“Μηδὲ μνησθῆς τῶν ἀνομιῶν αὐτοῦ…”
Πενηνταδύο χρόνια, λοιπόν, πέρασαν. Πενηνταδύο ἐπέτειοι μιᾶς ἀπουσίας… Καὶ κάθε χρονιά, σὰν καὶ τούτη τὴ μέρα ἡ Μνήμη γονατίζει ταπεινά, ἀλλὰ νοερὰ σ’ ἕνα μνημεῖο, χαμένο μέσα στὰ ἑκατομμύρια μνημεῖα κεκοιμημένων ποὺ ὑπάρχουν στὴν Ἀμερική. Μνημεῖα ὁμογενῶν, ποὺ ἄφησαν τὴν ἔσχατη πνοή τους «εἰς τὴν ξένην».