.jpg)
Behold, Your King Comes to You, Meek
“Christ’s Kingdom is not of this world.” Unfortunately, this fact is precisely what was overlooked by the adoring crowds who welcomed Christ into Jerusalem in a never-before-seen frenzy of enthusiasm. The citizens of Jersusalem thought that the time had arrived when Christ would overthrow the Roman rulers and send their armies fleeing. They were under the false impression that Christ had enter the city to replace Caesar and assume control of the empire. Those who were nurtured on the milk of the she-wolf (as you know, Rome’s founders Romulus and Remus were raised by a wolf), as well as those who spurned Him who fed them with manna from heaven when they were wandering in the desert thought that Christ’s reign would be an earthly one. Their understanding of the Kingdom of God was so misguided that they came to the point of crucifying Jesus just a few days later – the same person whom all of Jerusalem turned out to welcome with cries of Hosanna!
They could not understand that Christ’s throne would not rest in Rome. His earthly throne was set up by His countrymen and compatriots at his sight of martyrdom, Golgotha. Earlier today, we heard an hymn saying that “those who previously praised you with palms, came afterwards to apprehend you with clubs.”
The self-serving Pharisees, with their hardened hearts, and all their followers could not understand that Christ came to rule over the hearts of men and to free them from the death sentence that had been hanging over the human race since the days of Adam and Eve. He came to solve mankind’s age-old problem and worst nightmare – mortality – not to rule over earthly domains and realms.
The Pharisees never understood that this King’s purpose was not to display His strength through brute force and economic might (as all earthly kings and rulers have done from ancient times until today) in order to secure His realm, but to free humanity from death. Christ’s arrival signals the freedom of man from the bonds of death and the tyrannical necessity that goes hand in hand with a strictly biological existence, where the laws of nature take precedence over the social needs of a community of love.. Our Lord and Savior relied on humility, self-sacrifice, ecstatic love as His sole “weapons” in this “struggle for freedom.”
Sadly, even today, many continue to remain oblivious to this call to liberty and the “good news” of the Gospel that proclaim the establishment of this kingdom all across the world for all those desiring to become “citizens of heaven.” Like Dostoesvky says in the Brothers Karamazov, if the Lord were to appear today on earth in His former form, the rulers of this age would crucify Him once again!
There are many people who still do not believe in God, because they do not accept His Resurrection, nor can they accept the fact that vivid and communicated empirical knowledge can take precedence over their (questionable) logic, which they have been idolizing for centuries. Of course, the worse thing about idols is that their makers usually impose their worship upon others – and usually through the use of force. It’s not enough that they fools themselves and opt for a lonely, antisocial, and pitiful self-love, but they want to impose this sick way of thinking and miserable way of life upon others!
They don’t accept the words of the Holy Gospel, arguing that the scriptures don’t adhere to scientific laws and theories. But do these laws and theories really withstand the test of time. The answer is a resounding No.
Others put forth the outdated argument that if God existed, there would not be any wars in the world, or so much injustice, sickness, misfortune, and other terrible things. But the real question is whether it is really God’s fault that man has man has strayed from His teachings and the direction that Christ has given us? If only earthly leaders could accept Christ with love and simplicity, there would be no need for wars or domination. But whether these wars are fought with swords and knives, guns, bombs, or through the latest type of warfare – economic warfare – the absence of Christ guarantees misery for the victors and vanquished alike.
Do we really want Christ to act as a punisher? Do we envision Him to be a warlord with canons and smart bombs? Do we wish for Him to be a dictator? Certainly not. And more importantly – neither does He. God does not operate by imposing His will. In the end, God is the Only one in this world who truly respects freedom and operates based strictly on love, not personal interest. On Holy Thursday, we will hear in the Gospel how the high priest Kaiafas justified Christ’s murder by arguing that “it is expedient for us, that one man should die for the people.”
Out of His manic love for mankind, Christ willingly takes up the heavy cross on His back. This cross did not belong to Him, but He was the only one who could carry it, and transformed it from an instrument of death and shame into a symbol of victory.
