Στὸν σεβαστὸ καὶ ἀγαπητό μου συμφοιτητή,τὸν Μακαριώτατο Πάπα καὶ Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας κ. Θεόδωρο, ἄξιο διάδοχο τοῦ προκατόχου του Ματθαίου τοῦ Ἀνδρίου, φίλου τοῦ μεγάλου Σκοπελίτη λογίου Καισαρίου Δαπόντε, εὐλαβὲς ἐνθύμημα χρόνων ἀρχαίων, πλὴν ἱερῶν.
Τὶ ἄλλο, λοιπόν, εἶναι ἡ φωτογραφία, ἀπό τὸ κρυστάλλωμα ἑνὸς συγκεκριμένου χρονικοῦ διαστήματος, ἴσως ὀλιγόλεπτου, ὡστόσο ἰκανοῦ νὰ διατρέχει τὸ Χρόνο καὶ νὰ ἐμφανίζεται μὲ τὴ μορφὴ μιᾶς εἰκόνας/παράστασης, γιὰ νὰ ραίνει μὲ τὰ ἀειθαλῆ της νάματα τὴ ζωή μας; Τὴ ζωή μας, ποὺ τὴ μαραζώνει ἡ καθημερινότητα καὶ ἡ ἀγωνία μιᾶς ἐπίμονης βιοπάλης, γιὰ νὰ σταθοῦμε ὅρθιοι μέσα στὶς καταιγίδες καὶ τὶς ἐν γένει ἀπογνώσεις ποὺ βιώνουμε: ὁ καθένας στὸ μέτρο τῆς διακονίας καὶ τῆς σταυρικῆς του διαδρομῆς ποὺ τοῦ ἔχει ἀνατεθεῖ νὰ ἅρει.
Μέρες τῆς Ριζαρείου, ἐν ἔτει (σχολικῷ) σωτηρίῳ 1972-73. Ἀπέναντι ἀπό τοὺς θαλάμους διαμονῆς καὶ τῶν αἰθουσῶν διδασκαλίας αὐτὴ ἡ φωτογραφία ἔρχεται νὰ κομίσει στὶς καρδιὲς τῶν εἰκονιζομένων, καὶ ὄχι μόνον, τὸν φρέσκο ἀέρα ποὺ ἀπέπνεαν τὰ πεῦκα καὶ οἱ θάμνοι τῆς Σχολῆς στὸ, τόσο πολὺ φιλεμένο μὲ κάλλος ἀπό τὸ Δημιουργὸ, Χαλάνδρι.
Τὰ εἰκονιζόμενα πρόσωπα, μιὰ ὁμάδα ἀπό τὴν Πρώτη τάξη τῆς Ἀνωτέρας Ἐκκλησιαστικῆς Σχολῆς, εἶναι ἀκόμα μὲ τὰ χλωρὰ τὰ τῆς νεότητας δῶρα στὰ χέρια. Μὲ τὸν ἐνθουσιασμὸ δηλαδὴ ποὺ γεννᾶνε, καὶ δικαίως τῷ λόγῳ, αὐτὲς οἱ ἀτέλειωτες ὧρες στὸν Ἔγκλειστο βίο ποὺ τότε διήγαμε. (Ἐκεῖνες τὶς μέρες, λοιπόν, εἶχε πρωτοκυκλοφορηθεῖ ἀπό τὶς φωτεινὲς καὶ ἔντιμες "Ἐκδόσεις τῶν Φίλων" ἡ προσφιλὴς καὶ πάντα κορυφαία ποιητικὴ συλλογὴ τοῦ καθ. Π. Β. Πάσχου, τοῦ τόσα πολλὰ κομίζοντος στὸν ἐν λόγω φιλόκαλο ἐκδοτικὸ οἶκο. Ἐκεῖ, λοιπὸν, μέσω τοῦ ἱεροσπουδαστῆ ἀνηψιοῦ τοῦ ποιητῆ, τοῦ Κώστα τοῦ Βατάλη, πῆρα στὰ χέρια μου καὶ μελέτησα μὲ προσοχὴ ἐκεῖνα τὰ ζωντανὰ ποιήματα, ὅπου ἀκονίζεται, ὄχι μονάχα ὁ νοῦς ἀλλὰ καὶ οἱ πλεον εὐαίσθητες τῆς ψυχῆς μας χορδές).
Μέρες τοῦ φθινοπώρου ποὺ γράφονται αὐτὲς οἱ γραμμές. Μέρες δηλαδὴ ποὺ προετοιμάζεται τὸ μεγάλο τῆς Ἐκκλησίας χωράφι, ὕστερ᾿ ἀπό τὴ χαλαρότητα καὶ τὴν πανευλόγητο περίοδο τοῦ Θέρους, μὲ κορυφαῖα τὴ Γιορτὴ τοῦ Θερινοῦ τοῦ Πάσχα, δηλαδὴ τοῦ Δεκαπενταύγουστου.
Καὶ παρατίθεται ἡ φωτογραφία αὐτὴ γιὰ νὰ ἑρμηνεύσει μὲ τὸν τρόπο της, ὅτι οἱ εἰκονιζόμενοι, ἄλλος λίγο, ἄλλος περισσότερο προσπάθησαν καὶ προσπαθοῦν νὰ μένει καλλιεργημένο τὸ χωράφι. Ἀπό τὸν Μακαριώτατο Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας, ποὺ εἰκονίζεται πρῶτος ἀπό δεξιὰ, ὅπως κοιτᾶμε τὴ φωτογραφιά, μέχρι τὸν γόνο τῆς ἁγιοφόρου νήσου Ζακύνθου, τὸν σεμνὸ, ἄκακο καὶ πρᾶο μοναχὸ π. Δανιὴλ (Στρούζα) Ἁγιαννανίτη σήμερα, ποὺ εἰκονίζεται στὸ μέσον τῆς φωτογραφίας, μὲ σταυρωμένα τὰ χέρια. Οἱ ὑπόλοιποι εἰκονιζόμενοι εἶναι: π. Νικόλαος Δελληγιάννης (ἐφημέριος στὴν Ἰστιαία Χαλκίδος) π. Παΐσιος Ναυπλιώτης (Ι. Μ. Θηβῶν), Αἰμιλιανὸς Αὐγούστης, Θεολόγος, ὁ ὑποφαινόμενος, ὁ π. Δανιὴλ Στρούζας, π. Γεώργιος Φειδόπουλος (Ι. Μ. Γλυφάδος), π. Πολύβιος Μίλλης (Αἴγιο), π. Γεώργιος Θεολογίτης (Ι. Μ. Ἀμοργοῦ), π. Σπυρίδων Κόρκος ( Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀμερικῆς) καὶ ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας κ. Θεόδωρος.
Παρῆλθε μισὸς περίπου αἰῶνας ἀπό τότε. Καὶ καθὼς κοιτῶ τὰ πρόσωπα ἕνα-ἔνα, νομίζω ὅτι θὰ τὰ ξανακούσω στὸ ψαλτήρι, στὴν παράδοση τοῦ μαθήματος, στοὺς περιπάτους καὶ τὶς συζητήσεις στὸν κῆπο τῆς Σχολῆς, ἀλλὰ καὶ στὸ θάλαμο, νὰ λέμε τὴν καληνύχτα μετὰ τὸ λιτὸ ἀπόδειπνο...
παπα-Κων. Ν. Καλλιανός, Σκόπελος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου