Adriana Maria Butnariu: ΔΙΑΚΕΚΑΥΜΕΝΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ (ποίημα)

Τὰ λόγια μου χτυποῦν στὸ χαλασμένο, παλιὸ πληκτρολόγιο,

στὰ μάτια ἐκείνων ποὺ κοιτοῦν τὴν ποίησή μου

μὲ τὸν μεγεθυντικὸ φακὸ τῆς γιαγιᾶς.

Adriana Maria Butnariu: ΜΟΝΟ ΕΓΩ (ποίημα)

Ἔκρυψα τὴν εὐτυχία μου στὶς παλάμες σου

καὶ τώρα ἀναζητῶ τὴ μοῖρα τῆς ἀγάπης μας

σὲ κρυστάλλινες δακτυλῆθρες…

Ἡ ἀγάπη μου πέθανε ἐδῶ καὶ καιρό.

Τὰ δάχτυλά μου δὲν ξέρουν πιὰ

ν’ ἀναζητοῦν τὸ νόημα τῆς ζωῆς

μέσα ἀπὸ ἄνθη κι ἀναστεναγμούς.

Τώρα εἶμαι μόνο ἐγὼ κι ὁ ἑαυτός μου.

Μόνο ἐγώ.

  

Adriana Maria Butnariu, 25 Μαΐου 2006.

Μετάφραση – ἐπιμέλεια: Ἀντώνης Φουντῆς, 15 Νοεμβρίου 2025.

Ἄνθρωπον ζητῶ… στίς λεωφόρους τοῦ διαδικτύου. Σχέσεις καί ἐξαρτήσεις στήν ψηφιακή ἐποχή

Ἄνθρωπον ζητῶ…^[1] στίς λεωφόρους τοῦ διαδικτύου. Σχέσεις καί ἐξαρτήσεις στήν ψηφιακή ἐποχή

 Ὁμιλία τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Αὐστραλίας κ.κ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ,

κατά τήν τελετή ἀναγορεύσεώς του σέ Ἐπίτιμο Διδάκτορα

τοῦ Τμήματος Ἰατρικῆς τῆς Σχολῆς Ἐπιστημῶν Ὑγείας

τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.

(Λάρισα, τῇ 11ῃ Νοεμβρίου 2025)

Adriana Maria Butnariu: ΧΡΩΜΑΤΑ (ποίημα)

Ντύνομαι πάντα στὸ χρῶμα τοῦ φθινοπώρου

καὶ, παραδόξως, προσποιοῦμαι πάντα πὼς ἀγαπῶ τὴν ἄνοιξη.

Adriana Maria Butnariu: ΓΡΑΦΩ (ποίημα)

Γράφω

καὶ δὲν θέλω νὰ σταματήσω!

Γράφω

ἀδιάκοπα.

Οἱ λέξεις κουβαλοῦν τὸν πόνο μου.

Adriana Maria Butnariu: ΑΝΤΙΟ (ποίημα)

Ἔφυγες.

Πάντως μοῦ ἄφησες

σ’ ἕναν φάκελο

ἕνα γράμμα

τὸ ὁποῖο δυστυχῶς ξέχασες νὰ γράψεις.

Adriana Maria Butnariu: ΗΡΘΑ (ποίημα)

Μὲ τὴ χθεσινοβραδινὴ βροχή,

ἔλαβα τὸ μήνυμά σου.

Καὶ ἦρθα ἔτσι ὅπως μὲ ξέρεις:

μὲ τὸ μέτωπο γεμᾶτο σκέψεις,

μὲ τὰ χέρια νὰ μυρίζουν γιασεμί…

Adriana Maria Butnariu: ΚΟΙΝΟΤΟΠΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ (ποίημα)

Χωρὶς ἐσένα, ὅλα εἶναι θλιμμένα:

ἕνα κοινότοπο παιχνίδι, καὶ ψυχρό.

Νιώθω πὼς δὲν ὑπάρχω πιά.

Adriana Maria Butnariu: ΘΑΛΑΣΣΑ (ποίημα)

Ἔχω μέρες ποὺ περνῶ ὧρες στὴν ἀκροθαλασσιὰ

κι ἀκούω τὰ κύματα καὶ τὸν κρύο ἄνεμο

νὰ γλιστράει πάνω στὴν ἄμμο,

τὴ λεπτή, τὴ βρόμικη, γεμάτη φύκια καὶ σκουπίδια -

παροδικὰ ναυάγια, συλλεγμένα ἀπ’ τὴ θάλασσα…

Η Δρ Ανθούλα Δανιήλ για το βιβλίο του Παναγιώτη Καποδίστρια "Μια ζωή σε Ονειροτροφείο" (ανθολογία στα αραβικά)

Ανθούλα Δανιήλ: Παναγιώτης Καποδίστριας, Μια ζωή σε Ονειροτροφείο -Μετάφραση: Ρόνι Μπου Σάμπα. Εκδόσεις Εν πλω 2025 

Ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας είναι ένας άνθρωπος με διπλή υπόσταση. Αφενός ασκεί τον ρόλο του ως εφημέριος στην Εκκλησία, αφετέρου στο γραφείο του ως ποιητής. Και τις δύο υποστάσεις του τις υπηρετεί σωστά έχοντας τα θεμέλιά του στα βουνά και τα βουνά σηκώνοντας στον ώμο του, όπως παρεμφερώς λέει ο Οδυσσέας Ελύτης στο Άξιον Εστί. Η πρώτη από της υποστάσεις του, η ιεροσύνη, υποθέτω, οφείλεται στην «Κλήση» που προφανώς έλαβε και φόρεσε το ευλογημένο ράσο. Η δεύτερη πηγάζει από την μεγάλη πνευματική παράδοση της Επτανήσου γενικώς, και του νησιού του ειδικώς, της Ζακύνθου, που γέννησε τον Διονύσιο Σολωμό και τον Ανδρέα Κάλβο, ανάμεσα σε πολλούς άλλους ακόμα, και σε όλες τις Τέχνες. Και αυτή η κληρονομιά είναι μεγάλο βουνό που όμως το σηκώνει στον ώμο του όπως ο «Κουροτρόφος», με αγάπη, σεβασμό και φροντίδα. 

Adriana Maria Butnariu: ΑΒΓ (ποίημα)

πληκτρολογῶ μὲ μικρὰ γράμματα,

χαζεύω ἱστοσελίδες μὲ ἄδειες εἰκόνες,

α β γ δ

……..

Adriana Maria Butnariu: ΣΚΙΕΣ (ποίημα)

Μπλὲ σκιὲς χάνονται στὸ ψυχρὸ σούρουπο

καὶ σταγόνες βροχῆς, κρύες καὶ βαριές, πέφτουν πάνω μας

σὰν σὲ γυάλινους βράχους,

διάφανους καὶ σιωπηλούς…