Ανδρέα Γ. Λίτου, ΤΑ ΚΡΙΤΑΜΑ (ποίημα)

Να είναι μπροστά μου, 

αστραφτερός ο παράδεισος. 

Στις πλάτες μου φτερουγίζει, 

με κυνηγάει φαντασία ξελογιάστρα. 

Στις δροσερές ακρογιαλιές, 

νόστιμα τα κρίταμα, 

ανούσια τα κρίματα. 

Γιγαντώνεται το φάντασμα 

λιγοστεύει η αντοχή. 

Τα εσόμενα άγνωστα, 

δικά μου τα όμορφα.