Ὁμιλία
τῆς Α. Θ. Παναγιότητος
τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου
κ. κ. Βαρθολομαίου
κατὰ τὸν Ἑσπερινὸν
εἰς τὸν Ἱερὸν Ναὸν Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος
(17 Μαΐου 2014)
| Ἱερώτατε καὶ ἀγαπητὲ ἐν Χριστῷ ἀδελφὲ καὶ συλλειτουργὲ Μητροπολῖτα Γερμανίας κύριε Αὐγουστῖνε, Ἱερώτατοι ἅγιοι ἀδελφοί, Τέκνα ἡμῶν ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά, Βαθυτάτη συγκίνησις διακατέχει τὴν ψυχὴν τῆς ἡμετέρας Μετριότητος διότι ἠξιώθημεν παρὰ τοῦ πανοικτίρμονος καὶ ἀγαθοδότου Θεοῦ νὰ χοροστατήσωμεν εἰς τὸν περίβλεπτον καὶ ἱστορικὸν ἱερὸν ναὸν τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος, γνωστὸν ὡς Salvatorkirche, εἰς τὸν ὁποῖον διηκονήσαμεν πρὸ 45 περίπου ἐτῶν, νεαρὸς διάκονος τότε καὶ φοιτητὴς εἰς τὸ περίφημον Πανεπιστήμιον τοῦ Μονάχου. Εὐλογοῦμεν καὶ δοξάζομεν τὸν Κύριον διὰ τὴν τοιαύτην δωρεάν, ἔτι δὲ εὐχαριστοῦμεν καὶ δοξάζομεν αὐτὸν διότι μᾶς ἐχάρισε τὴν κατανυκτικὴν ταύτην ἐν προσευχῇ συνάντησιν μαζί σας, ἐν τῷ ἑσπερινῷ τῆς ἐπιφωσκούσης αὔριον Κυριακῆς τῆς Σαμαρείτιδος. Ὁ ναὸς οὗτος, ὅπως καὶ σεῖς γνωρίζετε, δὲν εἶναι μόνον ἕνας τῶν παλαιοτέρων ναῶν τῆς πρωτευούσης τῆς Βαυαρίας, ἀλλὰ καὶ ὁ παλαιότερος Ὀρθόδοξος ναὸς τῆς Γερμανίας, παραχωρηθεὶς κατὰ τὸ ἔτος 1828 ὑπὸ τοῦ βασιλέως Λουδοβίκου εἰς 30 Ὀρθοδόξους Ἕλληνας, οἱ ὁποῖοι ζοῦσαν εἰς τὴν πόλιν αὐτὴν διὰ νὰ τελῆται ἐν αὐτῷ ἡ θεία Λειτουργία κατὰ τὸ Ὀρθόδοξον τυπικόν, ὡς καὶ ἐγένετο, μὲ μόνην ἐξαίρεσιν τὸ χρονικὸν διάστημα κατὰ τὸ ὁποῖον ὁ ἱερὸς οὗτος ναὸς εἶχε παρανόμως καταληφθῆ ὑπό τινων αὐθαιρέτων καὶ ψευδωνύμων διεκδικητῶν. Ἐπανῆλθεν ὅμως εἰς τὴν κανονικὴν δικαιοδοσίαν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γερμανίας καὶ ἀνακαινισθεὶς ἤρχισε πρὸ τετραετίας περίπου νὰ λειτουργῇ καὶ πάλιν πρὸς ἐξυπηρέτησιν τόσον τῶν Ἑλληνοφώνων ὅσον καὶ τῶν Γερμανοφώνων Ὀρθοδόξων πιστῶν. Ἡ αὐριανὴ Κυριακὴ τῆς Σαμαρείτιδος, ἀγαπητοί, θίγει ἕνα ἐξαιρετικῶς ἐνδιαφέρον θέμα, τὸ ὁποῖον ἀπασχολεῖ ὅλας τὰς συγχρόνους κοινωνίας, κατὰ μείζονα δὲ λόγον τὰς συγχρόνους μεγαλουπόλεις. Καὶ τὸ θέμα τοῦτο δὲν εἶναι ἄλλο παρὰ ἡ συγκέντρωσις καὶ συμβίωσις εἰς αὐτὰς ἀνθρώπων προερχομένων ἐκ διαφόρων φυλῶν, καὶ ἀνηκόντων εἰς διαφόρους