«Ιόνιο πέλαγος
υπάρχει και στον Άδη
γεμάτο καλοκαίρι και νεκρούς»
Το καλοκαίρι τελείωσε και η
ανάμνηση της θάλασσας θα έρχεται νοσταλγικά στη θύμησή μας, καθώς η εποχή του
βαρύ χειμώνα θα εκτυλίσσεται. Κάποιες φορές περπατώντας στην έρημη αμμουδιά,
μετά τη βροχή συνήθως, θα την απολαμβάνουμε έστω και αγριεμένη.
Πάντοτε τη συνδέουμε στο μυαλό μας
με το καλοκαίρι, τη ξεγνοιασιά, το παιχνίδι, τον έρωτα, τις διακοπές και πάνω
απ’ όλα τη ζωή την αστείρευτη που χαρίζει το νερό της στον πλανήτη μας. Τώρα,
προσπαθήστε να γυρίσετε τον διακόπτη του συνειρμού και φανταστείτε πως
βρίσκεστε σε μία καλοκαιρινή πλαζ της αρεσκείας σας και στην ανάμνησή σας
έρχεται ο βαρύς χειμώνας. Αναπολήστε για λίγο την αγριεμένη θάλασσα και την
έρημη ακτή με τα σκουπίδια και τα ξύλα που ξέβρασε η τρικυμία αποβραδίς.
Ακούστε την αγριεμένη να λυσσομανάει πάνω στα βράχια και νιώσετε για λίγο
δυστυχείς ή απελπισμένοι, κάνοντας σκέψεις για τον θάνατο. Όχι για οποιονδήποτε
θάνατο, αλλά για τον θάνατο που κατοικεί στη θάλασσα. Φανταστείτε μια άλλη
θάλασσα, τη θάλασσα των νεκρών.
Καλύτερα
να πάρουμε από την αρχή τα πράγματα. Τότε που τα νερά της χώριζαν τον πάνω με
τον κάτω κόσμο και κάποια σπήλαια, δίπλα στην εκβολή του ποταμού Αχέροντα ήταν
οι πύλες του Άδη που από εκεί οι θεοί ανεβοκατέβαιναν και καμιά φορά οι
τολμηροί θνητοί. Για πόσους αιώνες οι νεκροί κατοικούσαν κάτω από το νερό; Για
πόσες χιλιετίες πνίγονται στα νερά της οι άνθρωποι; Άραγε μπορούμε να θυμηθούμε
τα θαλάσσια στοιχειά των ελληνικών θαλασσών και τους βρικόλακες πειρατές που
έχουν στοιχειώσει τα ξερονήσια; Γνωρίζετε πως μέχρι και στις αρχές του 20ού
αιώνα, εάν κάποιος ναυτικός πέθαινε στα υπερπόντια ταξίδια, οι σύντροφοί του τού
έκαναν μια αυτοσχέδια τελετή και τον κήδευαν ρίχνοντάς τον στη θάλασσα;
Αλήθεια, έχετε αναλογιστεί ποτέ την ώρα που κολυμπάτε, πόσοι πνιγμένοι
επιπλέουν στα νερά της και ακόμα για πόσους από αυτούς η θάλασσα έγινε υγρό
κοινοτάφιο; Υπάρχουν ναυτικοί και ψαράδες που η θάλασσα θέλησε να τους κρατήσει
κοντά της και να κάψει με το αλάτι και το ιώδιο που διαθέτει, τα κορμιά τους.
Οι πνιγμένοι που τάφος τους έγινε η θάλασσα έχουν και στη στεριά έναν τάφο,
αφού η οικογένειά τους που δεν κατάφερε να βρει τη σωρό τους έθαψε συμβολικά τα
ρούχα τους. Αυτοί δεν έγιναν λίπασμα για τη γη τους, αλλά τροφή για τα ψάρια
της μητέρας θάλασσας που ακόμα μας γεννάει και μας θρέφει.
Τα βράδια
του καλοκαιριού στις παραθαλάσσιες ταβερνούλες όπου τα φώτα μέσα στο νερό από
τα πυροφάνια και τα γρι-γρι φτιάχνουν ένα ρομαντικό τοπίο, σκεφτήκατε ποτέ
μήπως είναι τα καντηλάκια των πνιγμένων; Όταν (πολύ σπάνια) τύχει να ξεβράσει η
θάλασσα κανέναν πνιγμένο στις ακτές που είναι γεμάτες με λουόμενους γιατί οι
ζωντανοί τον υποδέχονται ουρλιάζοντας και αλαλάζοντας; Γιατί κρύβουν τα παιδιά
τους, τηλεφωνούν στην αστυνομία, κάνουν εμετούς πανικόβλητοι; Μα είναι απλό.
Γιατί ποτέ δεν σκέφτηκαν ότι η ζωοδόχος θάλασσα είναι και η θάλασσα των νεκρών.
Σαν να μην τους προβλημάτισε ποτέ, μήπως ο προορισμός των ψυχών είναι και η
αφετηρία τους (φυσικά ούτε εννοώ την μετεμψύχωση, ούτε την πιστεύω).
Πάντως αν
συμβιβαστείτε με την ιδέα πως όταν απολαμβάνετε τη δροσιά των νερών της, το
ερωτικό παιχνίδι και τις διακοπές σας, τα απολαμβάνετε μέσα στο μεγαλύτερο
«νεκροταφείο» του κόσμου, τότε η απόλαυσή σας θα έχει γεύση «ιστορική», οι
διακοπές σας θα είναι στην «αυτογνωσία», ενώ η θλίψη και η μελαγχολία που θα
προκύψει θα κάνει την ρομαντική σας στιγμή, καθρέπτη της αιωνιότητας.
Προσπαθήστε
τα όλα αυτά και θα δείτε που σιγά-σιγά ο θάνατος θα χάνει την απαίσια μορφή του
και θα γίνει ένας μοναχικός τύπος της παραλίας που θα απλώνει την πετσέτα του
λίγα μέτρα από σας, περνώντας απαρατήρητος. Αν καμιά φορά ξεμείνετε από φωτιά
και τσιγάρα, αυτός έχει και τα δύο. Πηγαίνετε άφοβα και ζητήστε του˙ καπνίζει
πάντα τη μάρκα σας.
2 σχόλια:
Πολύ ωραίο κείμενο!!
για κάποιο λόγο κατανυκτικό Ζαχαρία...ως μνημόσυνο για τις χαμένες ψυχές...
Δημοσίευση σχολίου