Christ came down to earth as a humble man, not to condemn us but to show us mercy. He came as a helper, not as a punisher. That’s why after His Resurrection, He did not remain on earth to terrify and exact revenge upon those who crucified Him, like the ephemeral rulers of this earth who endlessly plot to punish their enemies.
Christ respects man’s freedom, and He does not desire that we follow Him out of psychological intimidation. He preferred to give Himself over, to allow Himself to fall into the hands of lawless men, and to be sacrificed, rather to sacrifice and abolish the freedom of mankind. In closing, I would like to share with you a beautiful hymn that will be sung during tonight’s Nymphios Service written by Cosmas the hymnographer: “All will know you to be my disciples if you keep my commandments, the Lord told his friends as He headed towards His Passion. Be at peace with one another and be humble, and by coming to know me, praise the Lord unto the ages.” As St. Paul the Apostle says “for such an Archpriest befits us.” Meek, humble, and holy.¨
ΙΔΟΥ Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΣΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΟΙ ΠΡΑΫΣ
«Η Βασιλεία του Χριστού ουκ έστι εκ του κόσμου τούτου». Αυτό δεν κατάλαβαν δυστυχώς οι Εβραίοι, όταν υποδέχονταν τον Χριστό στα Ιεροσόλυμα, μέσα σε ένα πρωτοφανές για την εποχή παραλήρημα ενθουσιασμού. Νόμιζαν πως ήρθε η ώρα πια και σε λίγο ο Χριστός θα ανέτρεπε την αυτοκρατορία της Ρώμης και θα διέλυε τον Ρωμαϊκό στρατό. Νόμιζαν ότι θα αντικαθιστούσε τον Καίσαρα και θα αναλάμβανε μόνος του την αυτοκρατορία, με έδρα την Ιερουσαλήμ. Όσοι μεγάλωσαν με το γάλα της Λύκαινας (σ.σ. ως γνωστόν οι ιδρυτές της Ρώμης ανετράφησαν από λύκαινα), και όσοι πάλι γόγγυζαν εναντίον Εκείνου που τους έθρεψε με μάννα, όταν επλανούντο στην έρημο (πρβλ. Παλαιά Διαθήκη), νόμιζαν ότι η εξουσία του Χριστού θα ήταν κοσμική. Οι αντιλήψεις τους περί της Βασιλείας του Θεού ήταν τόσο διαστρεβλωμένες που έφτασαν σε σημείο να σταυρώσουν λίγες μέρες αργότερα, αυτόν για τον οποίο σείστηκαν ολόκληρα τα Ιεροσόλυμα την Κυριακή των Βαΐων.
Δεν κατάλαβαν ότι ο θρόνος του Χριστού δεν θα στηθεί στην Ρώμη. Ο επίγειος θρόνος του στήθηκε από τους συμπατριώτες και ομοεθνείς του στον μαρτυρικό Γολγοθά. Την Κυριακή των Βαΐων η Εκκλησία ψάλλει «μετά κλάδων υμνήσαντες πρότερον, μετά ξύλων συνέλαβον ύστερον, οι αγνώμονες Χριστού, Ιουδαίοι τον Θεόν».
Δεν εννόησαν οι ανόητοι και πορωμένοι Φαρισαίοι, και όσοι τους ακολούθησαν, ότι ο Χριστός ήρθε για να βασιλέψει στις καρδιές των ανθρώπων και να τους ελευθερώσει από την θανατική καταδίκη που ακολουθούσε τον άνθρωπο από την εποχή των πρωτοπλάστων, την εσχάτη των ποινών που αποτελούσε το αιώνιο πρόβλημα της ανθρωπότητας και τον ζωντανό εφιάλτη ενός εκάστου ανθρώπου, και όχι να κυριέψει γήϊνους τόπους και βασίλεια.
