Adriana Maria Butnariu: ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ (ποίημα)

Βροχή...

Ἡ ἀγάπη χάνεται σὲ μεγάλες,

κρύες σταγόνες

κι ἀποσταλάζει στὸν οὐρανό,

ἀνατρεπόμενη στὸ ἔδαφος!

Μέσα ἀπὸ τὸ πλῆθος

ἀνείπωτων λέξεων,

τὸ εὔθραυστο,

ζεστὸ ἄγγιγμα τῶν χεριῶν σου ξεγλιστράει...

Τὰ βλέμματά μας σμίγουν

σὲ μιὰ γωνιὰ τοῦ κόσμου,

μακριὰ ἀπὸ τὴν καταιγίδα

τῶν αἰσθημάτων.

Στὸ ἀποκορύφωμα τῆς σιωπῆς,

οἱ ἐπιθυμίες εἶναι γραμμένες

μὲ τέλεια καλλιγραφία:

οἱ καστανιὲς κλαῖνε

μὲ μιὰ τέτοια σιωπὴ

κι ὁ ἄνεμος συντρίβει τὸν χτύπο

τῆς καρδιᾶς μας...

Ἀπὸ τὸν πολὺ πόνο,

τὰ αἰσθήματά μου

πέφτουν ἀπὸ τὰ δάχτυλά μου

καὶ χορεύουν χαοτικὰ στὸν ἀέρα

σὰν φύλλα...

Τὸ τελευταῖο φιλὶ

συνθλίβεται στὰ χείλη μας:

εἶναι φθινόπωρο!

 

Adriana Maria Butnariu, 15 Νοεμβρίου 2009.

 

Μετάφραση – ἐπιμέλεια: Ἀντώνης Φουντῆς, 16 Σεπτεμβρίου 2025.