Ένα ποίημα του Ounsi El Hage: ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΦΟΡΑ ΦΟΥΣΤΑΝΙ ΑΠΟ ΡΟΔΑ / التي تلبس فستان الورد

[ Μετάφραση:

Roni Bou Saba روني بو سابا ]

Σαν βλαστός τριαντάφυλλου
Επικαλέστηκα την ελευθερία μου
Που
Δεν
Μπόρεσε
Να
Μου
Κάνει
Κάτι.
Της Χιονάτης
Τα μάτια είναι η ανύψωση και η πτώση του αγγέλου
Τα δικά της μάτια δεν τ' ατένισα, εξ αιτίας της ελπίδας, παρά σπάνια
Εξ αιτίας της ελπίδας μου να τ' ατενίσω αύριο
Τα μάτια της που ονειρεύονται την απελπισία μου.
...
Δυνατή με το φουστάνι από ρόδα
Του αέρα το πουκάμισο
Και το παλτό του λευκού ουρανού.
...
Μας ενώνει κάθε τι
Και δεν μας χωρίζει τίποτε εκτός απ’ την αγάπη.



كعنق وردة
ابتهلتُ إلى حُرّيّتي
التي
لم
تقدرْ
أنْ
تفعل
لي
شيئاً.
جميلةُ الثلج
عيناها صُعودُ ملاك وسُقوطه
عيناها لم أُحدّق فيهما إلا نادراً، بسبب الأمل.
بسبب أملي أنْ أُحدّق فيهما غداً
عيناها الحالمتان بيأسي.
...
قويّة بفستان الورد
وقميص الهواء
ومعطف السماء البيضاء.
...
يجمعنا كُلّ شيء
ولا يفصل بيننا إلا الحُبّ.