Συνήθως, ὁταν θέλουμε νὰ προσφέρουμε κάτι σὲ κάποιο ἀγαπημένο μας πρόσωπο, διαθέτουμε ἕνα ἱκανὸ ποσόν, ὥστε νὰ προμηθευτοῦμε ἕνα δῶρο ποὺ ἀσφαλῶς θὰ τὸ χαρεῖ αὐτὸς ποὺ θὰ τὸ λάβει. Κι ὄχι μονάχα θὰ τὸ χαρεῖ, ἀλλὰ θὰ τὸ τοποθετήσει σὲ περίοπτη θέση, ὥστε νά τοῦ θυμίζει τὴν ἐπέτειο ἐκείνη ποὺ τοῦ χαρίστηκε -κι αὐτὴ μπορεῖ νὰ εἶναι ὀνομαστικὴ γιορτή, γενέθλια, ἐπέτειος γάμου κ.λ.π.- ἀλλὰ καὶ τὸ πρόοσωπο, τὸ ὁποῖο τοῦ τὸ πρόσφερε.
Ὅταν ὅμως τὸ δῶρο ποὺ θὰ προσφέρεις ἔχει τὴ σφραγίδα, ὄχι ἑνὸς καταστήματος ἤ μιᾶς φημισμένης ἑταιρείας, ἀλλὰ τῆς δικιᾶς σου φροντίδας καὶ ἀγάπης, τότε τὸ δῶρο ἔχει πολὺ μεγαλύτερη ἀξία, καθὼς τὸ περιβάλλει ἡ μεγάλη ἀρετὴ τῆς τρυφερότητας, ποὺ τὸ φρόντισε, μὲ ὅλο τὸ μεγαλεῖο τῆς συγκίνησης καὶ τῆς ἀγάπης.
Αὐτὲς οἱ σκέψεις μοῦ ἦρθαν στὸ νοῦ, ὅταν εἶδα ἕναν παπποῦ νὰ δωρίζει στὰ πρῶτα γενέθλια τοῦ ἐγγονοῦ του ἕνα ἀλογάκι-κομψοτέχνημα, ποὺ ὁ ἴδιος σχεδίασε καὶ κατασκεύασε μὲ ὅλη τὴν τέχνη καὶ τὸ μεράκι ἑνὸς λεπτουργοῦ. Γιατὶ τὸ ἀλογάκι αὐτὸ μὲ τὸ ἀθῶο/παιδικὸ βλέμμα καὶ τὴν κομψότητά του, μᾶς ταξιδεύει μὲ νοσταλγία βαθύτατη σὲ κόσμους καὶ καιροὺς ἄλλους. Τότε δηλαδή ποὺ ἤμασταν παιδιὰ καὶ μᾶς χάριζαν οἱ δικοί μας ἄνθρωποι, ὁ παπποῦς καὶ ἡ γιαγιὰ δηλαδή, δῶρα-ἔργα τῶν χειρῶν τους. Κι ἦταν αὐτά, ἕνα καϊκάκι φτιαγμένο μὲ «Πτίκι», τὴ φλούδα δηλ, τοῦ πεύκου, ἤ τὰ πλεκτά, χοντὰ «τσουράπια», ποὺ ἔπλεκε ἡ γιαγιὰ ἀπὸ μαλλί τῶν προβάτων μας... Πόση ὀμορφιά, ντυμένη μὲ ἁπλότητα, καλωσύνη καὶ τρυφερότητα, εἶχαν ἐκεῖνα τὰ δῶρα!!!
Ἔτσι κι ὁ παπποῦς ὁ Χαράλαμπος ἔπραξε μετὰ ἀπὸ τόσα καὶ τόσα χρόνια... Δὲ θεώρησε σωστὸ ν᾿ ἀγοράσει κάποιο δῶρο στὰ πρῶτα γενέθλια τοῦ ἐγγονοῦ του, ἀλλὰ «χαλάλισε» κάποιες μέρες γιὰ νὰ φτιαξει αὐτὸ τὸ κομψοτέχνημα, ὅπου εἶναι ταμιευμένη, ὄχι μονάχα ἡ κορυφαία τέχνη τοῦ λεπτουργοῦ, ποὺ μὲ ἐπιτυχία διακονεῖ, ἀλλὰ καὶ ἡ ἀπυθμενη τρυφερότητα, τὴν ὁποία πιστοποιεῖ ἡ παροιμιώδης φράση: «Ἐγγονάκι μου, δυὸ φορὲς παιδάκι μου». Ψέματα;
π. κ. ν. κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου