Απόστολου Θηβαίου: ΟΡΙΑΝΑ (ποίημα)

Την είδαν λέει, πάνω στα ψηλά πλατώματα. Φορούσε το λευκό μανδύα της θρησκευτικής σκηνογραφίας και όλη τη νύχτα ιστορούσε παραμύθια, ξέρναγε χρησμούς.

 Το επόμενο πρωινό με όλο το χρυσάφι του κόσμου στα χέρια, τα ωραία παιδιά της πόλης Φάτιμα φάνηκαν στο χωριό. Μαρτύρησαν το θαύμα τα ωραία παιδιά της πόλης Φάτιμα, μίλησαν για τις οπτικές επαναστάσεις με όλο το νόημα του φυσικού συμβολισμού τους, δίχως διευκολύνσεις. Έπειτα γυρίσαν στις κορφές και δεν φάνηκαν ποτέ ξανά στους απογευματινούς περιπάτους της πολιτείας. Οι παλαιότεροι τους θυμούνται στις μουσειακές φωτογραφίες. Τα πρόσωπά τους αποτυπωμένα με το χονδρό, πολυγνώτιο χρώμα των αρχαϊκών χρόνων. Μήτε χιόνια στα μαλλιά, μήτε τίποτε για τα ωραία παιδιά της Φάτιμα.

Το συμβούλιο της καθολικής εκκλησίας προέβη, μόλις προσφάτως,  στην αγιοποίηση των παιδιών. Η υπόθεση λησμονήθηκε ολότελα και μόνοι οι πιστοί που συρρέουν κατ’ έτος υπενθυμίζουν το όμορφο θαύμα. Πάει να πει, το καλοκαίρι σκοτώθηκε οριστικά μες στα σταφύλια. Πάει να πει, άγριες, ψιλές φωνές πουλιών πάνω από τους αρχαίους ώμους και τα σκεύη. Δηλαδή εξαντλήθηκε μια για πάντα το ευλογημένο μέτρο μιας κάποιας βαθύτητας. Μιλώ μονάχα για μνημειώδεις, νερένιες απεικονίσεις, καθώς στη ζωγραφική συνήθεια ενός Κλωντ Λορέν.