ὅλοι ἑτοιμάζονταν νὰ γιορτάσουν τὸ Πάσχα. Μόνο ποὺ καποιοι ἔμελλε νὰ ἐξαιρεθοῦν αὐτῆς τῆς γιορταστικῆς εὐωχίας, καθὼς ἀναχωροῦσαν ἀπὸ τὰ πρόσκαιρα καὶ ἐφήμερα γιὰ τὴν αἰωνιότητα, ἀφήνοντας ἕνα συνεχὲς κενὸ σιμὰ στὴν παραστιὰ καὶ μέσα στὴν οἰκογένεια.

Ἀκόμα θυμᾶσαι τὸ θρῆνο ποὺ ἄρχισε ἀπὸ τὸ πρωΐ τῆς Μ. Τρίτης καὶ περατώθηκε τὸ ἀπόγευμα τῆς Μ. Τετάρτης. Ναί δὲν ὑπῆρχε τὸ λείψανο τοῦ κοιμηθέντος, ὅμως πάνω στὸ τραπέζι, ὁποῦ ἦταν στολισμένο, εἶχε τοποθετηθεῖ ἡ φωτογραφία του. Μὲ λουλούδια φρέσκα καλλωπισμένη… Λὲς κι ἦταν ἐκειδὰ ἡ ἄψυχη παρουσία του καὶ ἔπρεπε νὰ τιμηθεῖ σύμφωνα μὲ τὶς συνήθειες τοῦ τόπου. Ξενυχτοῦσαν, λοιπόν, κι ἄφηναν τοὺς στεναγμοὺς ν’ ἀνεβαίνουν ἀπὸ μέσα τους με φαρμακωμένη αἴσθηση καὶ πένθος ἀβασταχτο καὶ τὴ διαλαλοῦσαν, μήπως καὶ κάποια σπαραχτική, θρηνητικὴ φωνὴ τὴ φέρει ὁ ἀνοιξιάτικος ὁ ἄνεμος σιμὰ στὸ ἄψυχο σῶμα τοῦ Πατέρα. Κι ἦταν γιὰ μένα ἐκείνη ἡ ἐμπειρία μιὰ πρώτη ἀφορμὴ νὰ συνειδητοποιήσω, πὼς εἶναι ὄντως μέγιστο μάθημα κάτι τετοιες ὧρες. Γιατὶ σὲ συμμαζώνουν στὰ ὅριά σου, σοῦ φωτίζουν καλύτερα τὸ γεγονὸς τῆς ἐφημερίας ποὺ ὅλοι ἔχουμε τὸ προνόμιο νὰ μελετοῦμε, ἐλάχιστοι ὅμως «ἔνδον σκάπτουν» μὲ τὴν πρέπουσα ἀγωνία, ώστε ν’ ἀνακαλύψουν τὸ νόημα τῆς ζωῆς. Τὸ πραγματικό δηλ., νόημα, τὸ ὁποῖο ἐπικεντρώνεται στὸ «σήμερον» -γιατὶ αὐτὸ ζοῦμε οὐσιαστικά, ἀφοῦ «αὔριον ἀποθνήσκωμεν» ἤ, γιὰ νὰ τὸ ποῦμε πιὸ σωστὰ, τὸ αὔριο φέρει ἄλλες ἀνατροπὲς στὸν προγραμματισμὸ τῆς καθημερινότητας ποὺ ἐπιχειροῦμε. Ἀνατροπὲς παράξενες, ἀναπάντεχες, ἀπρόσμενες, ποὺ σείουν συθέμελα ὅλο τὸ εἶναι.

Αὐτά, λοιπόν, τὰ βιώματα κράτησες ὡς ἄχραντη κληρονομιά, ἀλλὰ κι ὡς μέγιστον μάθημα, ἀπὸ κείνες τὶς μέρες Ὅπου κατανόησες, μὲ ἀργὰ βήματα μέν, ἀλλὰ στέρεα στὴ συνέχεια, τὴ ρευστότητα τοῦ ἀνθρώπινου βίου μας. Κι αὐτὸ γιατὶ στὰ παραπάνω γεγονότα τὴς ἀπώλειας τοῦ Πατέρα ὑπῆρχε ἡ ὑπόσχεσή του, πὼς προετοιμαζόταν νὰ ἔλθει γιὰ τὸ Πάσχα… Μόνο ποὺ δὲν πρόλαβε καὶ στὰ 52 του χρόνια ἄφησε τὴν ἔσχατη πνοή του στὰ ξένα χώματα, μὴ προφθάνοντας ν’ ἀνασάνει, ἔστω γιὰ μιὰν ἔσχατη φορὰ τὸ τρυφερὀ, ἀνοιξιάτικο καὶ πανεύοσμο ἀεράκι τοῦ Ἐπιταφίου, στὸ ὁποῖο εἶναι συναγμένες ἀμέτρητες ἀνάσες πίστεως καὶ ἀφάτου συγκινήσεως ἑνὸς πλήθους ζώντων καὶ κεκοιμημένων… Μαζί τους καὶ τῶν δικῶν του ἀνθρώπων, μὲ ὁποίους γι’ ἄλλη μιὰ χρονιὰ συνεορτάζει καὶ ἀναπολεῖ…

6 Ἀπριλίου 2022