Ἔφτασα στὴν ἄκρη τοῦ κόσμου!
Μόλις ποὺ διακρίνω ποῦ λειώνει ὁ οὐρανὸς
σ’ ἕνα μόνο σημεῖο.
Τελικὰ χάνομαι στὴ μεγάλη ἀπεραντοσύνη
καὶ μὲ πόνο συνειδητοποιῶ πόσο μακριὰ εἶσαι…
Πιστεύω πὼς νιώθεις λύπη καὶ μοναξιά.
Ἔφυγες χωρὶς νὰ ρίξεις πίσω σου οὔτε μιὰ ματιά·
γλίστρησες μακριά μου κρυφά.
Ἔφυγες κι ἀπ’ τοὺς δυό μας!
Δὲν ἄντεξες πιὰ τὸν πόνο…
Ἢ μήπως τὴ λήθη;
Ψάχνω ἀσταμάτητα μέσα στ’ ἀνήσυχα κύματα
γιὰ ἕνα κομμάτι γῆς.
Ψαχουλεύω στὸ σκοτάδι κι ἀναρωτιέμαι
ποῦ μπορῶ νὰ σὲ βρῶ…
Τὸ ξέρω, ὑπέφερες!
Τώρα πιὰ τὸ παρελθὸν δὲν ἔχει σημασία:
σὲ ψάχνω γιατὶ σ’ ἀγαπῶ!
Οἱ σκέψεις μου χάνονται γυμνὲς
μέσα στὸν παγωμένο ἀφρό,
τὸν φορτωμένο μὲ φύκια.
Περπατῶ μὲ τὰ πόδια γυμνὰ
πάνω στὴ βαριὰ ἄμμο, τὴ γεμάτη μὲ κοχύλια.
Σ’ ἀναζητῶ ἀσταμάτητα…
Δὲν καταλαβαίνω γιατὶ ἀπομακρύνθηκες…
Ἀναρωτιέμαι ἂν θὰ σὲ ξαναδῶ…
Προσπαθῶ νὰ μαντέψω ποῦ βρίσκεσαι.
Δεκάδες ἐρωτήματα μὲ κατακλύζουν:
τυραννιέμαι νὰ καταλάβω γιατὶ ἔφυγες!
Ἄραγε, μ’ ἀγαπᾶς ἀκόμη;
Ἔφτασα στὴν ἄκρη τοῦ κόσμου!!
Μὰ δὲν σὲ βρῆκα!
Ἀπὸ τὴν τόση ἀναζήτηση,
μεταμορφώθηκα σὲ γρανιτένιο βράχο…
Καὶ πάνω του ἔγραψα
μὲ ἀσημένια γράμματα
πόσο σ’ ἀγάπησα!
Τὰ δάκρυά μου γίνονται χιλιάδες κύματα
ποὺ συντρίβονται στὴν ἀκτὴ ἀσταμάτητα.
Θὰ σ’ ἀναζητῶ!
Θὰ περιμένω!
Γιὰ πάντα.
Adriana Maria Butnariu, 7 Νοεμβρίου 2025.
Μετάφραση – ἐπιμέλεια: Ἀντώνης Φουντῆς, 16 Δεκεμβρίου 2025.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου