Διονυσίου Σολωμού, ΕΠΑΙΝΟΣ ΤΟΥ ΛΟΦΟΥ ΤΟΥ ΣΚΟΠΟΥ

(με υποχρεωτικές ομοιοκαταληξίες)

Άμα είναι η νύχτα φεγγερή, με υψώνει ο λογισμός μου, βαριές φροντίδες φορτωμένος, απάνω στον ανάερο βουβό βράχο του Σκοπού, αφιερωμένον στης Παρθένου τον παλαιϊκό ναό.

Εδώ ο πόθος ν' αγναντεύω με βιάζει να καθίσω στον ίσκιο ενός χαμόδεντρου μα ξάφνου μπρος στ' αχόρταγα τα μάτια μου ένα πνεύμα ξεπετιέται, στα κινήματα και στην ειδή σεβάσμιο.

"Ποιος είσαι;" τον ρωτώ. Κι' εκείνος: "Τέτοια εικόνα όλο αγροτικά χρώματα απλώνεται εδώ πέρα, που το βλέπω καλά τι μπορεί και κάνει η Φύση.

Εδώ σού ανοίγονται της φύσης όλες οι ομορφιές, έτσι που ξαστοχάω ακόμα και τα Ηλύσια εγώ ο Πλίνιος τόση στα μάτια μου έχει αξία για την ομορφιά της".

[Μετάφραση από τα ιταλικά: Λίνος Πολίτης]