© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

Α Ν Α Γ Ν Ω Σ Τ Η Ρ Ι Ο

Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2008

Μαρί Γκούσκου-Καρύδη, [8 ΠΟΙΗΜΑΤΑ. ΜΙΚΡΗ ΑΝΘΟΛΟΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ]



Κραυγή της άρνησης

Σε σκιαγραφώ σπάταλα…
μα περιθάλπω την ουτοπία

Όχι ότι μισώ τη σκιά σου
στο πείσμα των παλμών μου

Στους καθρέφτες του κάθε ειρμού μου
άπειρα τα είδωλα της φαντασίας

Μόλις που προφθαίνω να αγγίξω
τον κρυψώνα σου στα απάτητα του νου

Και ξεφεύγεις με κραυγές της άρνησης


[Από το βιβλίο, Φθόγγοι Προεκτάσεων, εκδ. Περίπλους, Αθήνα 1990]


Στην παρασκιά

V

Τα μάτια σκάπτουν
το απροσπέλαστο

Μα σκόνταψα στη σκέψη σου
και γονάτισα.


[Από το βιβλίο, Οι ραψωδίες του απροσπέλαστου, εκδ. Ο Τύπος της Ζακύνθου, 1991]


Στο διάβα

Πόσοι σπόροι
πήγαν χαμένοι!...

Στο σκιαγράφημα
σ’ αναπόλησα πυκνά
χωρίς αποτέλεσμα

Το έργο του ιστού μου
ουτοπία.

Στ’ αχνάρια των ημερών
οι δράστες

Της σάρκας η κατακραυγή.


[Από το βιβλίο, Εσωτερική διάβαση, εκδ. Υλήεσσα, Ζάκυνθος 1992]


Κάθετο μονοπάτι

12

Στης παλίρροιας τις ώρες
μ’ αναστεναγμούς ανοξείδωτους
φεύγεις αόρατη συντροφιά.

Ο παραστάτης αντάμα
σού πλέκει στεφάνια

και συ το ουράνιο
και συ το χάος μένεις.

Απομεινάρια οι απόρροιες της σιωπής.


[Από το βιβλίο, Μουσική υδάτων, εκδ. Υλήεσσα, Ζάκυνθος 1993]


Σφυγμός

Πνοές μούδωσες γιγαντωμένες μα πόδισα αθέλητα
και η κρήνη κουράστηκε νοήματα να κάνει ξεψυχώντας

Ο χάρτινος νους της συντροφιάς μου
το ήμισυ λιποτάκτησε!...

Ξεκάθαρο τ’ αγνάντεμα γυρεύω
δεν ξημέρωσε ακόμα η νύχτα μου
κι ο αυγερινός δεν ήλθε
τον όρθρο μου να δύσει με πυρκαγιά

Είναι νωρίς;
Είναι αργά;
Τ’ ασημωμένο σάλεμα;


[Από το βιβλίο, Αχνάρια ίσκιων, Αθήνα 1994]


Σκηνή θανάτου

Έτσι με κράτησες
ορφανή στη σκιά
της συνέχειας,

τ’ άδεια μου χέρια
μ’ αγγελικές φτερούγες
από πάνω ως κάτω,

να ψάχνουν,
το αόρατο, το μεγάλο
μέσα στη σκηνή
του θανάτου.


[Από το βιβλίο, Υπερβατικά ρήματα, Αθήνα 1996]



Έδρεψα καρπούς

Έδρεψα καρπούς
από τη ζωή σου

δάκρυ, πόνο,
χρυσή δόξα.

Τόσα χρόνια
η λάμα του μαχαιριού σου
ράγιζε την παρηγοριά.

Θάνατος ήμουν
εκεί,

Δόξα ήμουν
εκεί,

Στ’ άχραντά σου
ήμουν εκεί.


[Από το βιβλίο, Πέτρινος κόσμος, Αθήνα 1998]



Μία νότα

Ήμουν μια νότα
απαράδεχτη
που φιμωνόταν
όπου άκουγε
κραυγή.
Ένα γιούλι
ανήμπορο να
θηλάσει μηνύματα
σε μια μπόρα,
σ’ έναν ήλιο αγέλαστο
εσύ ένας έρωτας
βραχνός,
πού να σέρνεσαι
τώρα;

Σταυρωτό
αγκάλιασμα
αγγέλων

που παλεύουν
με την μοναξιά
χωρίς να
ξαναβρίσκονται.


[Από το βιβλίο, Έναστρον, Αθήνα χωρίς χρονολόγηση]


1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

"η λάμα του μαχαιριού σου
ράγιζε την παρηγοριά"...
και:"Σταυρωτό αγκάλιασμα αγγέλων... που παλεύουν με τη μοναξιά χωρίς να ξαναβρίσκονται"
Είναι ένας σπαραγμός! Μοιάζει σαν τον τελευταίο σπασμό πριν το θάνατο...
Υπέροχη Ποίηση αλλά Πόνος!

Related Posts with Thumbnails