[Από την ποιητική συλλογή του «Ροσμαρίνος» (Εκδόσεις Καστανιώτη), Βραβείο Ματράγκα της Ακαδημίας Αθηνών, 2009]
Ο Φαύνος
Πίσω τους άφησαν οι λουόμενες
Πίσω τους άφησαν οι λουόμενες
φορέματα από χλόη
και τ’ άπλωσαν όαση στην ερημιά.
Παίζουν τα μαλλιά στον τράχηλό τους
ουρά της αλεπούς
εγερτήριο για το παλιρροϊκό μας αίμα.
Σε θάλασσα λεία σαν τη λεκάνη τους
η σωματική μας αιχμαλωσία λύνεται
μόνο με τον γάμο των πνευμάτων.
Εκείνος αναδύθηκε
Εκείνος αναδύθηκε
μέσα από τα στρώματα του χρόνου.
Έγιναν τα ρούχα διάφανα
που σχεδόν ενώθηκαν με το δέρμα του.
Βγάζει μόνο τα σάνδαλα
κι ορθώνεται στις οπλές.
Είναι Φαύνος.
Το δαιμόνιο ψάχνει το πνεύμα μας
να γίνει ταίρι.
Η βεντάλια των ψευδαισθήσεων
Η βεντάλια των ψευδαισθήσεων
Χωρούσα πλήθος φαντασιώσεις
για τόσες γυναίκες στο κορμί της
αναζητώντας την Εκάτη
στο σώμα της Δήμητρας
την αποπλάνηση της μάγισσας
με τη μορφή της μητρότητας.
Ήταν γυναίκα με τους πολλούς χωριστούς
εαυτούς και είχα δεσμοφύλακες
όλα τα αινιγματικά πρόσωπά της.
Τη μια φορά γινόταν η Κλωθώ
Τη μια φορά γινόταν η Κλωθώ
την άλλη μεταβαλλόταν
στη Λάχεση και στην Άτροπο.
Βίασα την αμίλητή μου μοίρα
να πάρω την κραυγή της
κάνοντας με την τρισυπόστατη
πολυδιάστατους γάμους
να επεκτείνω τα όρια
του κορμιού και της ψυχής μου.
Τότε μ’ έκλεισε το πεπρωμένο
που κάνει σκλάβους και θεούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου