Γράφει ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΦΛΕΜΟΤΟΜΟΣ
Την Κυριακή 11 Ιουλίου η Αστική μη Κερδοσκοπική Εταιρεία “Giostra di Zante”, θέλοντας να ξεφύγει από τα νεοελληνικά δεδομένα της τελευταίας στιγμής και να επαναφέρει έναν ευρωπαϊκό αέρα, που κάποτε θέλουμε να πιστεύουμε πως υπήρχε στη νησί μας, οργάνωσε μια φιλική συγκέντρωση των μελών και των φίλων της, με κύριο σκοπό της την επαφή τους μαζί της και μαζί τους, αλλά και την προετοιμασίας της Γκιόστρας του 2011, που παρά τις υπάρχουσες αντίξοες συνθήκες και τις αλλαγές - δοκιμές που πρόκειται να γίνουν στην πολύαθλη και πολύπαθη τοπική αυτοδιοίκηση, θα γίνει, σε πείσμα του κακού που μας περιτριγυρίζει και για την μνήμη των παππούδων μας, οι οποίοι ακόμα και μετά τον φοβερό σεισμό και την πολύπλευρη καταστροφή του Αυγούστου του 1953 γιόρτασαν το Καρναβάλι τους στις μπαράκες των πρόχειρων συνοικισμών, όπου επιβίωναν.
Η ανταπόκριση του κόσμου υπήρξε αληθινά συγκινητική. Παρ’ ότι την βραδιά εκείνη συνέπεσε ο τελικός του Μουντιάλ, το πανηγύρι της Αγίας Μαύρας στο Μαχαιράδο και κάποιες άλλες εκδηλώσεις -Κυριακή του κατά Καβάφη «θείου» Ιουλίου ήταν- ο χώρος του Ε.Ο.Τ., όπου πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση, κυριολεκτικά γέμισε και οι κάτοικοι του νησιού μας απέδειξαν πως αγαπούν την παράδοση και την ιστορία τους και πως ότι όταν γίνεται κάτι με μέθοδο και προγραμματισμό, θεμελιωμένο σε σωστές βάσεις και την επιστημονική έρευνα, το στηρίζουν και το αγκαλιάζουν με την αγάπη τους, αλλά και την ποικιλόμορφη συνδρομή τους.
Η κάποτε φωτεινή και χαρούμενη ακτή του Ε.Ο.Τ. ξέφυγε εκείνο το βράδυ από την καταδίκη της εγκατάλειψης και της αδιαφορίας, που όλοι την έχουμε καταδικάσει και όσοι την επισκέφτηκαν χάρηκαν την ομορφιά της θάλασσας, με την «γαλήνη» του Σολωμού, την θέα του βουνού συμβόλου, του Σκοπού, που παρά τις ανίερες παρεμβάσεις, οι οποίες τον πληγώνουν, εξακολουθεί να παραμένει φύλακας και βιγλάτορας του τόπου, κατάλαβαν πως η Ζάκυνθος, παρά την αδηφαγία μας και την αδιαφορία μας, μπορεί ακόμα να αντισταθεί και να υπάρχει «ωραία και μόνη», «μητρική μας γη» - για να μην ξεχνάμε και τους δύο άλλους κορυφαίους και πρωτόκλητους - και τέλος πως μπορεί με απλά πράγματα να περάσουμε όμορφα και να χαρούμε πραγματικά. Πάνω απ’ όλα, όμως, απέδειξαν με τον οβολό τους, πως πρέπει επιτέλους να αναλάβουμε εμείς την ποιότητα της ζωή μας, να την πάρουμε στα χέρια μας μαζί με την κυριότερη έκφρασή της, που είναι ο πολιτισμός και να μην περιμένουμε τίποτα από τους «μη έχοντες» κατέχοντες, του, δυστυχώς, ειδώλου μας στον καθρέφτη της αλήθειας, οι οποίοι, όπως έχει αποδειχτεί, ούτε μπορούν, ούτε θέλουν.
Η βραδιά εκείνη ήταν μια αληθινή και καθόλου στημένη γιορτή. Είχε την ταυτότητα της γνησιότητας και την ετικέτα του αυθόρμητου. Γι’ αυτό και άρεσε και οι περισσότεροι από τους παρευρισκόμενους ζήτησαν να επαναληφθεί, με την δική τους μάλιστα βοήθεια, η οποία είναι και η κυριότερη απόδειξη της επιτυχίας του τολμήματος. Να γιατί στην αρχή έκανα λόγο για ευρωπαϊκό πνεύμα και διαφυγή από την μιζέρια.
Η Γκιόστρα της Ζακύνθου, ήταν και είναι, απ’ ότι έχει και έμπρακτα και επιστημονικά αποδειχθεί, ένα κομμάτι της ιστορίας και της παράδοσης του νησιού μας και των κατοίκων του. Αυτός είναι και ο λόγος που η επαναφορά της αγκαλιάστηκε από την αρχή με ιδιαίτερη αγάπη απ’ όλους αυτούς που αγαπούν τον τόπο μας και πιστεύουν στην διάσωσή του και συγχρόνως έγινε και πηγή έμπνευσης και δημιουργίας στην σημερινή, ισοπεδωτική πραγματικότητα. Επιδεικνύοντας την ταυτότητά της και μόνο κατόρθωσε να μπει στην ζωή μας και να γίνει, με την αξία της και δίχως στήριξη από εφήμερους και περαστικούς, το κυριότερο γεγονός του Τζαντιώτικου Καρναβαλιού.
