Στὴν ἀξιότιμη κ. Μαρία Κοτοπούλη, ὀφειλὴ
Έχει
μια λύπη η δέησή μας,
από
έναν παιδικό καιρό που ξανάνθισε
μια
τρυφερότητα νησιώτικης ακρογιαλιάς
που
καθρεφτίζει τους οικτιρμούς σου.
(Μ. Μουντές)
Τολμῶ νὰ πῶ, ὅτι ἀπὸ τὰ ποιήματα ποὺ σφράγισαν τὴν παιδεία μου εἶναι κι αὐτό, ποὺ διαβασα καὶ εἶναι ἔργο ἑνὸς μακαριστοῦ σήμερα θεολόγου ποιητῆ, χιώτη τὴν καταγωγή, μὲ τρυφερὴ ψυχὴ κι ἄδολη ἀγάπη στὸ αὐγουστιάτικο, ἁπαλὸ μελτέμι ποὺ εὐωδιάζει θυμίαμα, γιασεμὶ κι ἁρμύρα.