θρησκείας, γεγονὸς τὸ ὁποῖον ἐνίοτε ὁδηγεῖ εἰς συγκρούσεις καὶ ἀντιπαραθέσεις, προκαλεῖ δέ, δυστυχῶς, εἰς ὡρισμένας περιπτώσεις ἐξελίξεις ἄκρως δυσαρέστους καὶ θλιβεράς. Τοιαῦται συμπεριφοραὶ εἶναι, ἀσφαλῶς, καταδικαστέαι, ὄχι μόνον ὑπὸ μιᾶς εὐνομουμένης πολιτείας, ἀλλὰ καὶ ὑπὸ κάθε λογικοῦ καὶ σώφρονος ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος δὲν δύναται νὰ ἀνέχεται διακρίσεις καὶ μεροληψίας ἐξ αἰτίας τοῦ χρώματος, τῆς φυλῆς, τοῦ γένους ἢ τῆς πίστεως τοῦ συνανθρώπου αὐτοῦ. Πολλῷ δὲ μᾶλλον δὲν ἠμπορεῖ νὰ ἀνέχεται ἢ νὰ καλλιεργῇ τοιαύτας φυλετικὰς διακρίσεις ἡ Ἐκκλησία, τῆς ὁποίας ὁ Δομήτωρ καὶ Ἀρχηγὸς ἐμφαντικῶς δηλώνει τὴν ἀντίθεσίν Του πρὸς πᾶσαν διάκρισιν μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων, ἀμφισβητοῦσαν τὴν κοινὴν ἀναφορὰν πάντων εἰς τὸν Θεὸν ὡς τέκνων αὐτοῦ. Ὑποδεικνύει δὲ τοῦτο ἐμπράκτως ὁ Ἰησοῦς διὰ τῆς συνομιλίας αὐτοῦ μετὰ τῆς Σαμαρείτιδος γυναικὸς παρὰ τὸ φρέαρ τοῦ Ἰακώβ, συνομιλίας, ἡ ὁποία προκαλεῖ τὴν ἔκπληξιν τῶν μαθητῶν αὐτοῦ, ὄχι μόνον διότι ὁ διδάσκαλός των ἐζήτησεν ἀπὸ μίαν ἄγνωστον γυναῖκα ὕδωρ πρὸς πόσιν, ἀλλὰ καὶ διότι ἡ γυνὴ ἀπὸ τὴν ὁποίαν τὸ ἐζήτησε καὶ μετὰ τῆς ὁποίας συνωμίλει κατήγετο ἐκ τῆς Σαμαρείας καί, ὅπως καὶ ἡ ἰδία ἐπισημαίνει, «οὐ συγχρῶνται Ἰουδαῖοι Σαμαρείταις» (Ἰωάν. δ΄ 9-10). Ὁ Ἰησοῦς, συντρίβων καὶ πάλιν τὰς ἀνθρωπίνας προλήψεις καὶ προκαταλήψεις, μᾶς δείχνει διὰ μίαν ἀκόμη φορὰν τὴν ὁδὸν τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἀποδοχῆς τοῦ ἄλλου, ἀνεξαρτήτως τῆς διαφορετικότητος αὐτοῦ, μᾶς καλεῖ δὲ νὰ ἐναγκαλιζώμεθα ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ὡς τέκνα τοῦ Θεοῦ καὶ ὡς ἀδελφούς μας. Τὴν ὁδὸν ταύτην τῆς ἀποδοχῆς ἀκολουθεῖ ἀπαραχαράκτως καὶ ἡ Μήτηρ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἔχουσα πάντοτε ἀνοικτὰς τὰς μητρικὰς αὐτῆς ἀγκάλας διὰ νὰ δέχεται κάθε ἄνθρωπον ἐρχόμενον πρὸς αὐτήν, ἄνευ διακρίσεως, προσφέρουσα πρὸς ἅπαντας τὴν μητρικὴν αὐτῆς στοργὴν καὶ ἀγάπην. Ἔχουσα δὲ καταδικάσει συνοδικῶς, ἤδη ἀπὸ τὸν 19ον αἰῶνα, τὸν Ἐθνοφυλετισμὸν ὡς αἵρεσιν, συνεχίζει νὰ ἀγωνίζεται μὲ ὅλας τὰς δυνάμεις της διὰ τὴν ἐξάλειψιν τῶν διακρίσεων μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων, καὶ καταδικάζει πάντοτε παρρησίᾳ καὶ στεντορείᾳ τῇ φωνῇ συμπεριφορὰς καὶ πράξεις φυλετικῶν ἢ θρησκευτικῶν διακρίσεων, λίαν ἐπικινδύνους διὰ τὴν εἰρηνικὴν συνύπαρξιν τῶν ἀνθρώπων ἐντὸς τῆς αὐτῆς κοινωνίας καὶ ἄκρως ἀντιθέτους πρὸς τὰς ἐντολὰς καὶ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Διὰ τοῦτο χαίρομεν ὅλως ἰδιαιτέρως διὰ τὴν ὑφισταμένην ἀγαστὴν συνεργασίαν μεταξὺ τῶν ἀνὰ τὴν οἰκουμένην Ἱερῶν Μητροπόλεων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ τῶν λοιπῶν ὁμοδόξων καὶ ἑτεροδόξων Ἐκκλησιῶν, ἔτι δὲ καὶ μετὰ τῶν ἐκπροσώπων ἄλλων θρησκειῶν, ὡς συμβάλλουσαν εἰς τὴν ἀνάπτυξιν καὶ ἑδραίωσιν κλίματος ἀμοιβαίας ἐμπιστοσύνης, κατανοήσεως καὶ ἀλληλεγγύης μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων τῶν ἀνηκόντων εἰς αὐτάς. Πρὸς τοῦτο δέ, ὑποδεχόμεθα καὶ ἡμεῖς ἐν ἀδιακρίτῳ ἀγάπῃ πάντας τοὺς ἐπισκεπτομένους τὰς αὐλὰς τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως ὁποθενδήποτε καὶ ἐὰν προέρχωνται, θεωροῦντες ὅτι τοιουτοτρόπως ἀκολουθοῦμεν τὸ παράδειγμα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τὸ αὐτὸ βλέπομεν πραγματοποιούμενον καὶ εἰς τὸν ἱερὸν τοῦτον ναὸν τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος, εἰς τὸν ὁποῖον ἔχει καθιερωθῆ, ὡς καὶ εἰς πολλοὺς ἄλλους ναοὺς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γερμανίας, ἡ τέλεσις τῆς θείας Λειτουργίας καὶ ἄλλων ἱερῶν ἀκολουθιῶν καὶ εἰς τὴν Γερμανικὴν γλῶσσαν, πρὸς ἐξυπηρέτησιν τῶν Γερμανῶν καὶ Γερμανοφώνων Ὀρθοδόξων, ἀλλὰ καὶ πρὸς διευκόλυνσιν τῆς γνωριμίας τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας ὑπὸ παντὸς ἀνθρώπου ὅστις ἐνδιαφέρεται δι᾽ αὐτήν. Τὸ ἐπιτελούμενον ἐδῶ ἔργον μεγάλως χαροποιεῖ τὴν καρδίαν τῆς ἡμετέρας Μετριότητος καὶ εὐλογοῦμεν τοῦτο καὶ ἅπαντας τοὺς ἐργαζομένους εἰς αὐτό, μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν Ἱερατικῶς Προϊστάμενον λίαν ἀγαπητὸν π. Πέτρον, ὡς καὶ πάντας τοὺς εὐλαβεῖς ἐνορίτας καὶ τοὺς φίλους τῆς ἐνορίας τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος, τοὺς παρισταμένους ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν καὶ τοὺς μὴ δυνηθέντας νὰ παρευρίσκωνται σήμερον. Ἐρχόμενοι ἀπὸ τὴν ἕδραν τῆς Μητρὸς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, τὴν Κωνσταντινούπολιν, τὴν κιβωτὸν τῆς Ὀρθοδόξου πίστεώς μας, φέρομεν πρὸς ἐσᾶς τὴν εὐχὴν καὶ τὴν εὐλογίαν τῆς προστάτιδος αὐτῆς, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Σᾶς φέρομεν τὴν χάριν τῶν ἁγίων καὶ τῶν ἁγιασμάτων της, τῶν θαυματουργῶν ἱερῶν εἰκόνων καὶ τῶν ἱερῶν λειψάνων τὰ ὁποῖα φυλάσσονται ἐκεῖ ὡς πολύτιμος θησαυρός. Φέρομεν τὴν ἀγάπην τοῦ μικροῦ ἀλλὰ φυλάσσοντος τὰς Θερμοπύλας τῆς πίστεως καὶ τῶν παραδόσεων τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν Γένους ποιμνίου τῆς πόλεως τοῦ Κωνσταντίνου καὶ σᾶς διαβεβαιοῦμεν ὅτι οἱ ἀριθμοὶ δὲν μᾶς ἀνησυχοῦν, διότι ὁ ἴδιος ὁ Δομήτωρ τῆς Ἐκκλησίας διεβεβαίωσεν ἡμᾶς λέγων «μὴ φοβοῦ τὸ μικρὸν ποίμνιον» (Λουκ. ιβ΄ 32). Παραμένομεν ἐκεῖ, εἰς τὸ Μέγα Μοναστήριον τοῦ Φαναρίου, διακονοῦντες τὰς ἀνάγκας τῆς πρωτοθρόνου καὶ πρωτευθύνου Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τὸ ὁποῖον ἔχει τὴν συντονιστικὴν εὐθύνην δι᾽ ἅπασαν τὴν ὑπ᾽ οὐρανὸν Ὀρθοδοξίαν, ὥστε νὰ πληροφορῶμεν ἐν παντὶ τὴν διακονίαν ἡμῶν (πρβλ. Β΄ Τιμ. δ΄ 5-6) καὶ νὰ δίδωμεν εἰς ὅλους τὴν καλὴν μαρτυρίαν περὶ τῆς ἐν ἡμῖν ἐλπίδος. Εἰς τὴν προσπάθειαν αὐτὴν ἔχομεν καὶ ἡμεῖς ἀνάγκην τῶν προσευχῶν καὶ τῆς ἀγάπης σας, ὅπως καὶ ἡμεῖς σᾶς ἐνθυμούμεθα ὅλους εἰς τὰς προσευχάς μας καὶ σᾶς ἀναμένομεν μετὰ πολλῆς στοργῆς καὶ ἀγάπης εἰς τὸ Οἰκουμενικόν μας Πατριαρχεῖον, διὰ νὰ προσκυνήσετε εἰς τὴν ἱερὰν σκηνὴν τῆς πίστεώς μας καὶ νὰ ἀντλήσετε δύναμιν καὶ χάριν, πρὸς συνέχισιν τοῦ καθημερινοῦ σας ἀγῶνος. Κατακλείοντες, ἐπιθυμοῦμεν νὰ σᾶς εὐχαριστήσωμεν ὅλους διὰ τὴν ἐγκάρδιον καὶ ὁλόθερμον ὑποδοχήν, τὴν ὁποίαν ἐπεφυλάξατε εἰς τὴν ἡμετέραν Μετριότητα καὶ τὴν τιμίαν συνοδείαν μας, διὰ τοὺς λόγους τιμῆς, σεβασμοῦ καὶ ἀγάπης τοὺς ὁποίους μᾶς ἀπευθύνατε, καὶ δι᾽ὅλας τὰς ἐκδηλώσεις τῶν εὐγενῶν αἰσθημάτων τῶν καρδιῶν σας. Σᾶς εὐχαριστοῦμεν ἀπὸ καρδίας καὶ ἀνταποδίδομεν τὴν ἀγάπην διὰ τῆς πατρικῆς εὐχῆς καὶ τῆς Πατριαρχικῆς μας εὐλογίας. Ἐπαναλαμβάνομεν ὅτι σᾶς ἔχομεν πάντοτε εἰς τὰς προσευχάς μας καὶ σᾶς ἀγαποῦμε ὅπως ὁ πατέρας ἀγαπᾷ τὰ παιδιά του, καὶ εὐχόμεθα νὰ ζῆτε καὶ νὰ προοδεύετε πάντοτε εἰς πᾶν ἔργον ἀγαθὸν καὶ εὐάρεστον τῷ Θεῷ. |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου