© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011

Το «Ναυάγιο» και τα … ναυάγια

Γράφει ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΦΛΕΜΟΤΟΜΟΣ

Τσαντίστηκε η φίλη ζωγράφος Μαρία Ρουσέα, τύπος καθαρόαιμης Ζακυνθινιάς και κατεξοχήν καλλιτέχνις, με την ταύτιση του συμβόλου της νεοζακυνθινής πραγματικότητας και κουλτούρας, του «Παναγιώτη», του διασήμου «Ναυαγίου», με την αλήστου μνήμης εκκλησία της Αγίας Μαύρας και ξεσπάθωσε και πάλι, μέσα από τις σελίδες της Ημέρας τση Ζάκυθος.

Η άποψή της και βάρος έχει και λύση μπορεί να δώσει, μια και πέρα από τις εικαστικές της αναζητήσεις και προσφορές, η ίδια διαθέτει και πολλά άλλα προσόντα, που τις τα παρέχει η παιδεία της, η βιωματική της γνώση για την προσεισμική Ζάκυνθο και τον πολιτισμό της και προ πάντων η προσφορά της συντήρησης, μετά την καταστροφή του κακοθύμητου Αυγούστου του 1953, όταν η ίδια, με σύνεση και αγάπη ξαναδημιουργούσε ό,τι διασώθηκε από τα συντρίμμια και την νεοελληνική αδιαφορία, βοηθώντας στην θεμελίωση και την καθιέρωση ενός Μουσείου, που είναι για μας κληρονομιά και παρακαταθήκη και στις αίθουσές του υπάρχει κρεμασμένο όχι τόσο το παρελθόν μας, όσο η υποχρέωση, που πηγάζει από αυτό και η ευθύνη μας για την ιστορία μας.

Μα, Μαρία, αυτό δυστυχώς είναι η σημερινή Ζάκυνθος. Αυτό μας χαρακτηρίζει. Οι προηγούμενοι αιώνες δημιούργησαν μια Αγία Μαύρα, μια Κυρία των Αγγέλων, έναν Άγιο Νικόλαο του Μόλου, που ευτυχώς ξεπέρασαν την θεομηνία και κληροδοτήθηκαν σε μας. Σήμερα εμείς αφήσαμε την πρώτη να αποτεφρωθεί, την δεύτερη να μουχλιάζει στα υπολείμματα της ευμάρειάς μας και τον τρίτο και κεντρικότερο, της μεγάλης μας πλατείας, που θα έπρεπε να είναι το καμάρι μας και η περηφάνια μας, έρμαιο των κάθε λογής ναυαγών, όχι πια της θάλασσας, όπως θα του άρμοζε, αλλά της μη παιδείας μας.

Όσο για την ονομαστή Φανερωμένη, που ενώ θα έπρεπε να είναι κεντρική και φωταγωγημένη, στέκει απόμακρη και σκοτεινή, έρμαιο των κακομαθημένων και απαίδευτων ή για τον ιστορικό Εσταυρωμένο, που απογυμνωμένος πίστης και τέχνης δέχεται καθημερινά, δεκαετίες τώρα, την μπουνιά ενός θρασύτατου μπαλκονιού, πονόδοντο μιας επιτρεπτής αυθαιρεσίας και ανομίας, ας μην κάνουμε λόγο. Ας είμαστε ευτυχισμένοι που σώσαμε τον «Παναγιώτη».

Το λέει και ο λαός: «Είπε τον δεσπότη, Παναγιώτη». Έτσι συνοψίζει και προφητικά στιγματίζει την εικόνα της σημερινής, μεθενωτικής, μετασεισμικής και μετατουριστικής (γιατί όχι και μεταπολιτισμικής;) Ζακύνθου.

Κι η ταύτιση του μνημείου μ’ ένα τσιγαράδικο δεν είναι η μόνη. Σήμερα στην χώρα της ανθισμένης πορτοκαλιάς και (κατά συνέπεια) και των νερατζανθών, που αντικαταστήθηκαν στον προσωρινό ύπνο του Αμνού από ετοιματζίδικες αντιγραφές, όπως και στις εορτάζουσες καθέδρες, που εξευτελίζουν την τέχνη του ξυλογλύπτη, όποιος γράφει, είναι συγγραφέας. Όποιος τυπώνει, συνεχίζει την παράδοση της ελευθεροτυπίας του νησιού. Όποιος γρατζουνά την κιθάρα του, συγκατοικεί με τον Μότσαρτ. Όποιος κουτσοζωγραφίζει, καλύπτει το κενό, που άφησαν οι θάνατοι του Κουτούζη και του Καντούνη.

Όλα στο ίδιο καζάνι. Σαν στις παλιές λοταρίες, τραβάς πολιτισμό και ή Μπετόβεν ακουστεί ή Λευτέρης Πανταζής, το ίδιο κάνει και (το χειρότερο) το ίδιο προσφέρει. Αλλά τι περιμένεις από έναν πολιτισμό, που έχτισε «Μέγαρο», για να μπορούν να στεγαστούν τον χειμώνα οι περιηγητές των γηπέδων του καλοκαιριού!

Δεν κακίζω, Μαρία, ούτε αρχές, ούτε εξουσίες. Αυτοί κάνουν την δουλειά τους και μάλιστα άριστα και αξιοζήλευτα. Από την δική μας παιδεία πάσχουμε και την πνευματική μας φτώχεια πληρώνουμε. Το νησί, που αν μη τι άλλο γέννησε έναν παγκόσμιο Φώσκολο, έναν εθνικό Σολωμό κι έναν στυλοβάτη Κάλβο, έχει σήμα του σήμερα ένα ψέμα! Πολύ πιθανόν αυτό του αξίζει.

Χρόνια τώρα μια ομάδα ανθρώπων ασχολούμεθα με το κομμάτι της ιστορίας μας, που λέγεται Γκιόστρα, έχουμε διοργανώσει δύο ημερίδες, έχουμε εκδώσει φυλλάδια κι ετοιμάζουμε κι ένα διεθνές επιστημονικό συνέδριο, για να στηρίξουμε την αναβίωση. Κάποιοι από εμάς έχουμε φάει κυριολεκτικά ώρες πάνω σε αρχεία και εκδόσεις, για τον ίδιο σκοπό κι όλοι μας αντιμετωπίζουμε το ίδιο με ό,τι πρόχειρο, ανιστόρητο και ιδιοτελές. Αρκεί να γεμίσει το πρόγραμμα και η ώρα.

Καλά έκανε η φίλη η Μαρία και ξέσπασε, αλλά ποιος την ακούει πια; «Φωνή βοώντος εν τη ερήμω» και όχι με την βιβλική ερμηνεία του χωρίου. Μακάρι να ξαναποκτήσουμε την παιδεία μας. Αυτή είναι η μόνη λύση. Τότε μόνο, Μαρία, θα καταλάβουμε τι μας λες!

1 σχόλιο:

Δύ-στιχος είπε...

Αυτά τα χρόνια τα παλιά,
που χτίζαν εκκλησίες,
δεν είχαν τηλεόραση,
δεν είχαν εφορίες.

Δεν είχαν τα σημερινά
του Δου-Νου-Τού τα μέτρα,
είχανε χρόνο άφθονο
και σκάλιζαν την πέτρα.

Δεν θέλανε πάρα πολλά,
ψωμί, κρασί, παρέα,
εμείς εμάθαμε φραπέ
και ένσημα βαρέα.

Το χρήμα χρειαζόμαστε,
"φτιαχτές" έχουμε ανάγκες,
οπίσω δεν γυρίζουμε,
δεν ζούμε σε παράγκες.

Και τα λεφτά για τους πολλούς,
τ' αφήνει το "Ναυάγιο",
οι 'αλλοι κάνουμε σταυρό
και πέρνουμε κουράγιο.

-.-

Το ξέρω, διάβασες πολλές,
παλιές εφημερίδες,
εκεί στιχάκια διάφορα,
από πολλούς θα είδες.

Δεν είπε κάποιος απ' αυτούς,
κι ας τό 'θελαν οι χρόνοι,
πως είναι του Κουτούζη γιός,
του Μισοπούλη 'γγόνι.

Κι εγώ δεν είμαι ποιητής,
δεν κάνω τον σπουδαίο,
μα βρίσκω ευχαρίστηση,
με στίχους να τα λέω.

Δύ-στιχος

Related Posts with Thumbnails