Δεν κατάλαβαν ότι ο σκοπός Του βασιλιά Αυτού δεν ήταν η επίδειξη δύναμης και η χρήση βίας για την επιβολή ενός νέου καθεστώτος, αλλά η απελευθέρωση του λαού από τον αιώνιο εχθρό του, τον θάνατο. Ο ερχομός του Χριστού σηματοδοτεί την ελευθερία του ανθρώπου από τα δεσμά του θανάτου και τις ανάγκες μια καθαρά βιολογικής ύπαρξης, όπου οι ανάγκες της φύσης προτάσσονται των κοινωνικών αναγκών της αγαπητικής αλληλοπεριχώρησης, με όλη την βαρβαρότητα και την απανθρωπιά που συνεπάγεται. Ο βασιλιάς και λυτρωτής μας μεταχειρίζεται την ταπείνωση, την αυτοθυσία και την εκ-στατική αγάπη ως αποκλειστικά «πολεμικά μέσα» αυτού του «απελευθερωτικού αγώνα».
Δυστυχώς, όμως, το εγερτήριον αυτό σάλπισμα της ελευθερίας και η «καλή είδηση» του Ευαγγελίου που κηρύσσει την εγκαθίδρυση της βασιλείας αυτής παγκοσμίως για όσους επιθυμούν να γίνουν «ουρανοπολίτες» εξακολουθεί να παραποιείται και να μην γίνεται αντιληπτό μέχρι σήμερα. Όπως διατείνεται ο Ντοστογιέφσκι στους «Αδελφούς Καραμαζώφ», αν ερχόταν πάλι ο Κύριος στην γη με την προτέρα του μορφή, πάλι θα τον σταύρωναν οι άνθρωποι!
Πολλοί είναι αυτοί που ακόμη και σήμερα δεν πιστεύουν στον Θεό, διότι δεν πιστεύουν στα σημεία της Ανάστασής του, ούτε μπορούν να παραδεχτούν το γεγονός ότι η ζωντανή και κοινωνούμενη εμπειρική γνώση του κόσμου μπορεί να αληθεύει και να υπερισχύσει επί της (αμφιβόλου ποιότητος) λογικής τους, που έχουν αναγορεύσει σε είδωλο. Βεβαίως, το κακό με τα είδωλα είναι ότι οι κατασκευαστές τους συνήθως επιβάλλουν και την προσκύνηση τους και στους άλλους – και μάλιστα δια της βίας. Άρα, δεν τους αρκεί ότι ξεγελούν τους εαυτούς τους και επιλέγουν την ερμητική, ακοινώνητη και αξιολύπητη αυτολατρεία, αλλά θέλουν να επιβάλλουν τον νοσηρό αυτό τρόπο σκέψης και θλιβερό τρόπο ύπαρξης και σε τρίτους!
Δεν αποδέχονται τον λόγο του Ιερού Ευαγγελίου, με την δικαιολογία ότι τα γραφόμενα δεν ακολουθούν τους κανόνες και τις θεωρίες της επιστήμης. Μένουν, άραγε, ίδιες αυτές οι θεωρίες στο πέρασμα του χρόνου; Η απάντηση είναι ασφαλώς Όχι.
Άλλοι πάλι προβάλλουν το γνωστό και έωλο επιχείρημα πως αν όντως υπήρχε Θεός, δεν θα συνέβαιναν στον κόσμο πόλεμοι και τόσες αδικίες, αρρώστιες, ατυχήματα και άλλα θλιβερά γεγονότα. Το ερώτημα που τίθεται είναι αν φταίει ο Θεός που ο άνθρωπος έχει ξεφύγει από την Διδασκαλία και την κατεύθυνση που του δίδαξε ο Χριστός; Αν οι άνθρωποι – και δη οι ηγέτες τους - μπορούσαν να δεχτούν τον Χριστό με απλότητα και αγάπη, θα είχαν εκλείψει οι πόλεμοι, είτε αυτοί πραγματοποιούνται με σπαθιά και μαχαίρια, με τουφέκια και κανόνια, με αεροπλάνα και βόμβες ή με τα πλέον σύγχρονα μέσα του οικονομικού πολέμου. Το αποτέλεσμα πάντως παραμένει το ίδιο για νικητές και ηττημένους. Χωρίς Χριστό, το μόνο βέβαιο αποτέλεσμα είναι η πίκρα.
Θέλουμε τον Χριστό τιμωρό; Τον θέλουμε τέλειο πολεμιστή με κανόνια, πολυβόλα και έξυπνες βόμβες; Τον θέλουμε δικτάτορα; Όχι, βέβαια. Μα – και αυτό είναι ακόμη πιο σημαντικό – ούτε ο ίδιος το θέλει! Οι στανικές λύσεις δεν συνάδουν με τον τρόπο που λειτουργεί ο Θεός. Τελικά, ο Θεός είναι ο Μόνος σε αυτόν τον κόσμο που σέβεται πραγματικά την ελευθερία και δρα με αποκλειστικό γνώμονα την αγάπη, όχι το συμφέρον. Άλλωστε, το επιχείρημα του αρχιερέα των Ιουδαίων Καϊάφα υπέρ της μιαρής απόφασης της θεοκτονίας βασίστηκε στο συμφέρον «συμφέρει υμίν ίνα εις άνθρωπος αποθάνη υπέρ του λαού» (Ιωαν. 11, 50).
Μανικός εραστής του ανθρώπου, ο Χριστός δέχτηκε να φορτωθεί τον βαρύ σταυρό στον ώμο. Ο Σταυρός αυτός δεν του ανήκε, αλλά ήταν ο μόνος που μπορούσε να τον σηκώσει Αλλοίμονο στην ανθρωπότητα αν ερχότανε τότε με όλη την δύναμή του και την δόξα του πάνω στην γη. Θυμηθείτε τα λόγια του προφήτη: μην φοβηθείς Ιερουσαλήμ, γιατί ο βασιλιάς Χριστός δεν θα έρθει με δύναμη για να σε εξοντώσει, αλλά πράος επάνω σε ένα γαϊδουράκι, για να σε βοηθήσει και να σε σώσει.
Στην πρώτη παρουσία του ο Χριστός ήρθε σαν ταπεινός άνθρωπος για να μας ελεήσει και όχι σαν κριτής. Ήρθε σαν βοηθός και όχι σαν τιμωρός. Γι’ αυτό και μετά την Ανάστασή του – που πολλοί έχουν προσπαθήσει και προσπαθούν ακόμη να αμφισβητήσουν – δεν έμεινε στην γη, για να τρομοκρατήσει τους σταυρωτές του και να τους επιβληθεί δια πυρός και σιδήρου, όπως κάνουν οι άρχοντες του κόσμου τούτου. Σέβεται ο Χριστός μας την ελευθερία των ανθρώπων και δεν θέλησε, ούτε θέλει να τον ακολουθούμε χάριν ψυχολογικής βίας. Προτίμησε να παραδοθεί, να πέσει στα χέρια παρανόμων και να θυσιαστεί, παρά να θυσιάσει και καταργήσει την ελευθερία των ανθρώπων. Σας παραθέτω, σε μετάφραση, μια ωραιότατη ωδή του μεγάλου ποιητή της Εκκλησίας Κοσμά μοναχού, από την ακολουθία του Όρθρους της Μεγάλης Δευτέρας. «Θα ξέρουν όλοι τότε ότι είστε μαθητές μου, αν τηρείτε τις εντολές μου, είπε ο Σωτήρας στους φίλους του, καθώς πήγαινε προς το Πάθος. Ειρηνεύετε μεταξύ σας και όλοι σας να είστε ταπεινοί, και γνωρίζοντάς με, να υμνείτε τον Θεό στους αιώνες». Όπως λέει ο Απόστολος, «Τοιούτος ημίν έπρεπε Αρχιερεύς». Πράος, ταπεινός και άγιος.
[Photo: Ioannis-Porfyrios Kapodistrias]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου