Ιόνιος ταλαιπωρία

Γράφει ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΦΛΕΜΟΤΟΜΟΣ

Την περασμένη βδομάδα και για εφτά μέρες βρέθηκα στην Κέρκυρα, όπου συμμετείχα με ανακοίνωσή μου στο Ι΄ Πανιόνιο Συνέδριο, το οποίο έγινε στον τόπο που ξεκίνησε και πολύ σωστά καθιερώθηκε σαν θεσμός, το πανέμορφο και όμαιμο με το δικό μας, όπως και με όλα τα άλλα Επτάνησα, νησί των Φαιάκων.

   Δεν θέλω να παρουσιάσω σ’ αυτό το κείμενό μου την σημαντικότατη αυτή εκδήλωση για μας τους Ιόνιους, ούτε να εξάρω την εκ των προτέρων ουσιαστική σημασία της, η οποία και γνωστή είναι σε όσους αγαπούν αληθινά αυτόν τον ιδιαίτερο τόπο του δυτικού τμήματος της χώρας μας και δεδομένη. Απλά μεταφέρω μιαν εμπειρία μου, γνωστή μεν σε όλους μας, αλλά και πρόσφατο πάθημά μου. Και επειδή άλλο η θεωρία, άλλο η πράξη, επιτρέψτε μου να σας την διηγηθώ.

   Θέλοντας, λοιπόν, εγώ ο Επτανήσιος να πάω στο κέντρο της Περιφέρειάς μας, αυτό που θα έπρεπε να είχε συνεχή πρόσβαση με όλα τα άλλα νησιά, που δικαίως το απαρτίζουν, αναγκάστηκα να διασχίσω Ηλεία, Αχαΐα, Στερεά Ελλάδα και Ήπειρο!!!

   Ξεκίνησα, που λέτε, το πρωί, στις 5.30 από το σπίτι μου, για να προλάβω το πρώτο καράβι των 6 (κάτι που κάνω μόνο το πρωινό του Μεγάλου Σαββάτου κάθε χρόνο, για τον Επιτάφιο) και έφτασα στον προορισμό μου ακριβώς δώδεκα ώρες μετά, δίχως, βέβαια να έχω σταματήσει έστω και για έναν καφέ!

   Αφήστε εκείνα τα βουνά και την αγριάδα, τα οποία εγώ ο δύσμοιρος νησιώτης, αναγκάστηκα να βλέπω και κυριολεκτικά με πλάκωναν για ώρες, μια και είμαι μαθημένος στην απεραντοσύνη της θάλασσας και την ηρεμία του κάμπου.

   Είναι αδιανόητο, φίλοι μου, να λειτουργήσει Περιφέρεια, δίχως επαφή μεταξύ της. Μα θα μου πείτε και με το δίκιο σας: Εδώ για να πας στην διπλανή Κεφαλονιά, που την βλέπεις από το παράθυρο του σπιτιού σου, αν δεν έχει ανοίξει η γραμμή της Πεσάδας, θέλεις μια μέρα ολόκληρη και συ μου θέλεις να έχεις συγκοινωνία του Νότου με τον Βορρά;

    Απαίτηση; Ε, όχι! Σαν φορολογούμενος πολίτης και μάλιστα σαν γνήσιος Επτανήσιος, ο οποίος πρώτη φορά στην μακραίωνη ιστορία του πληρώνει χαράτσι, μια και ο τόπος μου ευτύχησε, όπως και ο Ανδρέας Κάλβος στον «Φιλόπατρί» του τονίζει, να μην έχει ποτέ κατακτηθεί από Τούρκο, θεωρώ υποχρέωση των διοικούντων να μου παρέχουν την ευκαιρία να κινούμαι άνετα στην πατρίδα μου, γιατί για 'με πατρίδα μου είναι όλα τα Επτάνησα, ακόμα και τα απομακρυσμένα Κύθηρα, που μας ενώνει κοινός πολιτισμός και κοινή ιστορία!

   Με λίγα λόγια (και με καταλαβαίνουν όλοι αυτοί που ειλικρινά αγαπούν αυτόν τον τόπο και γνωρίζουν την ιστορία του) το αθηνοκεντρικό κράτος μού στέρησε κυριολεκτικά όλα αυτά που είχα, σαν Ιόνιος και με ισοπέδωσε, εφαρμόζοντας απάνθρωπα τον νόμο των συγκοινωνούντων δοχείων. Και επειδή και εδώ συνέβη ό,τι και με τις συγχωνευμένες επιχειρήσεις, έχασε η πιο αδύναμη, δηλαδή η δική μου, άλλο αν κάποτε είχε λύσει πολλά προβλήματά της και είχε κάνει σημαντικά βήματα πιο μπροστά από την σημερινή πραγματικότητα.

   Το πρόβλημα το έχουν καταλάβει και άλλοι και συχνά το έχουν θίξει, αναζητώντας την λύση. Αυτή, όμως, πρέπει να είναι μακροπρόθεσμη και μετά από σκέψη και όχι προσωρινή και κοντόφθαλμη. Και για να γίνω πιο κατανοητός, θα εκθέσω τις σκέψεις μου σαφέστατα.

   Αυτό το πολιτικάντικο και επιδερμικό, όπου κατά καιρούς έχει ακουστεί και στηριχτεί από λαϊκιστές ψηφοθήρες, το να αποτελέσουν, δηλαδή, τα  νησιά μας περιφέρειες με τις απέναντι στεριές και ανιστόρητο είναι και επιζήμιο.

   Τα Επτάνησα, εδώ και αιώνες, απετέλεσαν ενιαίο και αδιάσπαστο χώρο και έτσι πρέπει να παραμείνουν. Η τύχη τους εξελίχτηκε στα ίδια ιστορικά πλαίσια, με ελάχιστες ουσιαστικά διαφορές και είναι τουλάχιστον ατόπημα το να προσπαθήσουμε να τα χωρίσουμε. Εξάλλου, η πρόοδος και ο πολιτισμός δημιουργούνται όπου υπάρχει ιδιαιτερότητα και πολυφωνία και η ισοπέδωση δημιουργεί πνευματικό και οικονομικό θάνατο.

   Εφτά μέρες στην Κέρκυρα αισθάνθηκα πως ζούσα σε δικό μου τόπο και όχι σε ξένο. Το ίδιο συμβαίνει και σαν βρεθώ στην Κεφαλονιά, την Λευκάδα, την Ιθάκη ή τα Κήθυρα, αλλά και σε όλα τα άλλα, μικρότερα Ιόνια νησιά.

   Ο θεσμός των Πανιόνιων Συνενδρίων αυτό ακριβώς επιδιώκει και είναι εκείνος που ενώνει πνευματικά μεταξύ τους τα Επτάνησα.

   Μακάρι αυτό να γίνει και σε όλους τους άλλους τομείς και οι μεθαυριανές κάλπες να εκλέξουν φωτισμένους άρχοντες και πεπαιδευμένους, οι οποίοι θα ενδιαφέρονται πρώτα για τον τόπο και μετά για την καρέκλα τους. Που θα κάνουν το καλό για τους συμπολίτες τους και όχι το θέλημα των από πάνω αφεντάδων τους.

   Θα είναι φρίκη, μετά από τέσσερα χρόνια, που θα γίνει το επόμενο, το ΙΑ΄ Πανιόνιο Συνέδριο στο Αργοστόλι της Κεφαλονιάς, εμείς οι Ζακυνθινοί να θέλουμε να πάμε εκεί, ανεβοκατεβαίνοντας δύο καράβια και καταναλώνοντας μία μέρα από τη ζωή μας!

   Οι τρεις Άγιοί μας ας μας απαλλάξουν από αυτή την ταλαιπωρία. Μα, ας κουνήσουμε κι εμείς τα χέρια μας!!!