Ετούτα τα
ενδύματα που παραμένουν τακτικά μες στα μαγαζιά, ας φανταστούμε πως τα περισυνέλεξαν
από τα νωπά χώματα των κοιμητηρίων. Πως ανήκαν στα τελειωμένα σώματα, ας
φανταστούμε, στα σώματα που προσδοκούν τους άγριους ήχους ένα απόγευμα του μέλλοντος.
Ας φανταστούμε με τι υπομονή προσμένουν τα καινούρια κορμιά, ετούτα τα
ενδύματα. Ας φανταστούμε τα σπουργίτια, τις ερυθρές πεταλούδες που αναπηδούν
μες στα χαλάσματά μας, ας γευτούμε το χώμα που λιγόστεψε επικίνδυνα εντός μας,
ας φανταστούμε. Ίσως τότε αντιληφθούμε πως όλα ετούτα τα μαγαζιά των αστικών
δρόμων, συνιστούν ναΐσκους, σημάνσεις πάει να πει, ανθρώπινες. Έπειτα με όλο
μας το κέφι- θα δεις-, θα σκαρφαλώσουμε ξανά στις δροσερές μας γυναίκες.
[Εικαστικό σχόλιο: Τοιχογραφία από τάφο της Ποσειδωνίας. Σκηνή συμποσίου]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου