π. Κων. Ν. Καλλιανός: ΤΑ ΚΑΔΡΑ (ποίημα)

Φορτωμένα θλίψη στέκουν καὶ μᾶς κοιτᾶν τὰ κάδρα ἀπό ψηλὰ

Μὲ τὶς θολὲς, ἀσπρόμαυρες φωτογραφίες

Μὲ τὰ κλειστὰ, τ᾿ ἀσάλευτα τὰ χείλη καὶ τ᾿ ἀνέκφραστα τὰ μάτια

Ποὺ περιμένεις νὰ δακρύσουν, μὰ δὲν μποροῦν

Γιατὶ τ᾿ ἀφυδάτωσε ὁ Χρόνος, ἡ Ἀπουσία καὶ ἡ Στάχτη

Ποὺ ἔσταξε πάνω τους ἡ Αἰωνιότητα.

Στ᾿ ἀλήθεια, σκέφτηκε κανεὶς τὸν ἑαυτὸ του

Σ᾿ ἑνὸς κάδρου κορνίζα, φωτογραφία ἔγχρωμη ἤ ἀσπόμαυρη-δὲν ἔχει σημασία-

Νὰ στέκει κρυσταλλωμένος, ἐνῶ γύρω του θὰ φεγγοβολάει ἡ ζωὴ;

Τρίτη, 18 Νοεμβρίου 2008