Τα κορίτσια που αγαπούν να ερωτεύονται τα
είδα χθες αργά τη νύχτα. Στέκονταν με τα μάξι φορέματα εμπρός από τα κλειστά
λαστιχάδικα, κάπνιζαν και άναβαν και έσβηναν από κάποια λύπη. Τα κορίτσια που
αγαπούν να ερωτεύονται έχουν καταγωγή από κάποια πόλη επαρχιακή και έφυγαν
κυνηγημένες μια νύχτα με τα παλιά, υπεραστικά λεωφορεία. Τα κορίτσια αυτά
κανείς δεν τα ρωτά για τα παλιά τους χρόνια γιατί τότε λυπούνται πολύ και
κλαίνε σαν παιδιά εμπρός στους καθρέφτες των φτηνών ξενοδοχείων. Τα κορίτσια
που αγαπούν να ερωτεύονται οι ποιητές τα λένε κόκκινα, τα καρφιτσώνουν στους
στίχους, κάποιοι ακούν και ερεθίζονται τα βήματά τους πάνω στα ψηλά, κατάμαυρα
τακούνια. Μα τα κορίτσια που αγαπούν να ερωτεύονται σπάνια μιλούν για τα παιδικά
τοπία, σπάνια γελούν με την καρδιά τους και καπνίζουν όλη νύχτα βαριά, ανδρικά
τσιγάρα. Τα κορίτσια που αγαπούν να ερωτεύονται συνωστίζονται στην Καβάλας, στη
Σόλωνος, στην πλατεία του δημαρχείου, μιλούν με τα άρρωστα παιδιά, κατέχουν τη
γνώση των νυχτερινών πραγμάτων. Αν τύχει και συναντήσεις τα κορίτσια που
αγαπούν να ερωτεύονται, να ξέρεις πως δεν μιλούν πολύ, έχουν δόντια βαθιά μες
στα μάτια και συγκρατούν τις άγριες λύπες. Όπως το κρύο που δαγκώνει τα
παράθυρά σου απόψε και εσύ θυμάσαι εκείνο το κορίτσι που τόσο αγαπούσε να
ερωτεύεται και συχνά καθόταν χαμηλά στα πόδια σου, όπως τα αδέσποτα όνειρα.
Συχνά τα βράδια περπατώ στα στενά πεζοδρόμια της οδού Σόλωνος και τα κορίτσια
με κερνούν τσιγάρα και παίζουν μαζί μου τα αρχαία, παιδικά παιχνίδια. Τότε
είναι που τα χέρια μου καταρρέουν και ό,τι έχω να δώσω στη ζωή είναι μονάχα
δάκρυα, ξαφνικά λιμάνια στις σκληρές αγρύπνιες μου.