Για όλους αυτούς τους λόγους μπόρεσε να περάσει και στην νεότερη γενιά, το αύριο του τόπου μας και έτσι να εξασφαλιστεί η συνέχειά της και η διαβίωσή της.
Στις τριήμερες εκδηλώσεις, που έγιναν τον περασμένο Απρίλιο, με τον γενικό τίτλο «Η Γκιόστρα τ’ Άι-Γιωργιού», τα παιδιά μας ζωγράφισαν τους ιππικούς αγώνες του νησιού μας και νησιού τους και μας τους παρουσίασαν, με όλες τις μορφές και όλες τις εκφράσεις τους, από την στιγμή της γέννησής τους στον ιστορικό και μακρινό Αρίγκο, την κάθοδό τους στον Αιγιαλό και την Πλατεία Ρούγα έως και σήμερα.
Στις αρχές του Ιουνίου, όπως όλοι πρέπει να γνωρίζετε, ταξίδεψαν έως την γειτονική Ιταλία και πήραν μέρος στην παιδική Γκιόστρα της πόλης Sulmona, εκπροσωπώντας το νησί και την χώρα μας στην μεγάλη αυτή εκδήλωση και αποσπώντας όχι μόνο τα χειροκροτήματα του κοινού, αλλά και τις καλύτερες κριτικές από τον εκεί τοπικό τύπο.
Μα και στην βραδιά όπου αναφερόμαστε τα παιδιά πρωτοστάτησαν και αυτά ήταν μια αιτία για την επιτυχία της. Αυτόκλητα και αυθόρμητα ήρθαν από νωρίς στον τόπο της συγκέντρωσης και προσφέρθηκαν αφιλοκερδώς να βοηθήσουν και να δουλέψουν για κάτι, το οποίο ήδη το θεωρούν δικό τους και οικείο τους.
Έστρωσαν τραπέζια, μετάφεραν πράγματα, μοίρασαν διαφημιστικό υλικό και γενικότερα χάρηκαν την δημιουργία και την ευτυχία της συμμετοχής, όχι με τον σκοπό ενός μελλοντικού ταξιδιού, αλλά με την πληρότητα που δίνει η δημιουργία και η ουσιαστική προσφορά στον τόπο τους, τους συμπολίτες τους και τον εαυτό τους.
Όσοι παραβρέθηκαν εκείνο το βράδυ στην οικογενειακή αυτή συνάθροιση, όπου η φαμίλια φάνηκε παρήγορα πολυπληθής και ευοίωνα μεγάλη, κατάλαβαν πού βρίσκεται το μυστικό της επιτυχίας της ιππικής Γκιόστρας της Ζακύνθου. Είναι που η πανάρχαια αυτή συνήθεια, με την μεγάλη της πορεία στο χρόνο, η οποία δεν φαίνεται να έχει ακόμα τελειώσει, δεν είναι υπόθεση των λίγων, αλλά αφορά όλους τους Ζακυνθινούς και έχει γίνει και πάλι, όπως και παλιά, συνήθεια και καθημερινότητά τους.
Απ’ όλα αυτά καταλαβαίνουμε γιατί από ολόκληρο τον αριστουργηματικό «Ερωτόκριτο» του πολύ Βιτσέντζου Κορνάρου, μόνο το κομμάτι της Γκιόστρας του παρέμεινε στην θύμηση των Ζακυνθινών και μόνο αυτό ως και σήμερα επιβιώνει στον τόπο του «Χάση» του πρωτοπόρου Δημητρίου Γουζέλη και παίζεται σαν «Ομιλία», με ιδιαίτερη, μάλιστα, επιτυχία και ανταπόκριση από το σύγχρονο κοινό του νησιού μας, που μπορεί να βομβαρδίζεται καθημερινά από τα σκουπίδια της τηλεόρασης, αλλά, λόγω της παλιάς του παιδείας και του πολιτισμού, που έχει κληρονομήσει, δεν ξεχνά την καταγωγή του, αλλά και δεν γίνεται να νερώσει εντελώς το αίμα του.
Μια καλοκαιρινή, καθαρά ζακυνθινή νυχτιά ζήσαμε όλοι εμείς, που το ζεστό - με όλες τις σημασίες του επιθέτου - εκείνο βράδυ βρεθήκαμε στην πλαζ του Ε.Ο.Τ. και δεν θυμηθήκαμε μόνο τις όμορφες εφηβικές μας ώρες, που είχαμε περάσει σ’ αυτήν, όταν υπήρχε και δεν είχε ισοπεδωθεί από την επικίνδυνη νεοελληνική νοοτροπία και πραγματικότητα, που τα τελευταία χρόνια πέρασε και στον ιόνιο χώρο, αλλά κοιτάξαμε μπροστά και είδαμε ευοίωνο το μέλλον μας, μια και η Γκιόστρα δεν είναι αντιγραφή και μίμηση αυτού που αρέσει, αλλά, από ό,τι έχει αποδειχθεί, υπάρχει στο αίμα μας και συνεχίζει να μας συγκινεί, όπως ακριβώς και τους προγόνους μας, οι οποίοι ακόμα και από τα βουνά, με τα πόδια, κατέβαιναν στη Χώρα, για να την δουν και να την χαρούν.
Η βραδιά ζητήθηκε από πολλούς να επαναληφθεί και θα επαναληφθεί. Έτσι για να μπορέσουμε σε κάτι να ελπίζουμε. Για να βάζουμε φωτεινές πινελιές στην γκρίζα μας πραγματικότητα. Για να ξορκίζουμε το κακό και να πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας.
Η Γκιόστρα του 2011 ετοιμάζεται. Είναι υπόθεση όλων μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου